گروه فرهنگ و هنر یکتاپرس، نام کوچک او را در نوشته‌های کهن‌تر حسن قید شده است ، اما همه او را به نام حکیم ابوالقاسم فردوسی می شناسند. مردی که با سرودن شاهنامه خود را به جاودانگی سپرد.
تولد او در سال ۳۲۹ هجری قمری برابر با ۳۱۹ خورشیدی ثبت و محل تولدش را تاریخ به نام روستای پاژ از حوالی شهرستان توس در خود قید کرده است.
پدرش از دهقانان توس بود که ثروت و موقعیت قابل‌توجهی داشت. وی از همان زمان که به کسب علم و دانش می‌پرداخت، به خواندن داستان هم علاقه‌مند شد.
سر آغاز زندگی او هم‌زمان بود با جنبشی تازه که از سدهٔ سوم هجری در میان ایرانیان شروع‌شده وگستردگی آن به سدهٔ چهارم رسیده بود، و گروهی از سرایندگان و نویسندگان به پایداری زبان پارسی همت می کردند.
اما کسی نمیدانست که او با اثری حماسی و منظوم مشتمل بر ۶۰۰۰۰ بیت شاهکاری را از خود به یادگار خواهد گذاشت که قرن ها با تحسین همگان روبرو خواهد شد. اثری که امروزه از آن در دنیا به عنوان بزرگ‌ترین کتاب پارسی یاد می شود.
فردوسی بعد از مرگ دقیقی توسی به پیگیری نیمه‌کاره ماندن گشتاسب نامه که به دوره زرتشت اشاره داشت ودقیقی به سرودن آن پرداخته بود، پرداخت و به شاهنامه ابومنصوری که با بن‌مایهٔ دقیقی توسی در سرودن گشتاسب نامه ، که بصورت نثر به نگارش در آمده بود پی برد و برای پیدا کردن آن به بخارا، سفر کرد تا بازمانده آن را به شعر درآورد. که در این مرحله بعد از نا امیدی فردوسی در پیدا کردن آن، امیرک منصور، که از دوستان فردوسی بود، نسخه ای از آن را دراختیار فردوسی قرار داد.
آغاز سرودن شاهنامه را بر پایهٔ شاهنامه ابومنصوری از زمان ۳۰ سالگی فردوسی می‌دانند. و بعضی تذکره نویسان هم سرودن شاهنامه را به تشویق سلطان محمود نسبت داده اند. علت این اشتباه هم بخاطر نگاشته شدن نام محمود دردومین نسخه شاهنامه فردوسی است، که توسط خود شاعر نوشته شده است. غافل از این که نسخه اول شاهنامه در زمانی سروده شد که ۱۹ سال بعد دولت سامانی بر چیده شد و اگرچنین نیتی در کار بود می بایست به سامانیان، تقدیم می شد.
روز فردوسی که بعد از سال ها پاسداشت زبان پارسی هم به آن اضافه شد از سال 1377 در تقویم سالیانه ما گنجانده شد و از آن پس، ملت ایران 25 اردیبهشت را روز فردوسی می نامند.
انتهای پیام/
