به گزارش یکتا پرس، برجام در قالب یک تعهد بین المللی بدون داشتن هرگونه ضمانت اجرایی نشان داد که نمی شود مناسبات در عرصه بین المللی را برپایه اعتماد و اطمینان سامان داد؛ چرا که این منافع حاصله از قبال مناسبات میان کشورها بصورت دو و یا چند جانبه است که به توافق یا تعهد ختم می شود نه چیزی دیگر.
اما تجدید تعهدات در برجام و انجام مذاکرات تکمیلی در قالب برجام های دو و سه و ...، موضوعی می باشد که چند صباحی است در ادبیات سیاسی کشور به مانند اروپا و آمریکا قوت گرفته است. واقعیت این است که پیروزی بایدن در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و اظهارات وی درباره برجام و تصمیم به بازگشت به آن از سوی بایدن، نه تنها موجب شده تا اظهارنظرهای مخالف و موافق با برجام در داخل کشور شدت بگیرد، بلکه همین رویکرد بایدن سبب شده است تا نزدیکان بایدن نیز در گفتگوهای خود با رسانه ها، برجام و آینده آن را به عنوان یکی از محورهای بحث خود مورد تأکید قرار دهند.
از این رو «جیک سالیوان» به عنوان فرد معرفی شده از سوی بایدن برای سمت مشاور امنیت ملی، با تأکید بر برجام و اجرای تعهدات مندرج مدعی شده است «به برجام بر می گردیم، تحریم ها را برمی داریم تا ایران هم برگردد و بعد مذاکره می کنیم»؛ نکته مهم درباره اظهارت سالیوان، منوط کردن اقدامات آمریکا مشروط به تعهدات ایران در برجام است. در واقع سالیوان با این تاکتیک که برداشتن هرگام در راستای برجام از سوی آمریکا باید همزمان با گامی توسط ایران صورت بگیرد، این مهم را مورد اشاره قرار داده است که عملی شدن بازگشت به برجام از جانب واشنگتن باید با همنوایی تهران در این باره همراه باشد. بطوریکه اگر ایران این شروط آمریکا را برای احیای برجام بپذیرد، واشنگتن نیز بخشی هایی از تحریم های خود را خواهد برداشت.
از سوی دیگر نیز اگر ایران مایل به انجام مذاکره نباشد، آن زمان آمریکا علاوه بر حفظ تحریم ها، از کشورهای دیگر خواهد خواست تا به کارزار فشار حداکثری علیه ایران بپیوندند. اگرچه راهبرد چماق و هویجی که سالیوان از آن نام می برد موضوع تازه ای نیست که برای ما غریب و ناشناخته باشد، اما اینکه داخلی ها علیرغم شناخت این راهبرد، به بایدن به عنوان ناجی برجام دل بسته اند، موضوعی است که جای بحث و شگفتی دارد.
در واقع آنچه درباره واشنگتن اهمیت تحلیلی دارد این است که سیاست های منطقه ای و بین المللی واشنگتن محدود به افراد نیست بلکه وابسته به سیاست های تدوینی است که در قالب راهبردها طراحی می شوند و این اولویت ها هستند که تغییر می کنند. نمونه این اتفاق را می توان در موضع گیری رسانه ای سالیوان درباره حمایت از تلاش های دولت ترامپ در روند عادی سازی روابط اعراب با تل آویو را مشاهده کرد. بطوریکه سالیوان مدعی شده است که دولت بایدن نیز گسترش تقویت عادی سازی روابط را دنبال می کند.
بنابراین با توجه به دورنمای تعیین شده دولت بایدن از سوی سالیوان باید چند نکته را مورد توجه قرار داد؛ اول اینکه دولت و دستگاه دیپلماسی نباید در دام تبلیغات بایدن و مشاوران آن بیافتند. دوم اینکه دولتمردان و متولیان امر در این باره باید با یک هوشمندی دیپلماتیک در عرصه مناسبات مربوطه وارد کارزار گفتگو و مذاکره برای بازگشت به برجام شده و عمل کنند. سوم اینکه باید این هشدار را داد، آزمودن راهی که قبلاً موجب بار شدن هزینه ها و خساراتی بر نظام و جامعه شده است نه تنها خطاست بلکه موجب خواهد شد تا کشور را به مرحله ای از استیصال برای تصمیم گیری در عرصه فعالیت های منطقه ای و بین المللی بکشاند.
