به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر، هر قومی واقعیت های معنایی بی شماری را در حیات فرهنگی و تاریخی خود نگاه داشته است و این معنا ها بعد از سالیان دور توسط آیندگان از میان لایه های ژرفی بیرون خواهد آمد و شناسنامه آن قوم در آن تاریخ در معرض تماشا قرار خواهد گرفت.
همانگونه که عهد باستان هم از خودش ، از آن عهد باستانی که ما امروزه می شناسیم، هیچ شناختی نداشت و ما با دریافت های خود و داشته های آنان پی به این مهم می بریم. اکنون این سئوال پیش می آید: آیا روزی که از عهد ما به عنوان عهد باستان یاد خواهد شد چه شناسنامه آی در اختیار آیندگان این مرز و بوم قرار خواهد گرفت.
آیا وقت آن نرسیده است که با جدیت ادامه دهنده تاریخ و تمدن کهن خود باشیم؟ و با حفظ آثار صنایع دستی به دست آمده از میراث باستانی و تولید صنایع دستی امروزی با مهارت و ظرافتی که در نهاد و ذات ایرانی موج می زند، بازار جهانی را به دست بگیریم ؟حقیقت این است که ما عنصر اصلی دگرگونی هنر ایرانی را در کاهش اهمیتی که به صنایع دستی داده می شود ، قربانی می کنیم.
بی آن که بدانیم همین آثار که در نهایت دقت و ظرافت به وجود می آید، حافظه مشترک تاریخی ما با پیشینیان و آیندگان این مرز و بوم را ورق می زند. باید قبول کرد که شاخص ترین هنر کاربردی ایران همین صنایع دستی است .اما به دلیل نبود عوامل موثر و عدم بسترسازی لازم ناچار حضوری کم رنگ پیدا می کند .
در این راستا بهتراست با تقویت ابعاد اقتصادی و آموزش های لازم و ایجاد نوآوری در تولید و نحوه استفاده از صنایع دستی به سازماندهی و رشد و توسعه این صنعت عظیم، همت گماشت .چرا که عصر ما ، عصر برخورد فرهنگ ها و اوج داد و ستدهای علمی، صنعتی و تمدنی است.
بدیهی ست شیوه های جدید مدیریت اقتصادی و تهیه مواد اولیه مناسب و همسو با استانداردهای جهانی و استفاده از فن آوری نوین با حفظ اصالت فرهنگی می تواند درهای بازار جهانی را به روی صنعت گران ما باز کند.
انتهای پیام/
