به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی یکتاپرس؛ تغییر در رفتار‌ها و سبک زندگی مردم، جامعه را از هویت و فرهنگ اصیل خود تهی می‌کند و نسل‌های آینده را دچار مشکل‌های هویتی و شناختی می‌سازد. در سال‌های اخیر شاهد تغییراتی در سبک زندگی برخی از مردم کشور هستیم؛ هرچند که تعداد این افراد کم باشد و در اقلیت قرار داشته باشند، اما لزوم آگاهی از آسیب‌های اجتماعی و پیشگیری از ورود فرهنگ‌های دیگر کشور‌ها که هیچ وجه مشترکی با تمدن ملی ما ندارند بیش از پیش احساس می‌شود. تاتو یکی از آسیب‌های اجتماعی است که در سال‌های اخیر در بین برخی از مردم کشور رواج یافته و به نوعی فرهنگ وارداتی محسوب می‌شود. این موضوع باعث شد فرهنگ سدید این پدیده را که با بهره گیری از ظرفیت شبکه‌های اجتماعی در حال گسترش است، بررسی کند.
خالکوبی در سال‌های اخیر رواج پیدا کرده است. تمایل به نمایشِ زیبایی؛ قدرت و تفاوت این روز‌ها با شیوه‌های غریبی انجام می‌شود. علاقه به پروتز بخش‌های مختلف صورت و بدن؛ انواع عمل‌های جراحی؛ تتو و خالکوبی که حالا دیگر مختص پسران نیست بلکه زنان و دختران نیز نمونه‌های کوچک و بزرگ؛ سیاه و سفید و گاه رنگی آن را بر نقاط مختلف بدنشان در معرض تماشا می‌گذارند.
تاتو (تتو) فرآیندی است که در آن طرحی بر روی پوست بدن کشیده می‌شود، این اقدام به وسیله دستگاه دستی کوچکی انجام می‌شود و رنگ را به زیر پوست تزریق می‌کند. هدف از انجام تاتو متفاوت است و انواع مختلفی دارد که با روش‌های قدیمی، خالکوبی متفاوت است. در واقع برخلاف نظر برخی از افراد که تاتو و خالکوبی را یکی می‌دانند؛ این دو اگر چه شباهت‌هایی نیز باهم دارند، اما در ماهیت با هم متفاوت هستند. خالکوبی‌های سنتی به رفتار‌های فرقه ای، قبیله‌ای و حتی مذهبی بر می‌گشت، خلق و خوی پهلوانی نیز در خالکوبی‌های سنتی بی تاثیر نبود هرچند که در بین افراد خیابانی و یا زنان برای زیبایی هم رواج داشت.
آن‌هایی که به پیروی از مد دست به انجام خالکوبی می‌زنند، کسی که دچار افسردگی یا عقده‌های روانی نیست؛ کمتر به سراغ این موضوع می‌رود. اگر هم میلی به این اقدام پیدا بکند از خود خواهد پرسید چه چیزی برای حک کردن روی بدنم دارم. می‌خواهم چه پیامی منتقل کنم و آیا نمی‌توانم روش موثرتری برای انتقال و انتشار پیامم داشته باشم؟
مهم‌ترین پیام خالکوبی برای روانشناسان این است که فرد تمایل به خودنمایی است؛ که آن هم ریشه‌های مختلفی دارد. اغلب مراجعین بعد از مدتی از انجام خالکوبی پشیمان می‌شوند. زیرا افسردگی، اضطراب و استرسی که از علت‌های انجام خالکوبی‌ست؛ بعد از مدتی درمان می‌شوند، اما اثر آن‌ها روی بدن بعد از درمان، می‌تواند به موضوع دیگری برای استرس و افسردگی تبدیل شود و موجب پیامدهایی، چون شرمساری در فرد باشد.
بسیاری از آن‌ها به دنبال روش‌های مختلف پاک کردن خالکوبی از بدن خود می‌گردند. بخش دیگری از دلایل فرد مربوط به عشق و عاشقی‌های دوران نوجوانی و جوانی است. فرد؛ خالکوبی را برای کسی که او را دوست دارد انجام می‌دهد، اما بعد از شکست در این عشق نمی‌تواند اثر آن را پاک کند و این خالکوبی خود به دلیلی برای افسردگی تبدیل می‌شود و مانع تلاش فرد در پاک کردن و فراموش کردن زندگی قبلی می‌شود.
