به گزارش گروه فرهنگ و هنر یکتا؛ کتاب « تجسم خلّاق»مجموعه آثار هنرجویان و مدرسین به همت دکترنسرین صدقیان و انتشارات دانشگاه پارس و با مقدمه ای از دکتر مصطفی خزایی به چاپ رسید. در این مجموعه آمده است:
عقل گوید شش جهت حد است و بیرون راه نیست
عشق گوید راه هست و، رفته ام من بارها
مولوی
وقتی از«اثر هنری»سخن می گوییم تصویری آرمانی در ذهنمان شکل می بندد،چیزی ورای زمان و مکان،اتفاقی زیبا و ژرف، و البته مطلق و محض، اثر هنری واقعی، حتما بهره مند از زیبایی و ژرفاست و اگر شاهکارباشد،قطعاً زمان و مکان را در می نوردد، اما مطلق و محض نیست. یعنی ورای زمان و مکان نیست، هر اثری که به بزرگی و جاودانگی می ستاییم مسیری را _گاه بسیار طولانی _در زمان و مکان در نوردیده است تا امروز تحسین ما را نیز برانگیزد و حظی از زیبایی و ژرفایی دارد که برای همه ما آشناست و بر همه ما موثر.
در همین روند در طول تاریخ سنت های هنری و « فلسفی شکل خود را بیان و به چالش کشیده اند و از زمان و مکان فراتر رفته اند و ماندگار شده اند.
واقعیت این است که آموزش، بخصوص آموزش هنر مانند دیگر شئون انسانی/اجتماعی و دقیقا مانند خلق اثر هنری زمانمند و مکانمند، است و تحت تاثیر شرایط محیط و زمان می تواند بالنده و یا پسرونده باشد. سودای هر دو، نوعی خلق است. اولی خلق و آموزش چگونه دیدن و چگونه فکر کردن است و دومی اجرای این آموزش در گسترهء ایده تا اجرا، کشف آن ها از لا به لای هزارتوی تجربه های زیستی و آموزشی تا به منظر نمایش برساند. از طرفی می دانیم که تغییر وحرکت یک امر مسلم و لاینفک در زندگی است وتمام ابعاد هستی را تحت الشعاع قرار می دهد. درگیری با هنر برای ما موجب فراهم آمدن امکان برای درک معانی درونی وبینشی انسان میگردد، تا بتوان نسبت به تغییرات زندگی هر فرد و چگونگی انتقال ظریف و عمیق اشکال آن که از طریق هنر بیان می شود، تاثیر گذار باشیم.
ایده ها، بیان ها، و بازتاب های نسبت به محیط اطراف مان را منعکس کنیم،هنر محرک و انگیزه ای برای ماست تا بتوانیم نقش خود را بر دیوار این جهان به یادگار بکشیم. با همین دیدگاه بود که دانستیم باید به باوری برسیم و پایه گذار سنتی باشیم،که این نقش را نمایان سازد. مرحمی برای بی اعتنایی و بی اعتمادی باشیم که بر گستره عظیم مدرسین هنر سایه افکنده است.
پیشنهاد فراخوان برای نمایشگاه حضوری در جمع کوچکی از دوستان در اواخر دی ماه سال 1401 در طبقه دوم ساختمان طالقانی مطرح شد و در اردیبهشت 1402 اولین نمایشگاه حضوری معلمین هنر شهر تهران با نام«تجسم خالق» بدون هیچ پشتوانه معنوی و مادی فقط به همت همین چند نفر و پشتیبانی خیل عظیم معلمین و مدرسین در فرهنگستان هنر برپا و بسیار بیش از آن چیزی که انتظار داشتیم تاثیر گذار شد. به طوری که در سال بعد 1403 با تقاضای گسترده تر با بیانی تاثیر گذارتر با نام «تجسم خالق2» در فرهنگستان هنر برگزار شد.
آثار ارسالی به دبیرخانه از500 اثر فراتر رفت و تعداد شرکت کنندگان بیشتر از 250نفر بودند، فضایی پرشورهمراه با تعامل و گفتگو و سرخوش از تکرار این رویداد ایجاد شد. در نهایت 200 اثر از 150هنرمند و مدرس در 8 بخش (نقاشی، مجسمه سازی، تصویرسازی، تذهیب، کالیگرافی، عکاسی، پوستر،) انتخاب شد.
