هنر باید بال پرواز داشته باشد

گروه فرهنگ و هنر یکتاپرس؛ خانم مهتاب صولتی فر، بازیگر تئاتر و کسی که ترانه هایش را در برنامه معروف عموپورنگ (داریوش فزضیایی ) شنیده ایم، مهمان امروز ما است. گفتگویی با این هنرمند پرتلاش داشتیم که می خوانیم: 

بیوگرافی کوتاهی از خودتون برای ما بگویید؟
 
من مهتاب صولتی فر؛ زاده ی اسفند ماه سال1363، در کاشان، شهر سهراب شعر ایران، در خانواده ای با ذوق هنری متولد شدم و در تهران روزگار سپری می کنم.
 
از دوران نوجوانی در انجمن هایی همچون کلیم کاشانی،استاد علی رضا شیدا و انجمن شاعران جوان به پرورش ذوق شاعری خود مشغول شدم و در اولین جلسات ترانه خوانی مرحوم افشین یداللهی که در آمفی تئاتر سازمان نظام پزشکی تهران برگذار می شد تا ارسباران حضور مستمر داشتم. پس از فارغ التحصیلی در رشته حسابداری به تئاتر روی آوردم که تاثیر زیادی در زندگی هنری و تفکرات من داشت.
جوایز ادبی و تئاتری زیادی در این دو زمینه کسب کردم .

در باره کتاب تون؟

مجموعه ترانه ای تحت عنوان"سه نقطه" از من به چاپ رسیده که در دسترس علاقمندان قرار دارد.
هم اکنون در زمینه ی ترانه و ترانه سرایی با استودیوهای مختلفی از جمله استاد ایمان حجت و عرفان پرقوه  و دوستان با استعداد جوان دیگری در حال آماده سازی تَرَک های موسیقی هستم و به عنوان ترانه سرای کودک هم در برنامه های مختلف تلوزیونی از جمله برنامه های عموپورنگ"داریوش فرضیایی" همکاری دارم. 
 
-تاثیر هنر بر مردم؟
 
هنر مقوله ایست که هر انسانی در هر شغل و مقامی که باشد، چه خودآگاه چه ناخودآگاه،چه خواسته،چه ناخواسته با آن مواجه میشود.و از تاثیر آن لذت میبرد.
من دیده ام اشخاصی که شغل های بسیاریچیده و سختی دارند و برای آرامش خود به هنر پناه می آوردند، حتی شده زمانی کوتاه، مانند گوش سپردن به یک قطعه موسیقی.
ذات انسان هنر دوست است چون خالقی هنرمندانه او را خلق کرده و در نهادش این علاقه مندی وجود دارد.
 
-مشکلات موجود در دنیای هنر؟

مسلما که در هر شغل و حرفه ای مشکلات وجود دارند و انکارناشدنیست. و کسانی که مثل من در عرصه ی هنر فعالیت دارند حتما با شکست ها و پیروزی های زیادی روبه رو شدند.به نظرم میرسد که ریشه ی مشکلات در عالم هنر بخشی از آن در خود ما هنرمندان باشد و بخشی دیگر مسئولینی که در این جایگاه اساسا تخصص و دلسوزی لازم را ندارند.امیدوارم روزی در خاک وطنم به جایی برسیم که هر هنرمندی در جایگاه شایسته  خود قرار بگیرد تا شاهد شکوفایی و رشد واقعی هنر و هنرمند در این سرزمین باشیم. 
 
 
-چرا دنیای ترانه های ما با کشورهای دیگه فرق دارد؟
 
چون ما ایرانی هستیم.مردمی که همیشه چاشنی احساس و ذوق شاعری در وجود آنها زیاد بوده است.
مردمی که در زبان روزمره ی خود از شعر استفاده می کنند،مردمی که زمانی با حافظ و سعدی و فردوسی شب های بلند زمستان را به صبح رسانده اند، مسلما متفاوت ترین مردم هستند. همان طور که می دانیم  ترانه و ترانه سرایی ریشه ی کهن در این ملک دارد،از روزگاران گذشته گرفته با تصنیف ها و فهلویات بابا طاهر و علی اکبرخان شیرازی متخلص به" شیدا " آغاز می شود ،تا ترانه سرایان کلاسیکی همچون رهی معیری این ها همه گنجینه هایی هستند که از آن دوران تا کنون  به ما رسیده و امید که نگهبان این گنج با ارزش باشیم.
 
-هنر در کشور ما به چه تغییرات اساسی نیاز دارد؟ 

این سوال خیلی سوال مهمی ایست. بنظر من می بایست اول جایگاه هنرمند و هنر پذیر را تعریف کرده و سلیقه ها را با بستر سازی مناسب به سوی هنری که مورد نیاز واقعی جامعه است و از دل همین خاک بیرون آمده سوق داد. البته منظورم این نیست که هنر در یک سطح بماند و از هیچ چارچوبی بیرون نزند. اتفاقا بر عکس این موضوع عقیده دارم هنر باید بال پرواز داشته باشد تا بتواند به سمت بی نهایت پرواز کند. بی تردید حضور هنرمند و هنرپذیر در کنار هم و حمایت از یکدیگر موجب چنین شکوفایی زیبایی خواهد شد.

نا گفته نماند برای این حرکت بزرگ فرهنگی که جامعه به آن نیازمند است؛ همکاری جدی و برنامه ریزی شده مسئولین مربوطه با مردم تنها راه چاره است. و همگی خوب می دانیم که ساختمان فرهنگی کشور به یک بازسازی مهندسی و کارشناسی شده نیاز مبرم دارد.
 
-صلح را تعریف کنید؟

به نظرم صلح واژه ای مظلوم در میان ما انسانهای مترقی است.وقتی داستان زندگی نیل آرمسترانگ را میخوانیم می فهمیم که وقتی برای اولین بار پا به کره ماه گذاشت به گفته خود که انسانی احساسی نیست ، اما در آن لحظه که زمین را از ماه تماشا کرد گریه امانش نداد. هیچ جنگ و هیج رنگ و نژادی از آن بالا نمیدیدم ،چرا انسان ها می جنگند و هزاران چرای دیگر...وقتی ابهت زمین در پشت دستانم پنهان شد برای این سیاره ی آبی عمیقاگریستم...  
نمیدانم . شاید همین تعریف فعلا کافی باشد: صلح یعنی پرواز هزاران هزار کبوتر سفید در آسمان .

-پیام به دوستان تازه وارد در عرصه ی هنر؟
 
کشف هر استعدادی در این عرصه از نظر من کمک به داشتن جامعه ای شاد تر و متفکرانه است.دوستانی که وارد کار هنری می شوند بخشی از رسیدن به اهداف این عزیزان بستگی به تلاش و پشتکار آن ها دارد و بخش دیگری از آن به بستر مناسب فرهنگی جامعه.
ترسیم یک آینده ی موفق و عالی نیاز به برنامه ریزی و تلاش بی وقفه است، من از نصیحت کردن و نسخه پیچیدن برای دیگران بیذارم و در این اندازه میدانم که هر شخص هنرمندی روزی راه خود را در مسیر فعالیت هنری اش پیدا می کند.تجربه ها نشان داده که در هر رسیدن و وصالی رنج های بسیاری هم وجود داشته.
امید که روزگار ما برای هم قبیله های من مهربان تر از اینی که هست باشد.

انتهای پیام/