محسن کاوه در حالی یازدهم آذرماه ۱۴۰۲ تا شهریور ۱۴۰۳ هدایت تیم ملی را برعهده داشت که توانست با این تیم ۴ مدال المپیک بدست آورد. تیم ملی کشتی آزاد ایران با کسب سه نشان نقره و یک برنز در آوردگاه پاریس یکی از نتایج خوب چند دوره اخیر کشورمان را کسب کرد اما با وجود این نتایج محسن کاوه پس از بازگشت از پاریس از هدایت تیم ملی کنار فت تا بار دیگر پژمان درستکار بر کرسی فنی این تیم تکیه بزند.
هر چند که بعد از المپیک گمانه‌زنی‌های زیادی در خصوص چرایی قطع همکاری کاوه با فدراسیون کشتی مطرح شد اما سرمربی پیشین تیم ملی با رد تمام شایعات از همکاری خوب خود با علیرضا دبیر سخن به میان آورد و حتی اعلام کرد علیرضا دبیر بارها گفته که محسن خط قرمز من است.
متن کامل گفت‌وگو خبرنگار ایرنا با محسن کاوه در زیر آمده است.
آقا محسن چه خبر و چه کار می‌کنید چرا این روزها به نسبت سایر بزرگان کشتی خبر کمتری از شما منتشر می‌شود؟
حالم خوب است و از کشتی دور نیستم و به عنوان مربی در باشگاه توفیق جهان‌بخت فعالیت دارم. حتی در این مدت، بعضا به شهرستان‌های مختلف نیز رفتم و از نزدیک برخی استعدادها را دیده و شناسایی کرده‌ام. من همیشه در کنار کشتی هستم و خود را بخشی از خانواده کشتی ایران می‌دانم.
اما جدایی شما از تیم ملی بعد از المپیک سوال‌برانگیز بود می‌توانم دلیلش را بپرسم؟
هیچ شبهه‌ای نداشت زیرا رفتنم از تیم ملی یک تصمیم شخصی بود و بنا به دلایلی، شرایط ادامه همکاری را مهیا ندیدم و ترجیح دادم که کناره‌گیری کنم.
برگردیم به نتایج پاریس؛ سه فینالیست و یک رده‌بندی یکی از بهترین دستاوردهای شما در دوران مربیگری بود.
اول باید بگویم در بحث نتیجه‌گیری نسبتاً خوب بودیم. در فاصله هشت ماه تا المپیک، تیمی را تحویل گرفتیم که سه سهمیه نگرفته بود و در جهانی قبل از المپیک، در ۶ وزن المپیکی فقط دو مدال کسب کرده بود. در این مدت کوتاه، ۲ سهمیه دیگر گرفتیم و در المپیک هم چهار مدال کسب کردیم. یعنی دو برابر جهانی قبل از المپیک. آیا این نتیجه، نسبت به نتیجه‌ای که در جهانی قبل از المپیک،گرفته شده بود، موفقیت‌آمیزتر نبود؟!
در کشتی رحمان داوری هیچ تاثیری نداشت؟
مسیر رحمان برای رسیدن به فینال المپیک بسیار سخت بود. او در ابتدا با امتیاز عالی زین رترفورد، قهرمان جهان از آمریکا را شکست داد و در مراحل بعدی با امتیاز عالی توانست اسلام دودایف قهرمان اروپا از آلبانی را شکست داد. رحمان عموزاد در ادامه توانست بر اسماعیل موسکائف قهرمان سال ۲۰۲۳ جهان را نیز شکست بدهد بی آنکه امتیازی از دست بدهد. قدرت‌نمایی رحمان در حالی بود که خیلی از کارشناسان، با توجه به کشتی‌های سال قبل این ملی‌پوش، شانسی برای مدال‌آوری او در المپیک قائل نبودند.
یعنی شما باور دارید که رحمان کاملا دگرگون شده بود؟
من یک سوال دارم آیا رحمان المپیک پاریس، همان رحمان سال قبل بود که در رقابت‌های جهانی به سختی سهمیه گرفت؟ اینها مسائلی است که کسی به آنها اشاره نمی‌کند. وی در دیدار فینال به کیوکا آزادکار ژاپنی نتیجه را در یک غفلت و اشتباه واگذار کرد. با رحمان، دفاع خاک را کار کرده بودیم اما در آن فشار و استرس بالای فینال المپیک، تمرکزش را از دست داد و در دفاع خاک، اشتباه کرد. اگر رحمان در رقابت جهانی سال قبل المپیک، به قهرمانی می‌رسید و در پاریس دوم می‌شد می‌گفتیم به نسبت گذشته اُفت داشته اما رحمان در جهانی ۲۰۲۳ بلگراد پنجم شده بود، اما در المپیک توانست به نایب قهرمانی برسد.
یعنی ما از اکنون نباید به فکر روزهای سخت المپیک باشیم؟
اگر به مسابقات‌آسیایی اردن نگاهی بیندازیم بسیاری از کشتی‌گیران برای المپیک آتی از الان برنامه‌ریزی کرده‌اند. به طور مثال اوچیر مغول از ۶۵ به ۷۰ کیلوگرم، عظمت دولت‌بیکوف از ۸۶ به ۹۲ کیلوگرم تغییر وزن دادند.
تانابه ژاپنی که متاسفانه عباس ابراهیم‌زاده ما را شکست داد سال گذشته در وزن ۶۱ کیلوگرم کشتی گرفته بود و مغلوب رضا اطری شده بود اما امسال به یک وزن بالاتر آمد و قهرمان آسیا هم شد. سایر مدعیان هم بودند که با نگاهی المپیکی تغییر وزن داشتند مثل ژوماشبک اولوی قرقیزستانی که او هم به وزن ۶۵ کیلوگرم صعود کرد. البته این را هم باید گفت که سایر کشورها برای آینده خود برنامه‌ریزی‌های مختلفی دارند تا بتوانند در همه ابعاد، توان ستاره خود در المپیک آتی را بیشتر کنند.
اگر نگاهمان المپیکی است، در وزن ۷۴ کیلوگرم هم‌اینک باید روی رحمان عموزادخلیلی و یا محمدرضا شاکری و سینا خلیلی سرمایه‌گذاری کرد اما می‌بینیم شاکری قرار است بعد از عمل کتفی که داشته مجددا به وزن ۷۰ کیلوگرم برگردد در حالی که این وزن کم کردن، ریسک مصدومیت را بالا می‌برد و ممکن است ادامه روند رو به رشد یک جوان آینده‌دار، به همین راحتی خراب شود.
انتهای پیام/
