به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی یکتاپرس، هرچند طی سال های اخیر تقویت ارتباط صنعت و دانشگاه به منظور توسعه و رشد اقتصادی کشور بسیار مورد توجه قرار گرفته است اما همچنان ارتباط سازنده ای بین این دو بخش وجود ندارد و با کم و کاستی های فراوانی روبرو هستند.
دکتر مصطفی کریمیان اقبال، عضو هیات علمی تربیت مدرس در این خصوص به یکتاپرس گفت: اگر به عنوان عضو هیات علمی دانشگاه بخواهم صنعت را سرزنش کنم، مرتکب اشتباه شده ام و اگر به عنوان فردی که سال ها در صحنه و عرصه بازار فعالیت کرده ام، بخواهم دانشگاه را به تنهایی ملامت کنم، بار دیگر اشتباه کرده ام. به نظر من این تعامل دو طرفه است و هرکدام از این دو طرف تا حدی مقصر هستند.
رئیس اسبق شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان به قصور بخش صنعت اشاره کرد و افزود: اکنون صنعت ایران وارداتی است یعنی دارای بخش های فناوری نیست که انتقال پیدا کرده باشد. دانش فنی آمده و صنعتی نیز شکل گرفته است. منظور از صنعت به معنای عام است یعنی شامل حوزه کشاورزی و خدماتی نیز می شود.
معاون فناوری پیشین وزارت علوم تحقیقات و فناوری اظهارداشت: صرفا جنبه های سخت افزاری و ظاهری فناوری وارد صنعت شده و جنبه های دیگر مانند انتقال تجربه و نیروی انسانی و دانش فنی صورت نگرفته است. اکنون صنعت درون گرا نبوده و نگاهش به بیرون است و نیازی نمی بیند که بخواهد از طریق ارتباط با دانشگاه خود را تکمیل کند.
وی خاطرنشان کرد: از سوی دیگر دانشگاه ها در حوزه آموزشی و پژوهش های بنیادی و تا حدودی کاربردی موفق عمل کرده اند اما در تحقیقات توسعه ای که منجر به تولید تکنولوژی باشد، خیلی موفق عمل نکرده اند.
وی یادآور شد: اکنون دانشگاه های ما در نسل یک و دو باقی مانده اند یعنی در حوزه آموزش و پژوهش تا حدی موفق بوده ایم اما در حوزه تکنولوژی و نوآوری خیلی موفق عمل نکرده ایم بنابراین ارتباط دانشگاه با بخش صنعتی ضعیف بوده و ضعیف هم باقی مانده است.
کریمیان به مهمترین راهکارهای موثر برای برقراری ارتباط موثر میان بخش صنعت و دانشگاه اشاره کرد و در این خصوص گفت: مهمترین اقدام در درجه اول باید از دانشگاه شروع شود. ما در حقیقت نیاز به اساتیدی داریم که نگاهشان به بازار هم باشد. در حال حاضر منابع مالی و دانشگاه های ما صرفا از بخش دولت تامین می شود و ما باید شرطی برای دانشگاه بگذاریم. اگر آنها می خواهند از بودجه دولتی بیشتری استفاده کنند باید ارتباط بیشتری با صنعت داشته باشند. منابع مالی شان باید از طرف منابع مالی غیر دولتی هم تامین شود. این امر باعث تشویق دانشگاه ها می شود تا مقداری از لاک خودشان در بیایند.
وی بیان کرد: ما نیاز به تغییر ماهیت، اتصالات اعضای هیات علمی در دانشگاه ها داریم یعنی یک استاد دانشگاه صرفا نباید از روی تعداد درس هایی که ارایه می دهد، تعداد مقالاتی که چاپ می کند ارزیابی شود. بخش مهم پایان نامه ارتقای اساتید باید از میزان فعالیت هایی که اکنون در حوزه جامعه و صنعت انجام می دهد، باشد.
وی گفت: البته منظور این نیست که استاد دانشگاه حتما باید هر سه این حوزه ها را کامل پوشش دهد. ما می توانیم اساتیدی داشته باشیم که در حوزه آموزش و پژوهش قوی هستند اما حتما نیاز به اساتیدی داریم که در حوزه تجاری سازی، تکنولوژی، نوآوری هم قوی هستند به عبارت دیگر همه اساتید را نباید با یک خط کش بسنجیم.
به گفته وی، ما باید اساتید مختلفی داشته باشیم که فعالیت های متنوعی در دانشگاه انجام می دهند. ممکن است استادی در امر آموزش و پژوهش فعال نباشد اما در حوزه ترویج، تکنولوژی، تجاری سازی علم و ارتباط با صنعت فعال باشد و امتیاز لازم از در این زمینه کسب کند. او می تواند یک استاد دانشگاه با فعالیت کمتر در حوزه آموزش و پژوهش باقی بماند.
وی در پایان گفت: اولین راهکار من این است که نخست باید دانشگاه ها تغییر کنند اما همزمان احساس می کنم که بخش صنعتی نیز باید تغییراتی کند. صنایعی که اکنون در بخش هایی از جامعه و بخش خصوصی به نوعی مشارکت دارند و بودجه تخصیص می دهند و در حوزه R&D پول خرج می کنند نیز باید دولت بهای بیشتری دهد یعنی دولت باید برای تشویق بخش خصوصی که n ریال برای تحقیق و توسعه خرج می کند، منابع مالی اختصاص دهد.
