به گزارش گروه اجتماعی یکتا پرس، «نیل آرمسترانگ» ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ (۲۹ تیر ۱۳۴۸) نخستین گام انسان را بر سطح ماه، تنها قمر زمین گذاشت. اما با گذشت ۵۲ سال از آن واقعه تاریخی هنوز کسانی معتقدند که دولت آمریکا و ناسا، ۱۲ فضانوردی که در مجموع طی برنامه فضایی آپولو در سطح ماه قدم زدند و ۴۰۰ هزار نیروی درگیر در این پروژه عظیم درباره این رویداد بزرگ به بشریت دروغ می‌گویند و ۸,۴۰۰ عکس، هزاران ساعت فیلم، کوهی از داده‌های علمی و دست‌نوشته‌های کامل و صداهای ضبط شده تمام مکالمات مربوط به ماموریت‌های آپولو که به‌صورت عمومی در دسترس مردم قرار دارد.
افرادی که باور دارند سفر انسان به ماه انجام نشده در توجیه این نظریه توطئه ادعا می‌کنند که دولت آمریکا فضاپیمای آپولو ۱۱ و ماموریت‌های بعدی برنامه آپولو را جعل کرده تا در مسابقه فضایی به اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی ضربه بزرگی وارد کند. بعضی هم معتقدند که آمریکا برای دور کردن افکار عمومی جهان از جنگ ویتنام این حقه را سرهم کرده است. اما بیایید نگاه دقیق‌تری به موضوع داشته باشیم.
شواهد تصویری
یکی از مشهورترین بحث‌های توطئه درخصوص این ادعا به این نکته اشاره می‌کند که هرگز در عکس‌های آپولو هیچ ستاره‌ای دیده نمی‌شود و این در حالی است که در محیطی دور از آلودگی‌های نوری زمین و جو مه‌آلود، انتظار می‌رود هزاران ستاره در تمام تصاویری که مسافران ماه گرفته‌اند، دیده شوند. این گفته زمانی درست است که عکس‌ها طی شب گرفته شده باشند در حالی‌که تمام ماموریت‌های با سرنشین ماه در طول روزهای آفتابی انجام شده و این بدان معناست که مشابه آنچه طی روز زمینی رخ می‌دهد در طول روز ماه هم نور ستارگان در نبرد با سطح بسیار درخشان ماه عرصه را می‌بازند و بنابراین، هیچ ستاره‌ای در تصاویر دیده نمی‌شود.
تابش‌های شدید
شاید بتوان گفت که قانع‌کننده‌ترین استدلالی که منکران برنامه آپولو درباره جعلی‌بودن فرودها مطرح می‌کنند، مسئله «کمربند‌های وان آلن» باشد. دو کمربند غول‌پیکر دونات‌شکل وان آلن زمین را احاطه کرده‌اند و ذرات کیهانی آسیب‌زایی را که سوی زمین تابش می‌شوند جذب می‌کنند. پرتوهای جذب شده توسط این دو حلقه برای موجودات زنده مرگبارند و اگر این دو کمربند وجود نداشت، هرگز در زمین حیات به وجود نمی‌آمد. برخی از مردم معتقدند که انسان نمی‌تواند از این کمربندها عبور کند بدون اینکه در معرض مقادیر بالای تابش قرار گیرد.
دشمنی با مسافران ماه از کجا آغاز شد؟
۴۰۰ هزار نیروی رسمی و قراردادی ناسا دست به دست هم دادند که نیل آرمسترانگ و باز آلدرین را در سال ۱۹۶۹ به ماه برسانند و از بین آنها فقط یک نفر این تفکر را مطرح کرد که کل ماجرای سفر به ماه فریب ناسا است و سازمان فضایی آمریکا در آن زمان فاقد مهارت فنی لازم برای رسیدن به ماه بوده است. آن مرد »بیل کیسینگ« نام دارد.
کیسینگ بین سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۳ در شرکت راکت‌راین کار می‌کرد. این شرکت در طراحی موتورهای موشکی سترن ۵ُ موشکی به ارتفاع ۱۱۰ متر که برای بردن فضاپیماهای آپولو به ماه طراحی شده بود کمک می‌کرد. سال ۱۹۷۶ او مقاله‌ای را باعنوان «ما هرگز به ماه نرفتیم؛ کلاهبرداری سی‌میلیارد دلاری آمریکا» منتشر کرد و با استفاده از چند فتوکپی و نظریه‌های بی‌معنی در تلاش برآمد تا ادعای خودش را اثبات کند و هرچند موفق به انجام آن نشد اما نظریاتش هنوز هم در فیلم‌های هالیوود، مستندهای فاکس‌نیوز و کانال‌های یوتیوب استفاده می‌شود. به‌طوری‌که امروزه در کنار زمین‌تخت‌گرایی، جنبش حقیقت ۱۱/۹ (نظریه عمدی‌بودن حملات ۱۱ سپتامبر) و روابط پنهانی پنتاگون و ناسا با بیگانگان فضایی، انکار فرود انسان به ماه در شمار معروف‌ترین نظریه‌های توطئه در جهان قرار دارد.
چرا فرود به ماه دیگر تکرار نشد؟
سال ۱۹۹۱ فروپاشی شوروی رخ داد و در نتیجه جنگ سرد پایان یافت. چند سال بعد، سازمان فضایی آمریکا در همکاری بین‌المللی با سازمان‌های فضایی اروپا، ژاپن و به‌خصوص روسیه برنامه توسعه ایستگاه فضایی بین‌المللی را آغاز کرد و از شاتل‌ها برای حمل تجهیزات به این آزمایشگاه مدارگرد بهره گرفت. برای ماموریت‌های بلندمدت فضانوردان، کپسول‌های سایوز روسی به خدمت آمدند و این‌گونه مسابقه فضایی خاتمه یافت. به اتمام رسیدن مسابقه فضایی به معنی از بین رفتن انگیزه لازم برای پیش‌برد رقابتی جدی بود و از سوی دیگر، توسعه برنامه‌های فضایی بدون سرنشین، نگهداری شاتل‌ها و ساخت مرحله‌به‌مرحله ایستگاه فضایی بین‌المللی بودجه سنگینی به ناسا وارد کرد و بنابراین، بازگشت به ماموریتی که پیشتر در مجموع ۱۲ فضانورد را به ماه رسانده بود محلی از اعراب نداشت.
انتهای پیام/
