گروه فرهنگی یکتا پرس، از امروز در راستای حفظ فرهنگ و هنر کشورمان و پاسداشت هنرمندان ، به معرفی چهره های بزرگ هنر ایرانی ، که دیگر در میان ما نیستند ، خواهیم پرداخت
آهن نماد سختی در عصر ماست . نماد بی احساسی و بی روحی، اما هنرمندی از کشور ما توانست به آهن احساس ببخشد ، به آهن روح بدمد و به آن بال پرواز دهد . و به دنیا بگوید که هنر وقتی در ذات انسان باشد ،یک روز به شکلی دور از باورها ، مجال خودنمایی پیدا می کند .
مش اسماعیل را می گویم ، هنرمندی نابغه که در دانشگاه هنرهای زیبا بدون آن که سوادی داشته باشد به عنوان مستخدم مشغول به کار شد و بعد از مدتی کوتاه ،سختی آهن و عدم تسلط دانشجویان دختر در آرماتور بندی مجسمه ها ، او را به بهانه ی کمک به دانشجویان تا مرز استادی که دنیا را به تحسین واداشت ، کشانید.
نام او توکل بود و شهرتش اسماعیلی . و همین شهرت نام او را بلند آوازه کرد . و مش اسماعیلی ، با گذشت زمان ، شکلی صمیمی بخود گرفته و مش اسماعیل شد .
همکاری او با دانشجویان و نبوغ باور ناپذیرش ، و تجربیاتی که از مسگری پدرش در دوران کودکی و این که چطور می توان آهن را به شکل مورد نیاز در آورد ، استادان دکتر سیحون و، دکتر کوثر و دکتر فلامکی را چنان مجذوب کرد که با کشف او راهگشای حرکت های بزرگی برای مش اسماعیل شدند، و بعدها راهنمایی استاد پرویز تناولی ، او را به خلاقیت هایی کشاند که شهردار رم وادار کرد برای دیدار او به ایران بیاید.
البته این که بعد از گذشت مدتی کوتاه با دعوت چندین کشور از او و بردن جوایز معتبر نمایشگاه آنکارا ، جایزه نمایشگاه آسیا و اروپا ، جایزه اول بال سویس و دیپلم های افتخار نام او را به عنوان پیکاسوی مشرقی به دنیا معرفی کرد .
توکل اسماعیلی هنرمند خودآموخته‌ای بود که سال 1302 در قزوین به دنیا آمد و بعد از خلق آثاری ماندگار که اکثرا در پارک ها و نمایشگاه های متعدد ، همگان را به تحسین وامیدارد ، در سال 1373 از دنیا رفت.
انتهای پیام/
