امروز در یکتاپرس میزبان رضا عبداللهی، شاعر، ترانه سرا، مدرس بنیانگذارکانون های ادبی در سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، نهاد کتابخانه های عمومی کشور و اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی بودیم. عبدالهی از چهره های نام آشنای شعر و ترانه معاصر است که از ابتدای اتقلاب و قبل از آن با مطبوعات کشور همکاری مدام داشته و شاگردان زیادی را به جامعه ادبی کشور معرفی کرده است. گفتگویی درباره فعالیت ها و دیدگاه های ایشان داشتیم که به اتفاق می خوانیم:
درباره آغاز تأسیس و اقداماتی که در به ثمر رساندن کانون ادبی فرهنگسرای اندیشه انجام‌شده است توضیح بفرمایید؟
بنده از همان آغاز فعالیتم همکاری و همیاری دوستانی را داشته‌ام و برای اشاعه فرهنگ و ادب خدمتگزاری کرده و میکنم.
طرح کانون ادبی فرهنگسرای اندیشه قبل از سال 70 ، در زمانی که مسئولین از کانون‌های ادبی اطلاع چندانی نداشتند، در معاونت اجتماعی شهرداری مرکز مطرح شد و ما در ابتدای همان زمان در معاونت اجتماعی شهرداری مرکز طرحی را راه‌اندازی کردیم که براساس آن در تمامی مناطق استان، انجمن‌های ادبی با نام کانون‌های ادبی تشکیل شد.
در روزهای آغازین حضور و فعالیت دوستان و ادیبان را در این انجمن‌ها نداشته‌ایم چراکه پیش از آن، کانونی به‌صورت رسمی شکل نگرفته بود. بنابراین من به‌شخصه مسئولیت خانه‌های فرهنگ را به عهده گرفتم و برای توسعه آن تلاش کردم .
لازم به ذکر است که ابتدا خانه ی فرهنگ در امامزاده یحیی فعالیت خود را آغاز کرد و در همین فاصله در فرهنگسرای خاوران کانون‌های ادبی راه‌اندازی شد و به دلیل استقبال خوب مردم، کانون ادبی فرهنگسرای اندیشه را تأسیس کردم.
فرهنگسرای اندیشه به‌صورت رسمی از سال 72 شروع به فعالیت کرد اما پایه‌گذاری آن از سال 70 آغاز شده بود که با همکاری دوستان رواج پیدا کرد و رفته رفته آوازه آن به سایر شهرستان ها هم رسید.
در مورد فعالیت‌های مطبوعاتی خود توضیحی می‌فرمایید؟
من در روزنامه جهان اسلام، کیهان فرهنگی، کیهان هوایی، روزنامه ایران جمعه ، مجله طلوع زندگی و مجله رشد و ادب فارسی فعالیت کرده‌ام و بارها در روزنامه جهان اسلام یا در روزنامه کیهان دیده‌ام که شاعران پرآوازه‌ای آثار خود را به آنجا ارسال کرده‌اند و مسئول مربوطه آثارشان را به دلیل مطلوب واقع نشدن و اعمال سلیقه شخصی خود، از چاپ آن امتناع کرده اند، درحالی‌که من این نگاه را نداشته و همواره واکنش‌هایم مثبت و در جهت شکوفایی و رشد شاعران بوده است.
شما درزمینهٔ موسیقی هم گام‌های بزرگی برداشته‌اید و ترانه‌هایتان توسط خوانندگان مطرحی خوانده شده است درمورد آن‌ها توضیح می‌دهید؟
بنده از روی علاقه‌ای که داشته‌ام اولین ترانه‌ام را در سن هجده‌سالگی نوشته و آن را با بابک بیات آغاز کردم . بارها پیش آمده که ترانه‌هایم را با نام های دیگر یا بی‌نام قرار داده‌اند اما برایم اهمیت چندانی نداشت چرا که ترانه‌هایم مسیر خود را پیش می‌بردند .
من در حدود 500 ترانه نوشته‌ام که نام برخی از آن‌ها در خاطرم مانده است مانند راه بیفت که خیلی دیره، دو آشنا، غربت، ملامت، سراب، خنده شاپرک و پاییز که خواننده‌هایی مانند مهرداد کاظمی، قاسم افشار، آقای خاوری و حتی مازیار و بسیاری از خواننده‌های دیگر از آن‌ها استقبال کرده‌اند.
من اعتقادم بر این است که صرفاً نباید با خواننده‌های مطرح همکاری کرد. بلکه اصل مهم، رساندن خواننده‌های تازه‌کار از صفر تا صد است. زیرا بین خواننده‌ای که محبوب می‌شود یا مشهور دو تفاوت وجود دارد و بسیاری از خوانندگان ما مشهور می‌شوند اما محبوب نه. من خیلی اوقات، شعری را که قرار بود به خواننده مطرحی بدهم به خواننده تازه‌کاری سپرده‌ام، دلیلش این است که من برای امروز ترانه نمی‌گویم، بلکه می‌خواهم ترانه‌ام را به کسی بدهم که تا سالیان در یادها باقی بماند و نسل‌های بعد آن را بخوانند.
مسئله فقر در بین شاعران بسیار شایع است و برخی از آن‌ها در اوج فقر و بی‌کسی از دنیا رفته‌اند. چرا برای فرهنگ و ادب کشور بودجه‌ای وجود ندارد ؟
سالهاست که ما شاهد این معضلات هستیم. درحالی که مسئولان ما برای برگزاری جشنواره‌های سینمایی بودجه‌های کلانی را در نظر می‌گیرند، اما برای شعر و ادبیات هیچ بودجه‌ای وجود ندارد که این نشانه فرهنگ پایین ما است.
البته لازم به ذکر است که در رابطه با ادبیات، گاهی بودجه‌های اندکی را در نظر می‌گیرند اما برای تقسیم آن مسئولین مربوطه با هم همکاری ندارند. اما من چه در فرهنگسراها و چه در نهاد کتابخانه‌ها و چه در جاهای دیگری که حضور داشته‌ام برای گرفتن بودجه پافشاری کرده و پای صحبت بسیاری از مدیران نشسته‌ام تا مشکلاتشان را از نزدیک ببینم و برای بهبود وضعیت موجود همواره تلاش کرده‌ام اما افرادی هستند که سنگ جلوی پای من و امثال من انداخته‌اند و ضربه‌های بسیاری از آن‌ها دیده‌ام.
چه سوالی را دوست داشتید مطرح کنم اما نکرده‌ام؟
اینکه چگونه می‌توانیم باهم متحد شویم تا بتوانیم حقمان را پس گیریم؟ به عقیده من سوالی است که از همه دست اندکاران باید پرسیده شود.
من از همه دوستان خواهشمندم که برای دریافت بودجه باهم، همکاری داشته باشند چراکه این مسئله حل‌شدنی است و با اتحادمان می‌توانیم از پس این معضل برآییم.
از بابت این گفتگوی صمیمی از شما تشکر می کنم
متقابلا من هم ابراز خرسندی خودم را از بابت این که یکتاپرس به هنر و هنرمند اهمیت می دهد اعلام میکنم .
انتهای پیام/
