نظریه های ادبی در نسبت با ساحت عاطفی مخاطب

یادداشت: مجید افشاری

نظریه های ادبی در نسبت با ساحت عاطفی مخاطب
تاریخ شعر، مستقل از تاریخ زیست انسان نیست. زیست انسانی مشمول دغدغه هایی روزمره و از دیگر سو ،مفاهیم ازلی، ابدی است. دغدغه های روزمره مثل کسب و کار و زندگی اجتماعی و عواطف و روابط بین فردی متعارف و التذاذ و سرخوشی .. و مفاهیم ازلی، ابدی مثل معنای زندگی و مرگ و خاستگاه وجود و هدف باوری برای خلقت و هیچ انگاری و ... پس هر نظریه ی ادبی و ساختارش در نهایت باید به نسبتی تعریف شده با زیست انسانی برسد. جاذبه های فاصله گرفتن از نحو متعارف، ساختارشکنی، تولید زبان فردی و هر امر دیگری که فرزند یک نظریه ی ادبی یا به تعبیر دقیق تر رویکرد نگارشی است مادام که نتواند به درجه ی تعامل و تاثیر گذاری بر مخاطب آن هم در حوزه ی زیست انسانی اش برسد. پیشبردی و تغییری ناکارآمد تلقی می شود. قرار است رویکرد نگارشی متفاوت یا نظریه ی ادبی پیشنهاد کنم که چه شود؟ پاسخ به این پرسش تعیین کننده است. آیا می توان بایسته های تاثیر گذاری را با تعریف تازه ای و شخصی شده، به ادبیات پیشنهاد کرد ؟
آنچه زیست اجتماعی و فردی نشان می دهد به کارکرد و بسامد رسیدن نظریه های ادبی مهم است. تا بخشی دارای حیات در ادبیات شوند. صرف نظر از بحث تاریخ اجتماعی زبان شعر، که می تواند کاملا طبیعی هم به چشم بیاید که در هر دوره ای کسانی به بهانه ی نوآوری یا دغدغه ی نوسازی زبان، طرح نظریه ی ادبی می کنند. باید به نسبت ساحت عاطفی مخاطب و آن نظریه توجه داشت. مخاطب کسی نیست جز یک انسان با زیست فردی و اجتماعی با دغدغه های روزمره و احیاناً کسی که در جستار مفاهیم ازلی، ابدی است.که اگر تعامل نظریه ی ادبی با سبد نیازهایش منطبق نباشد کلیشه ای تاریخی می شود و پیشنهادی که نادیده گرفته می شود .
انتهای پیام/