گروه فرهنگ و هنر یکتا؛ روز آخر سپتامبر، سالروز فوت «دکتر شرایر» است. وی اولین رئیس ناشنوای فدراسیون ناشنوایان و دانشگاه گالوت بود.نخستین بار در سال 1951 و در شهر رم ایتالیا بود که فدراسیون جهانی ناشنوایان به عنوان نهادی غیر دولتی برای حمایت از ناشنوایان تشکیل شده و به رسمیت شناخته شد. هدف از تشکیل این فدراسیون که بیش از 130 کشور جهان در آن عضو هستند،احقاق حقوق ناشنوایان، شناسایی و بهبود مشکلات و موانع بر سر زندگی روزانه آنها و نیز فراهم آوردن شرایط تحصیل، اشتغال و زندگی برابر با سایر افراد جامعه است.
در کشور ما نیز از سال 1380 که شورای فرهنگ عمومی باپیشنهاد روز 8 مهرماه به عنوان روز جهانی ناشنوایان در ایران موافقت کرد تا کنون، این مراسم برگزار می‌شود.
در کنار ایجاد امکانات مناسب و بسترسازی های متناسب با نیاز ناشنوایان،خدمات پیشگیرانه از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. غربالگری شنوایی نوزادان جهت شناسایی و مداخله بهنگام خدمات درمانی و توانبخشی برای نوزادان دچار مشکلات شنوایی، آموزش به خانواده کودک ناشنوا در خصوص نحوه تعامل و پذیرش کودک، تربیت شنیداری کودک ناشنوا، آموزش گفتارخوانی، آموزش نحوه تعامل و پذیرش کودک،تربیت شنیداری کودک ناشنوا، آموزش گفتارخوانی و زبان اشاره از این جمله اقدامات است.
زبان اشاره یا زبان نشانه ( sign language)، نظام قراردادیِ خاص منظم و پیشرفته زبانی است که برای انتقال معنا، به‌جای الگوهای صوتی یا نوشتاری در زبان، از الگوهای علائم دیداری (ترکیب هم‌زمانِ شکل، جهت و حرکت دستان، بازوها یا بدن و حالات صورت برای بیان سلیس افکار گوینده) در یک واژه اشاره استفاده می‌کند. این نوع زبان اشاره ممکن است متنوع باشد؛ اما امروزه یک زبان اشاره بین‌المللی در سطح جهان قرارداد شده‌است که البته در هر منطقه، عناصر بومیِ زبان نیز به آن افزوده می‌شود.
هر جا ارتباط ناشنوایان وجود دارد، زبان‌های اشاره به‌وجود می‌آیند. دستور زبان های پیچیده زبان اشاره به‌طور چشمگیری با دستور زبان‌های گفتاری تفاوت دارند و در حوزه فرهنگیِ ناشنوایان قرار می‌گیرند. برخی از زبان‌های اشاره بعضی حرکات را از شناخت کلی کسب کرده‌اند، درحالی‌که بقیه زبان‌ها چنین پایه‌ای ندارند.
یکی از سوابق نوشتاری زبان اشاره در قرن پنجم قبل از میلاد مسیح، در کراتیلوس افلاطون یافت شد. جایی که سقراط گفت: "اگر ما صدا یا زبان نداشتیم، و قصد بیان چیزهایی را به دیگران داشتیم، آیا سعی نمی‌کردیم با حرکات دست‌هایمان، سر و بقیه اعضای بدن اشاراتی ایجاد کنیم، درست مثل افراد گنگ در حال حاضر به نظر می‌رسد گروه‌هایی از ناشنوایان در طول تاریخ از زبان‌های اشاره استفاده می‌کردند.
باید گفت اگرچه زبان‌های اشاره ناشنوایان به‌طور طبیعی در جوامع ناشنوایان کنار یا میان زبان‌های گفتاری به وجود آمده‌اند، اما آنها هیچ ارتباطی با زبان‌های گفتاری ندارند و دارای ساختارهای مختلف گرامری هستند. گروهی از «زبان‌های» اشاره به عنوان زبان‌های کدبندی شده دستی شناخته شده‌اند که به عنوان روش‌های اشاره زبان‌های گفتاری بیشتر قابل فهم هستند، و بنابراین به خانواده‌های زبان از زبان‌های گفتاری مربوط وابسته هستند. برای مثال تعداد زیادی رمزهای علامتی انگلیسی وجود دارند.
انتهای پیام/
