محمد شریفی از شاعران به نام کشور در گفتگو با خبرنگار فرهنگی یکتاپرس، با اشاره به اینکه علاوه بر شاعری به نويسندگى هم علاقه زيادى داشتم، اظهار کرد: علاقه به نویسندگی سبب شده بود تا براى مجله هاى دختران پسران و اطلاعات هفتگی، داستان هاى كوتاه ارسال کنم.
وی گفت: نخستين اثرم در قالب یک داستان بلند در سال 1350 با نام «بیوه زن» توسط انتشارات جعفرى به چاپ رسيد. از نزديك با قهرمانان این کتاب آشنا بودم و بى آن كه بدانند، اين داستان چشمگير را مى نوشتم.
این شاعر کشورمان عنوان کرد: با مرد بزرگ داستان ايران، احمد اعطا (احمد محمود) هم محله اى بوديم، او بعد از خواندن اين داستان مرا مورد تشويق قرار داد. اما بعد از آن، دومين مجموعه خود را که شامل داستان دوازده قسمتى، تحت عنوان «من اجتماعى ام» بود، نوشتم که هنوز نتوانسته ام به چاپ برسانمش. بعد از آن مدتها دست به قلم نبردم، در حقيقت قهرى كودكانه با دنیای نویسندگی و داستان داشتم. در این مدت، بيشتر به شعر پرداختم كه حاصل آن همكارى با نشريات و ارسال شعر براى صفحات شعر آن زمان بود.
شریفی یادآور شد: بهترين خاطراتم مربوط به شعرهايى است كه براى جوانان استاد خوب و با اخلاق، جناب عليرضا طبايى و مجله هفتگى زن روز، نصرت رحمانى مى فرستادم كه رهنمودهاى اين بزرگان چراغى بود براى روشنگرى هرچه بيشتر است.
شریفی متولد 1330 اهواز و اصالتاً بوشهرى است او از سال 1384 به عضويت انجمن شعر فرهنگ و هنر اهواز در آمد و ديدارها با زنده نام منوچهر آتشى و شاعر بزرگوار جناب على بابا چاهی ، علاقه اش را به شعر بيشتر کرد.
این شاعر کشورمان می گوید:در اين سال ها، سنگینی كفه ترازوى علاقه ام به سمت شعر بود و حاصل آن چهار مجموعه شعر با نام هاى «شنبه تا دو شنبه هاى زمستانى - 1388»، «كتيبه زخم هاى من - 1394( كه جناب هوشنگ چالنگى بزرگ) در باره اين مجموعه، دو بار بصورت مكتوب مطلب نوشته اند»، «روى خط صلح 1395» و «سپيد زير خاكستر 1395» و چندين مجموعه شعر ديگر بود که اگر عمرى باقى باشد و شرايط نشر بهتر شود به چاپ خواهم رساند.
انتهای پیام/