در ایران فقط مد و تقلید کورکورانه؛ انگیزه انجام خالکوبی است. بسیاری از افرادی که دست به خالکوبی یا تاتو می‌زنند از ریشه‌های این اشکال اطلاعی ندارند و فلسفه آن را هم نمی‌دانند. گاهی حتی معنای جمله‌هایی که روی بدن خود خالکوبی کرده‌اند را نمی‌دانند. فقط، چون فلان دوست‌شان این علامت یا جمله را خالکوبی کرده است آن‌ها هم دست به انجام این کار می‌زنند.
روانشناسان معتقدند علامت‌هایی که روی بدن به عنوان تاتو یا خالکوبی حک می‌شود؛ نوعی پیام است. فرد به این شکل سعی می‌کند گم کرده‌ی خود را روی بدنش حک کند. این گم کرده می‌تواند شخص باشد مثل مادر، پدر یا معشوقه. این گم شده می‌تواند یک دوره از زندگی فرد باشد. مثل کسانی که در کودکی مورد تجاوز قرار گرفته‌اند یا دوران نوجوانی و بلوغ سخت و ناهنجاری داشته‌اند.
در دنیا چند درصد به خالکوبی به عنوان روشی اعتراضی نگاه می‌کنند؟
اطلاعاتی که مردم ایران از این موضوع دارند یک‌صدم اطلاعاتی که در جهان درباره خالکوبی منتشر شده؛ نیست. اطلاعات از طریق سایت‌ها و شبکه‌های مجازی منتقل می‌شود و اعتمادی هم به منبع انتشار آن‌ها وجود ندارد. از تمام تعداد کسانی که خالکوبی می‌کنند کمتر از سه یا چهار درصد انگیزه‌های اعتراضی دارند.
درباره آن‌ها هم باید گفت اعتراض به این شیوه حاصل و نتیجه‌ای نخواهد داشت. فرد آگاه می‌داند که باید اعتراض خود را از مجاری موثرتر پیگیری کند. در دنیا این اعتراض از طریق هنر و موسیقی یا سیاست و فعالیت‌های اجتماعی پیگیری می‌شود و خالکوبی کمتر به عنوان بیانیه اعتراضی مورد توجه قرار می‌گیرد. ضمن آنکه خالکوبی‌ها اغلب روی نقاطی از بدن انجام می‌شود که قابل پوشاندن است.
اگر جوانان می‌خواهند از این روش به عنوان بیانیه‌ی اعتراضی استفاده کنم چرا باید آن را پنهان کنم؟ خالکوبی اغلب روی ساعد یا بازو انجام می‌شود. یعنی محل‌هایی که بتوان در موقع لزوم در جمع دوستانی که تاییدم می‌کنند؛ آن را نمایش بدهم و در جامعه‌ای که آن را ضدارزش می‌داند؛ آن را پنهان کنم. اگر انگیزه فرد اعتراض باشد قاعدتا باید خالکوبی را در نقاطی انجام دهد که پیامش منتقل و اعتراضش دیده شود. جوانان ایرانی در اغلب موارد ده درصد موضوع را می‌دانند و به نود درصد مابقی توجه نمی‌کنند.
موجی که به عنوان خالکوبی در ایران ایجاد شده است؛ ناآگاهانه است. جوانان فکر می‌کنند در آن سوی دنیا چه خبر است درحالیکه این موضوع در تمامی نقاط جهان تقبیح شده است. البته فراموش نکنیم که بحث ما مربوط به آسیب‌شناسی این پدیده در سطح کلان آنهم با علامات بسیار عجیب و غریب و توهم‌زا است. من به تک‌تک افرادی که دلیل و عقیده‌ای غیر از این مطالب برای تتو روی بدنشان دارند؛ احترام می‌گذارم و قصد جسارت ندارم، اما امیدوارم همه ما به درک حیات جمعی و مصلحت اجتماعی برسیم.
انتهای پیام/
