گروه اجتماعی یکتاپرس؛ اخبار پر سر و صدایی از جمله بازداشت چند نفر از اعضای شورای شهر در بیشتر شهر‌های کشور منتشر شده از جمله بابل به دلیل ارتباط نامشروع با یک زن و حواشی بسیاری که از دعوا و قهر در مدیریت شهری شهر‌هایی مانند اهواز، تبریز، ارومیه، بهبهان و همچنین در شهرداری تهران که از کم کاری هوای پاک گرفته تا حمل و نقل و مدیریت شهری که همگی در چند سال اخیر در شهرداری تهران شدت یافته است و همینطور شهر‌های ریز و درشت به وجود آمد، در رسانه‌ها به وفور پیدا می‌شود.
نکته اینجاست که آیا نهاد مدیریت شهری پس از آنکه به حکم قانون، به صورت خودگردان درآمد، لانه‌ای برای مفسده‌های احتمالی شده است یا واقعیت چیز دیگری است؟ اگر تعداد اعضای شورا‌های شهر و روستا و کارکنان شهرداری در کشور را سرجمع بشماریم، شاید حدود نیم میلیون نفر در مدیریت شهری فعالند. پس با این حال، تعداد تخلفات کشف شده، خیلی زیاد نیست، ولی چرا حساسیت جامعه روی تخلفات و جرایم شورا‌های شهر و روستا و شهرداری‌ها اینقدر زیاد است؟
قوانین شورا‌ها و شهرداری‌ها مانند بسیاری از قوانین کشور، نقایص زیادی دارد. عامل ویژه‌ای که موضوع مدیریت شهری را تشدید می‌کند این است که شهرداری یک نهاد درآمد-هزینه است. یعنی خودش پول درمی‌آورد و خودش خرج می‌کند. اصولا در این قبیل سازمانها، تخلف به خصوص درباره مسایل مالی بیشتر است و تخلفات بیشتر هم بروز می‌کند.
بازرسی شهرداری که ساز و کار درستی برای رسیدگی به تخلفات وجود ندارد. این را هم باید پذیرفت که به صرف گزارش دادن مردم هم نظارت مردمی اتفاق نمی‌افتد. فقط نظارت مردم در حد نظارت سیاسی و انتخاباتی است که اگر مردم به تخلفات شهرداری محل زندگی خود آگاه شوند، می‌توانند در دوره بعدی انتخابات به آن گروه رای ندهند. وقتی نظارت مردم به معنی کامل و درست اتفاق می‌افتد که شما بعد از دادن حق نظارت به مردم، ساز و کار درست رسیدگی به تخلفات را پیش بینی کنید.