با همکاری فرهنگستان هنر و موسسه صبا این نمایشگاه به مدت 10روز به طول انجامید و در معرض بازدیدعموم و فروش آثار قرار گرفت. گفت و شنود و همراهی دانشجویان و مدرسین در فضای نمایشگاه آنچنان عطرصمیمیت و حس زیبایی را ایجاد کرده بود که از هزاران کالس آموزشی فراتر می رفت. تو گویی خود مرکزی برای آموزش شده بود.
مجموعه فوق بخشی از این نمایشگاه است که به پاس ویادآوری این رویداد به چاپ و نشر رسیده است. ما باور داریم که هنر امکاناتی را برای تجربه ی راز و رمزها، پیچیدگی و ابهامات، اعجاز و زیبایی و ظرافت جهان در اختیار دارد، و ما می توانیم با اهمیت دادن و تکیه بر آن از گذرگاه ها و مسیرهای پرپیج و خم تعلیم و تربیت عبور کنیم.
تلاش های خانم بهار بدایی دبیر اجرایی این مجموعه در راستای برطرف کردن مشکلات مسیر اجرای نمایشگاه قابل تقدیر است.
این رویداد برای »انجمن تخصصی مدرسین هنرهای تجسمی« رویداد خجسته و کم نظیری بود که بعد از سالها در تن بی رمق آموزش هنرو مدرسین و معلمین جانی تازه دمید و این بشارت و جرات را به ما داد تا در فرآخوانیجمعی دوباره خود را بیابیم و باور کنیم که می توانیم نام خود را بر خاطره تاریخ ماندگار سازیم.
هدف اصلی در نظام آفرینش، حیات برپایه کمال و بالندگی است. براین اساس، نقش آفرینِ هستی، بهترین ابزار (حواس)را درخدمت بشر قرارداده تا برای دریافت هدایت او درطریق سعادت به شایستگی از این حواس استفاده کنیم، که مهمترین آ نها دیدن است.
امر آموزش و تربیت، امر خطیری است که اجرای درست آن به افراد دلسوز، مسئول و دغدغه مند احتیاج دارد.معمولا در هر جامعه ای بهترین انسانهای آن جامعه مسئولیت آموزش و تربیت را برعهده می گیرند. بدون شک زمانی که این آموزش از زمره آموزش های هنر باشد باید نگاهی عمیق تر و دقیق تر و هویت مندتر به آن داشت که البته متاسفانه در شرایط فعلی بی یار و یاور است.
ما می دانیم که خلق اثر هنری همان قدر که در گرو بهره مندی از جنبه های تعالی جویانه از تفکر و زبان و زمان و مکان است همانقدر منوط است به شرایط و امکانات خلق اثر و دیده شدن و نشر آن است.
مسلما هیچ هنرمندی برای اتاق های خالی و بدون مخاطب، طراحی نمی کند. هر اثر هنری تا در معرض دیده شدن قرار نگیرد قدر و قیمت آن مشخص نمی شود و نمی تواند تاثیرگذار باشد.
این تلاش برای تعالی و خلاقیت و در عین حال دیده شدن در شرایط فعلی در خود تعارضی دارد که اگر زمانمند و مکانمند باشد می تواند هویت اثر را شکل دهد و آن را متعالی سازد. در هر اثر هنری این تعارض هست وخود ِ این تعارض از مولفه هایی است که اثر را «اثر» می کند. در این تعارض است که «هویت» اثر شکل می گیرد و اهمیت می یابد.
هویت، همین زمانمندی و مکانمندی و زمینه مندی است. اینکه این اثر در فلان دوره و در بهمان سرزمین پدید آمده است و از آثار شاخص مثال جریانی مشخص است. و در نمایشگاهی به نمایش درآمد و چنین نقد هایی به آن شد. به هرحال در هر جریان هنری مهم دیده شدن و اجرا و کنش و واکنش آن و تاثیرات اجتماعی و هنری و فرهنگی که این رویداد ایجاد می کند. نمایشگاه«هنرهای تجسمی مدرسین هنر شهر تهران» رویدادی خجسته بود که اردیبهشت ماه در فرهنگستان هنر برگزار شد و بهانه ای بود برای دیده شدن آثار معلمان و مدرسین هنری که سال ها درکلاس های درس هنر نمایی کرده و دانشجویان و دانش آموزان را از پیج و خم تجربه ها و دیدن ظرایف فرمی و حسی زندگی، عبور داده اند.
خرسندیم که دانشگاه معماری و هنر پارس این موقعیت را برای «انجمن تخصصی مدرسین هنرهای تجسمی » ایجاد کرد و با پشتیبانی این انجمن به در به نمایش آوردن بیش از 200 اثر از 150 مدرس هنر این وظیفه خطیر را به انجام برساند.
انتهای پیام/
