یادداشت: مریم بذری
نقش ادبیات در دوران کرونا در مواجهه با دنیای پر زرق و برق مجازی برای کودکان
داشتن دو نسل کاملا متفاوت فرزند در خانه، مرا به فکر واداشت که کمی بیشتر در مورد آسیب شناسی این روزهای کرونایی بررسی کنم. درست است که روانشناس کودک نیستم یا یک پژوهشگر آکادمیک آسیب شناس، اما به قول یک روانشناس مجرب که پسرم را در ۵ سالگی برای مشاوره پیشش برده بودم، به نظر مادری هستم که به دقت مباحث مربوط به کودکان را واکاوی کرده و دنبال بهترین روش در روزهای سخت می گردد.
کودکی که در این دوسال روزگار کرونایی را تجربه کرده مطمینا نیاز به خوراک فرهنگی دارد و اگر ما شرایط ادبی درستی برایش فراهم نکنیم دستان پرتوان مجازی او را در خود غرق خواهد کرد.
شعار دادن و نصیحت کردن برای نسل هایی که خود هنرمندند در سرچ کردن و راه یافتن به تجربیات زمانه ای که ما کودکی مان را در آن گذراندیم بی فایده است پس تنها راه منطقی، حمله کردن به حرف زدن های بی فایده و وارد عمل شدن می باشد.
ما که خود تا فرصتی پیدا می کنیم گوشی را همنشین لحظه های مان می کنیم آیا می توانیم از کودکان مان انتظار کتاب به دست شدن داشته باشیم؟
حرکات یک نوزاد کمتر از دوسال را زیر نظر گرفتم او آنگونه با گوشی برخورد می کند که در دست ما دیده است.
سال ها قبل تر درست در ایامی که کابوس کرونا نبود من تست میدانی کتاب خوانی بدون هشدار به فرزندم را انجام دادم.
با پدرش قرار گذاشتیم یک ساعت قبل از خواب مثل حرکت مسواک زدن، هر کدام کتابی به دست بگیریم و طوری که پسرمان متوجه شود به رختخواب برویم.
شاید باورتان نشود که امکان نداشت شبی چند صفحه کتاب نخوانده بخوابد حتی شب هایی که دیر می شد و ماهم فرصتی برای خوانش نداشتیم می گفت یک صفحه بخوانم وگرنه خوابم نمی برد.
تلخ ترین خبر این روزها دیدن تصاویر کودکان درگیر دنیای مجازی برای ایجاد آرامش در دوران خانه نشینی است.
به عنوان یک مشاور مدیرعامل در محیط کار، پیشنهاد نوشتن مقاله به همکاران با موضوع ایجاد فضای مناسب برای کودکان در منزل مرتبط با کارم را در این دوران دادم و موارد خوبی را دریافت کردم.
فکر می کنم دوستان ادیب هم بد نیست در این روزها دست به کار شوند و دنبال آسیب شناسی موثر باشند آن هم با تکیه بر کودکان چرا که آن ها آینده ساز حضور در فرهنگسراها خواهند بود و اگر دیر بجنبیم دیگر روشن نگه داشتن چراغ آن مکان های مقدس سخت خواهد شد.
برای فرداهای این کودکان خانه نشین نگرانم و کاری جز نوشتن چند خط که شاید تلنگری باشد برای حتی یک نفر، از دستم بر نمی آمد.
فرداها در انتظار گام های شماست پس بجنگید با دوران سخت کرونایی…
انتهای پیام/
واقعا این موبایل برای کودکان فاجعه است
درود برای شما