گروه فرهنگ و هنر یکتا/ گفتگوی هنری/ رضوان ابوترابی
میهمان گفتگوی امروز ما هنرمند خودآموخته ای است بسیار صمیمی، با فعالیتی قابل تحسین.
خودتان را معرفی می کنید؟ من صغرا عبداللهی هستم. متولد 1325، اردبیل.
عروسک سازی را از چه زمانی شروع کردید؟ من دوران کودکی ام را با عروسک سازی سپری کردم. البته بخاطر این کار خیلی هم کتک می خوردم. چون ملافه های مادرم را پاره می کردم و عروسک می ساختم. تا 13 سالگی این کار را ادامه دادم . و در سیزده سالگی ازدواج کردم. نا گفته نماند من کلاس اول ابتدایی را خواندم و متاسفانه خانواده از ادامه تحصیل من جلوگیری کردند. بعد از ازدواج دخترم که به دنیا آمد و به سن دبستان رسید پابپای او شروع کردم به درس خواندن. و با این که تا دیپلم همراه دخترم خواندم ولی هیج مدرکی ندارم.
همسرتان درباره استعدادی که داشتید با شما همکاری می کرد؟ نه متاسفانه. اون خدا بیامرز خیلی به زندگی خانوادگی اش علاقه داشت. اما با کار من شدیدا مخالفت می کرد. پارچه ها و چوب های من را آتش می زد، بخاطر همین مجبور بودم دور از چشم او و در مواقعی که در خانه نبود کار کنم. من حتی مجسمه امیر کبیر را که به اندازه طبیعی با قطعات الترونیکی و غیره ساختم و هدیه کردم به موزه پست بدون اطلاع ایشان انجام گرفت.
چه کسی از شما در این راه حمایت کرد؟ آشنایی با مهندس علی عزتی، بنیانگذار انجمن هنرمندان خود آموخته حامی بزرگی برای من شدند. و در نمایشگاه های زیادی کارهای من را به نمایش گذاشتند و هنوز هم برای معرفی هنرمندان خود آموخته ای مثل من تلاش چشمگیری دارند.
در اکثر عروسک هایی که می سازید برای درست کردن صورتش از سیب استفاده می کنید، فکر می کنم برای اولین بار است که کسی در دنیا از چنین تکنیکی استفاده می کند. در این باره توضیح می دهید؟ من ابتدا سیب را پوست می کَنم و بعد با ناخن ها و یا بوسیله کارد میوه خوری چشم ها و صورت و لبها و غیره را کار می کنم. این عروسک ها وقتی ساخته می شوند مثل صورت یک بچه در می آیند اما در عرض یک هفته با خشک شدن سیب، چین و چروک روی صورت شان می افتد و پیر می شوند.
در چند نمایشگاه شرکت کردید؟ من در 25 نمایشگاه شرکت داشتم. چند نمایشگاه از طرف شهرداری بود و بقیه هم از طرف انجمن هنرمندان خود آموخته. جایزه هایی مثل سکه هم دریافت کرده ام.
نمایشگاه خارجی هم شرکت داشتید؟ من خودم که نه. یک آقایی از انجمن مجسمه سازان 30 تا کار از من گرفت و به ترکیه بردتا در نمایشگاه به نمایش بگذارد، اما هیچوقت خبری از ایشان نشد. البته من خودم هم عضو انجمن مجسمه سازان هستم.
پیامی برای هنرمندان جوان و یا جامعه هنرمندان دارید؟ من فقط می توانم بگویم هر هندی در هر رشته ای که هست، مثل مجسمه سازی، موسیقی و یا شعر اگر کار نکنند افسرده می شوند. من الان یک چشمم نابینا شده، اما از دست دادن یک چشم با همین یک چشم فعالیت خود را نه تنها کنار نگذاشتم بلکه بیشتر هم تلاش کردم. انگار خدا به جای آن یک چشم چهار چشم دیگر به من داده بود. و خودم را از کار دستی ساختن های کودکی به اینجا رساندم که اکنون بصورت حرفه ای کار می کنم.
انتهای پیام/
