یکتاپرس؛ «مایل به صورتی» روایت دختری است جوان به نام نیلو که از همسر خود جدا شده و به دنبال این اتفاق دچار چالش‌هایی در زندگی خود می‌شود.
به مسائل زنان در کارهای نمایشی بسیاری پرداخته شده و می‌شود اما شاید «مایل به صورتی» با زبانی طنزگونه، گروتسکی را نوش مخاطب می‌کند که به باور او ملکه می‌شود.
پروانه شهروئی کارگردان نمایش به دغدغه زنان اشاره کرد و در این باره که چرا از بین تمامی مسائل اجتماعی این موضوع برای شما مهم بود؟ گفت: به دلیل بی‌توجهی که به این قشر می‌شود و نگاه خیلی بدی که جامعه به زنان مطلقه دارد، دوست داشتم مقداری به این مساله بپردازم. اینها گناهی ندارند و هر اتفاقی احتمال دارد برای این قبیل افراد بیفتد. معضل اینستاگرام هم در این کار بود. به همین دلیل بود که پذیرفتن متن نمایش را کارگردانی کنم.
او افزود: خیلی‌ها گول فضای مجازی را می‌خورند، دل به خیلی چیزها می‌بندند و بعد متوجه می‌شوند که حبابی بیش نبوده است.
کارگردان «مایل به صورتی» گفت: این نمایش، نخستین تجربه کارگردانی من در عرصه تئاتر است اما قبل از این در خیلی از کارها منشی صحنه و دستیار کارگردان بودم.
وی اضافه کرد: رشته تحصیل‌ام کارگردانی تئاتر در دانشکده هنر و معماری بود. در این کار حتی سرمایه‌گذاری نداشتم و تهیه‌کنندگی کار هم بر عهده من بود.
شهرویی درباره دلیل ورود به عرصه کارگردانی تئاتر در شرایط موجود تئاتر گفت: هم رشته تحصیلی‌ام بود و هم اینکه نسبت به کار تصویر، خیلی به کارگردانی تئاتر علاقه دارم.
او همچنین درباره اوضاع حال حاضر تئاتر خاطرنشان کرد: حال متوسطی دارد؛ خیلی خوب و خیلی بد هم نیست. علاقمندانی هستند که حمایت کنند. نمی‌توانم بگویم صددرصد خوب است اما در عین حال بد هم نیست.
دوست دارم به کار اولی‌ها را کمک کنم
فریبا ترکاشوند بازیگر نقش مادر این نمایش نیز درباره ورود به این کار با کارگردان کار اولی با وجود پیشینه خوبی که در عرصه تئاتر و تصویر دارد، گفت: دلیل اصلی این همکاری نمایشنامه با قصه‌ای زیبا با پرداخت به معضلات روز است. در واقع، خیلی جذب این کار شدم. دلیل دوم این است که همیشه دوست دارم کار اولی‌ها را کمک کنم. این تنها کاری است که می‌توانیم برای اینها انجام دهیم.
او درباره کارهای فعالان زن در سینما و تئاتر و دلیل حمایت از این قشر اظهار داشت: زن دغدغه‌مندی هستم و مساله زنان مساله‌ای جدی برای من است. ما حتی اگر بتوانیم یک نفر مخاطب را جذب کنیم برایمان کافی است. حداقل حرفمان را به یک نفر هم که درکمان کند، بزنیم، می‌تواند کار بزرگی باشد. اما قصه ما قصه‌ای است که درد زمانه است و فکر می‌کنم قصه خیلی جالبی است و این تنها نظر من نیست، منتقدان زیادی این کار را دیده‌اند و اتفاق نظرشان این بود که قصه بی‌نقص و بازی بازیگران عالی بود و تاکنون نظر مثبتی داشتند.
تئاتر به دیده شدن زنان فرهیخته و آگاه خیلی کمک می‌کند
پروین نارویی دیگر بازیگر کار با اشاره به فعالیت سه ساله خود در تئاتر گفت: از سال ۱۴۰۱ به صورت ممتد کار خودم را در تئاتر و تصویر شروع کردم. در حوزه تصویر دو فیلم کوتاه و یک کار برای تلویزیون داشتم. در یک کار سینمایی به نام «رها» حسام فرهمند هم بازی داشتم.
