ایران درّودی در اینستاگرام خانه هنرمندان

ایران درّودی در این گفتگو بیان کرد: من یکی از خوشبخت‌ترین افراد هستم زیرا ارزش زندگی را می‌دانم. می‌دانم که از این زندگی می‌توان یک اثر هنری ماندگار درست کرد. اثر هنری در نقاشی یا هنرهای دیگر یک چیز است و ساختن یک اثر هنری از زندگی یک چیز دیگر است. من خوشبختانه خیلی زود پی بردم که برای زیبا زیستن انسان باید فقط عاشق باشد و همه چیزهای دنیا را از ورای نگاه عاشقانه نگاه کند. من ساعت‌ها با خداوند نیایش می‌کنم و برای هر آنچه داده است سپاسگزاری می‌کنم. مهم نیست که بیمار هستم و ۲۳ دفعه جراحی کرده‌ام، اما در نهایت توانستم در برابر این مشکلات مقاومت کنم.

انسان باید برای خود احترام قائل باشد و خود را دوست داشته باشد. من خیلی زیبا زندگی می‌کنم و حتی از چیزهای بد هم تشکر می‌کنم و لذت می‌برم، زیرا می‌گویم همه چیز می‌توانست بدتر از این هم باشد.

خوشبخت بودن این است که انسان خودش را درست بشناسد و به آن چیزی که دارد و به ضعف‌هایش آگاه باشد. انسان نباید خودش را با دیگران مقایسه کند زیرا عوارض مقایسه کردن بسیار زیاد است و بدترین آن این است که باعث حسادت می‌شود.

من چیزهای کوچک و حقیر را نمی‌بینم و آن‌ها را انکار می‌کنم. زیبایی برای من الزام است و باید چیزی که به آن نگاه می‌کنم زیبا باشد و در میان زیبایی‌ها آن چیزی که دوست دارم را انتخاب می‌کنم. در زندگی همیشه ریسک‌های بزرگی کردم و به خودم گفتم از عهده زندگی برمی‌آیم. همیشه به خودم اعتبار دادم و بنابراین توانستم موفق شوم. مهم خواستن است و توانستن بعداً می‌آید. انسان ابتدا باید بخواهد و قابلیت‌هایش بعد از آن بروز می‌کند.
 وقتی نقاشی می‌کنم و از کارهای خودم خوشم می‌آید دست خودم را می‌بوسم و خداوند را شکر می‌کنم. این شکرگزاری بزرگ‌ترین رمز موفقیت من است و با تمام وجودم برای هر آنجا که خداوند به من داده است چه بد و چه خوب متشکر هستم.
من خودم را به عنوان یک انسان باهوش قبول دارم و روی توانایی‌ها و اراده خودم خیلی حساب باز کردم. برای این چیزی که هستم زحمت زیادی کشیدم. هر کاری که می‌خواهم را در زندگی انجام می‌دهم و هیچ‌کس نمی‌تواند مرا وادار کند که کاری را انجام بدهم یا ندهم. همه این‌ها باعث شده که در آرامش باشم و برای همین زندگی را خوب می‌بینم و سپاسگزار هستم.
 راز موفقیت من این است که پدربزرگم یکی از ثروتمندترین مردان ایران بود و زمانی که من ۱۴ ساله بودم او ورشکست شد و خودکشی کرد. این مسئله نگاه من به مسائل مالی را مشخص کرد و فهمیدم که ثروت اقتدار و توانایی می‌آورد اما بدبختی زیادی هم می‌آورد. آدم‌ها از ابزاری به نام ثروت برای خود یک جهنم می‌سازند. وقتی شما نگاه خود را به ثروت متعادل کنید، زندگی خود را به تعادل می‌رسانید

 من احترام زیادی برای حرفه‌ خود قائل هستم. هیچ‌وقت کار خود را به گالری‌ها نمی‌برم که آن را بفروشم بلکه هر کسی که کارم را بخواهد به سراغم می‌آید و آن را می‌خرد. وقتی انسان برای حرفه خود حرمت قائل باشد دیگران نیز به کار او احترام می‌گذارند. اگر بخواهم نمایشگاهی از آثارم برگزار کنم باید به بهترین شکل و کیفیت باشد. دلم می‌خواهد احترامی که برای هنر و هنرمند دارم را در نمایشگاهم ابراز کنم.

در مملکت ما شاید صد سال طول خواهد کشید که مردم با هنر نقاشی آشنا شوند و از آن بهره ببرند. اصل مهم در نقاشی، فضا است. اما نقاشی ایرانی به دلیل سنت مینیاتور، فضا ندارد و نقاشان ایران بیشتر تصویرساز هستند.
من ۶۰ سال در فرانسه زندگی کردم اما یکی از افتخارات زندگی‌ام این است که در ایران به دنیا آمدم. اگر در فرانسه به دنیا آمده بودم قطعا این آدم نمی‌شدم. من در زمان حیات خود به آرزوهایم رسیدم. آرزوی من داشتن محبوبیت بود و حالا این محبوبیتی که می‌بینم استثنایی است. آرزوی دیگرم تاثیرگذاری بر نسل جوان بود و این برای من یک هدیه الهی است که می‌بینم در مملکت خود تاثیر دارم.

انتهای پیام/