به گزارش گروه فرهنگی یکتا پرس، ناصرپروانی، شاعر درباره ترانه های امروزی گفت: واقعیت این است که الان فضای ترانه در زمینه استفاده از واژگان سبک‌تر از غزل است و پیچیدگی‌های کمتری دارد. شاید برای اینکه بخواهیم غزل حالت شعر پیداکند از صنایع ادبی استفاده کنیم؛ اما این مسئله در ترانه امروز دیده نمی‌شود. کلمات محاوره در ترانه استفاده می‌شود و در آن کمتر از شعر کلاسیک از صنایع ادبی بهره می‌برند.
وی افزود: تعداد خواننده‌های داخل کشور در دهه‌های چهل، پنجاه و شصت کمتر از ۵۰۰ نفر بود درحالی که امروز بیش از ۱۰ هزار خواننده در کشور داریم که کلیپ هایشان را منتشرمی کنند. در این کلیپ‌ها باید ترانه‌ای وجود داشته باشد که خوانده شود. تعداد زیاد خوانندگان و بازار مکاره آنها باعث می‌شود تعدادی ترانه‌های بی مغز که ساختاری ندارند در فضای موسیقی کشور منتشر شوند.
این شاعر ادامه داد: زمانی آلبوم بزرگواری را گوش می‌دادم، در آن آلبوم بیشتر از ۱۲۰ کلمه به کار نرفته بود. موسیقی ما به سمت اجرای ترانه‌های بی ارزش رفته است. ما در ترانه سرایی دوحالت داریم. یکی آنکه تولید موسیقی براساس اثر یک شاعر یا ترانه سرا انجام می‌شود و در حالت دوم، شاعر یا ترانه سرا با یک ملودی مواجه می‌شود که آغاز و پایان دارد. در این حالت ترانه‌های سروده شده ضعیف‌تر هستند.
پروانی بیان کرد: عمدتا خواننده‌ها، موسیقی کاور شده را که بومی سازی کرده اند در اختیار ترانه سرا یا شاعر قرار می‌دهند تا روی آن ملودی ترانه بنویسد. ترانه سرا‌ها هم از کلماتی مانند پیراهن، گیسو و باران در اثرشان استفاده می‌کنند و چنینش این کلمات در کنار هم به ترانه تبدیل می‌شود. اگر در یک اثر موسیقی ریتم و آهنگ غلبه داشته باشد ما تنها به ریتم آن گوش می‌دهیم. درصورتی که باید در موسیقی کلمات را هم بشنویم. عزیزی موسیقی‌ای گوش می‌دهد که تنها در آن ریتم وجود دارد و یک بند از ترانه آن در ذهنش نمی‌ماند.
وی اظهار کرد:، چون موسیقی مخاطب محور است، تولیداتی که تنها ریتم دارند با بازخورد خوبی از سوی مخاطب روبه رو می‌شوند. وقتی بلیط کنسرت‌های همین موسیقی‌هایی که در ترانه آن مغز و مفهومی وجود ندارد، در معرض فروش قرارمی گیرد، ظرف نیم ساعت فروخته می‌شود. متاسفانه ذائقه مخاطب موسیقی را به سمت گوش دادن آثار بی محتوا سوق داده ایم. آن هم در کشوری که در زمینه ادبیات ادعا دارد و در قله‌های این عرصه هستیم.
این شاعر یادآور شد: راه حل این است که خوانندگان به زبان فارسی بازگردند. خواننده‌ها شعر‌هایی در قالب‌های غزل، ترجیع بند و مانند آن را برای آثارشان انتخاب کنند یا سراغ ترانه‌های بسیار قوی بروند. شعر کلاسیک داریم که در دوران دوری سروده شدند که می‌توان آنها را به تصنیف تبدیل کرد.
انتهای پیام/
