گروه فرهنگ و هنر یکتاپرس؛ "چه باوِرِمه که ایی روزا اَم خِلاص میشن نِنه ام خدا خیرش بده، مُو خو حتی نمی تونُم حرفی بزنُم، چقد منتظر باشُم که بتونُم مِث بقیه راحت زندگی کنُم، اصلن فکرا میفته به جونُم که ایی فکرا نمی دونُم اَ کجا اومدن؟ مث خوره تِنِمه می خورِن ... می دونُم خو اخرش چی میشه، اِما حیف... وقتی ایی خونه رِ سیل می کنُم می گوم اووفیی اِگه ایی عطر و بو نِبود ولله می مُردُم ".
نوشته بالا قسمتی از داستان بلندی است که به قلم شاعر و نویسنده نام آشنا و صمیمی اهوازی مونا عطایی به نگارش در آمده و توسط نشرخوزان به چاپ رسیده است.
"جنوبی ترین زن در من می زیست" کتابی است با لهجه زیبای جنوبی که عطایی در باره آن می گوید: زمانی که داستان ثمر شروع شد و صداش تو گوشم پیچید، گفتم چقدر دوست دارم همیشه باشی اما خنده اش هم تو ذهنم نقش بست که گفت هیچکس موندنی نیست ... نوشتن قصه اش که تمام شد انگار یه چیزی گم کردم و مدام شب بیداری و راه رفتن ادامه دار شد. این کتاب تکه ای از من هست.
پیش از این مجموعه شعر سپید " شاید آرام گرفته ای در جایی "را از این شاعر و نویسنده نام آشنای جنوبی خوانده بودیم . کتابی با شعرهایی بی تعارف سپید و بسیار زلال که حکایت از تسلط شاعر بر دنیای واژه ها و تصاویر و خلاقیت داشت. عطایی عقیده دارد:
"شعر، اول باید رضایت شاعرش را جلب کند تا بتواند مخاطب را راضی نگه دارد. دنیای شعر نامحدود است، فقط باید اصول نوشتن و ردیف کردن کلمات و نوع بیان را بدانیم که آنچه به نام شعر ارائه می شود رو به زوال نرود بلکه کاری ماندگار باشد".
انتهای پیام/