او درباره طرح دغدغه زنان در این کار و تئاتر و میزان اثرگذاری آن روی مخاطبان اظهار داشت: به هر صورت، دیده شدن زنان مخصوصا زنان فرهیخته و آگاه و دانا خیلی کمک می‌کند و تاثیرگذار در دیده شدنشان است اما مطمئنا رسیدگی به دغدغه‌های زنان خیلی بیشتر اهمیت دارد. برای این که دغدغه‌های زنان دیده شود. لایه‌های درونی آن شکافته شود و به این لایه‌ها دست یابیم که کل جامعه متوجه اتفاقات درون زنانمان شود. یک سری مشکلات هست که به دلیل قبح داشتن، هیچ وقت به صورت علنی مطرح نشده است.
او افزود: اینکه خانواده‌ها جلوی آنها را به خاطر همین داستان نمایش گرفتند و این درون زنان باقی مانده است، بعد از سالهای سال چنان خودش را نشان داده که همه چیز را هم درون خودشان ریخته‌اند. ممکن است اتفاقات خیلی بدی بیفتد که خودکشی نمونه خیلی ساده آن است اما زیست این قبیل زنان مساوی با یک زندگی نباتی است. چون بعضی‌ها به جایی می‌رسند که گویی دیگر زندگی برای آنها هیچ معنایی ندارد و شاید خیلی از انگیزه‌های زندگی‌شان را کنار گذاشته‌اند و واقعا به قهقرا کشیده شدند.
تئاتر دکان عده ای شده است
علی علیزاده دیگر بازیگر کار هم با اشاره به پیشینه کار نمایش با قطب‌الدین صادقی، سیاوش طهمورث و مصطفی عبدالهی گفت: یک وقفه چند ساله داشتم که دوباره وارد تئاتر شدم.
او درباره همکاری با کارگردان کار اولی در حوزه تئاتر اظهار داشت: کارگردان این کار از دوستان هستند که پیشتر در کار قبلی دستیارم بود به همین منظور این همکاری را پذیرفتم.
علیزاده درباره اوضاع تئاتر در شرایط حاضر گفت: اوضاع اصلا خوبی ندارد. به یک حالت تجاری تبدیل و به دکانی برای عده‌ای تبدیل شده است. عده‌ای وارد تئاتر می‌شوند که این کاره نیستند. بلاگری که وارد تئاتر شده و فردی بقال بوده و صرف این که پولدار است وارد تئاتر شده است.
به عقیده او، هنر مفهوم خود را از منظر من در تئاتر از دست داده است. هنر اصلا این نیست که می‌بینیم.
او می‌گوید: آینده پیش روی تئاتر را با این وضعیت خوب نمی‌بینم. اگر مقداری به شرایط سکون برود و عده‌ای افراد پیشکسوت دوباره برگردند با افکار خود می‌توانند اوضاع را بهبود دهند. این که تئاتر را به سمت تجاری ببریم و این که عده‌ای چهره وارد کار شوند، صرف این چهره‌ها اگر تماشاچی کار را ببیند، نام این را نمی‌توان هنر گذاشت.
این بازیگر تئاتر گفت: کار تئاتر باید تماشاچی داشته باشد و صرف هنر و این که از آن استقبال می‌شود، پشت این اندیشه است. تئاتر یعنی اندیشه و اگر اندیشه را از تئاتر حذف کنیم، دیگر تئاتری وجود ندارد.
موضوع «مایل به صورتی» برایم جذاب بود
فرانک جابری بازیگر نقش شیرین نیز با اشاره به رزومه دو ساله خود در تئاتر و تصویر این که در تئاتر به مسائل زنان پرداخته می‌شود و چقدر موفق بوده؟ گفت: موضوعی که به آن پرداختیم، برای من خیلی جذاب بود و لحظه به لحظه با این نمایش زندگی کردم که در نهایت داستان به عنوان نقطه عطف آن، مخاطب را جذب می‌کند. نقشم را عاشقانه دوست دارم و هر لحظه روی صحنه با آن زندگی می‌کنم.
«مایل به صورتی» از روز دوم مهر به روی صحنه رفته و تا ۱۸ مهر نیز ادامه خواهد داشت.
در این نمایش، فریبا ترکاشوند، علی علیزاده، پروین نارویی و فرانک جابری ایفای نقش می‌کنند.
دیگر عوامل نمایش عبارتند از: مشاور کارگردان: علی علیزاده، دستیار کارگردان و برنامه ریز: فاطمه جعفرزاده، منشی صحنه: میترا شهروئی، اجرای نور و موسیقی: محمد حسین طاهری و مدیر روابط عمومی و مشاور رسانه: گیتی شاکری
در خلاصه «مایل به صورتی» می‌خوانیم: یک ساعت مانده به سال تحویل، آب خانه نیلوفر قطع می‌شود. او با لوله‌کش تماس می‌گیرد و از طریق لوله‌کش راز ۲۰ سالهای فاش می‌شود.
انتهای پیام/
