به گزارش گروه فرهنگی یکتا پرس، یکی از جذاب‌ترین جاذبه‌های گردشگری این استان، تنگه جادویی شوتاریکو یا به قول محلی‌ها شوتاریکن است. در میان انبوه نیزار‌ها و نخل‌های آن‌جا، کوه‌ها و صخره‌هایی با شکل و شمایل عجیب‌و غریب وجود دارد که برخی آن‌ها را مریخی می‌نامند. شکل‌های خاص و پر از راز این صخره‌ها باعث شده آن‌ها را کوه‌های مریخی خطاب کنند.
شوتاریکو جایی در دل کوه‌های سر به فلک کشیده شهر پارسیان و حوالی روستای چک‌چک در استان هرمزگان است. بازدید از شوتاریکو نیازمند راهنمای محلی است اما اگر می‌توانید از اپلیکیشن‌های مسیریابی حرفه‌ای استفاده کنید و تجربه طبیعت‌گردی‌های پیچیده را دارید، شاید برای‌تان مشکلی پیش نیاید، هرچند مسیر دسترسی به این تنگه، پر پیچ و خم و طولانی است.
اگرچه شوتاریکو تنگه‌ای پرآب است اما به محض شروع پیمایش، با زمینی مواجه می‌شوید که از تشنگی ترک خورده است و هیچ نشانه‌ای از حیات در این منطقه به چشم نمی‌خورد. یکی از دلایل رازآلود بودن این تنگه، از همین‌جا برای‌تان مشخص می‌شود. در ضمن خودرو را باید با فاصله کمی از جاده اصلی پارک کنید و به دل کوه‌ها بزنید. اگر در میان کوه‌ها، فقط یکی از دو راهی‌ها را اشتباه بروید، هیچ‌وقت به شوتاریکو نمی‌رسید! شما از این لحظه تا شوتاریکو یک ساعت و نیم فاصله دارید.
در این مسیر، کوه‌ها حفره حفره‌اند و در طول پیمایش سنگ‌های چند ده یا شاید هم چند صد تنی را می‌بینید که بر اثر ریزش کوه، روی زمین افتاده‌اند. مسیر پر از سنگ‌های کوچک و بزرگ است و هرچقدر به تنگه نزدیک‌تر می‌شوید، عرض میان کوه‌ها باریک و باریک‌تر می‌شود. برای رفتن به این‌جا حتما باید آب و خوراکی به همراه داشته باشید و بدنیست بدانید که در طول مسیر احتمال حضور گردشگر دیگری مثل شما بسیار کم است! شوتاریکو مقصد پرترددی نیست و معمولا در طول رسیدن به آن تنها هستید.
پس از بالا و پایین رفتن از سنگ‌های بسیار، کم‌کم چشم‌تان به خزه‌هایی می‌افتد که روی دیواره‌ها جاخوش کرده‌اند. کم‌کم رنگ سبز گیاهانی را می‌بینید که تا چند دقیقه پیش از رسیدن به آن‌ها، به‌سختی می‌توانستید در این کوهستان بی‌آب و علف، نشانه‌ای از حیات پیدا کنید.
از این جا زیبایی مسیر دوچندان می‌شود و شما تنها چند دقیقه با آخرین سنگ‌های مسیر فاصله دارید. سنگ‌هایی که دهانه شوتاریکو را بسته‌اند و وقتی از لابه‌لای آن‌ها عبور کنید به تاریکی می‌رسید. به یک شب تاریک که چند ده متر آن‌طرف‌تر از آن، نور می‌تابد. پس از تاریکی مطلق ورودی تنگه، به سمت نور حرکت کنید.
از تاریکی که گذر کنید، شوتاریکو انتظارتان را می‌کشد. صخره‌هایی با فرم‌های عجیب و غریب پیش چشم‌تان ظاهر می‌شود. روزنه‌های کوچک و بزرگی را می‌بینید که نور از دل آن‌ها به حوضچه‌های آب می‌تابد. محیطی که نه روشن است و نه تاریک. از دیواره‌های آن آب می‌چکد و تا چشم کار می‌کند، این تالار عجایب ادامه دارد. هم‌نشینی طیفی از رنگ‌های سبز، خاکستری و مشکی حسابی غافلگیرتان می‌کند.
صدای قطره‌های آب، رقص دسته‌های ماهی، رنگ‌های شگفت‌انگیز و دالانی رویایی و بی‌انت‌ها که باید از کنار آن‌ها با احتیاط عبور کنید و به سمت انتهای شوتاریکو قدم بردارید. وقتی پا به تنگه گذاشتید؛ آرزو می‌کنید هیچ‌وقت تمام نشود. این جا همه چیز شبیه به خواب و خیال است.
گردشگرانی که تا به حال شوتاریکو را از نزدیک دیده‌اند، آن را سحرانگیز و دلهره‌آور توصیف می‌کنند اما این شب تاریک، برای من و همراهان مملو از آرامش بود. وقتی پاهایمان را توی آب گذاشتیم و ماهی‌ها دور آن‌ها حلقه زدند، خستگی مسیر از تن‌مان بیرون رفت و هنگام رفتن، دل کندن از آن برایمان سخت بود. بهترین زمان بازدید از شوتاریکو اواخر زمستان و اوایل بهار است تا حوضچه آب بیشتری داشته باشند. دقت کنید که روزهای بارانی، خطرناک‌ترین زمان برای بازدید از شوتاریکو هستند و این تنگه تا به حال سیل‌های مهیبی به خود دیده است.
انتهای پیام/
