به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی یکتاپرس، امروزه بسیاری از شهرک ها و ویلاهایی که در حریم دریا ساخته شده اند، فاضلاب های تصفیه نشده خود را داخل دریا تخلیه می کنند. روزانه 6 هزار تن پسماند در استان های گیلان و مازندران به صورت مدیریت نشده در اراضی کشاورزی، جنگلی و سواحل دفع می شود. همچنین فاضلاب های تصفیه نشده واحدهای صنعتی نیز در رودخانه ها تخلیه و به سمت دریای خزر هدایت می شوند؛ تنها در استان مازندران بیش از 100 واحد صنعتی آلاینده بزرگ وجود دارد که دریا را آلوده می کند.
در سواحل جنوبی وضع حتی بدتر است. طبق گفته سازمان حفاظت از محیط زیست، روزانه بیش از 90 هزار متر مکعب فاضلاب وارد دریای خلیج فارس می شود. متاسفانه این مساله به خصوص در سواحل بندرعباس تبدیل به معضل بزرگی شده است. حکایت ساماندهی فاضلاب شهر بندرعباس که از حدود ۱۵سال پیش تاکنون مطرح بوده؛ همچنان دربلا تکلیفی به قوت خود باقی مانده و در حال حاضر فاضلاب شهر بندرعباس از چندین نقطه سرازیر دریا می شود.
رهاشدن فاضلاب های خانگی و صنعتی به خورها و نبود سامانه فاضلاب شهری نه تنها موجب خطر انقراض جانداران دریایی و کَدِر شدن آب دریای این ناحیه شده بلکه به علت استشمام بوی تعفن، سلامت مردم این شهر نیز در معرض تهدید قرار گرفته است. در حال حاضر برای رفع چنین مشکلی قانون وضع شده است اما متاسفانه مسوولان هربار در قبال این معضل مهم شانه خالی کرده اند.
محمد درویش، رییس کمیته محیط زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو در این خصوص به یکتاپرس گفت: طبق قانون پنج ساله چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و ... جمهوری اسلامی ایران که بعدها به قانون پنجم و ششم انتقال یافت، دولت موظف است برای سکونتگاه های انسانی که بالای 200 هزار نفر جمعیت در کنار محیط های تالابی، آبی و سواحل قرار دارند، سیستم های تصفیه فاضلاب نصب کند اما متاسفانه هم اکنون دولت به هیچکدام از تعهدهای خود عمل نکرده است.
این پژوهشگر و فعال حوزه محیط زیست افزود: دولت اکنون مشکل نبود نقدینگی و بودجه را یکی از مهمترین مشکلات خود برای نصب این تصفیه خانه ها عنوان می کند. در صورتی که این دروغ بزرگی است. دولت اکنون بودجه لازم برای سد سازی یا اجرای طرح انتقال آب دارد اما برای رفع این مشکل ادعای بی پولی می کند.
وی به پیامدهای ورود فاضلاب ها و پساب های شهری به اکوسیستم های آبی و دریایی اشاره کرد و گفت: ورود پساب ها و فاضلاب ها به اکوسیستم های آبی و دریایی باعث کاهش افت کیفیت آبزیان در خلیج فارس، دریای عمان و دریای خزر می شود. این مساله همچنین می تواند بیماری های مردم ساکن این نواحی را به علت خوردن آبزیان تشدید کند.
وی به نقش آب شیرین کن ها در ایجاد آلودگی های محیط دریایی اشاره کرد و گفت: آب شیرین کن ها نیز به دلیل اینکه پساب هایشان مستقیم وارد محیط آبی می شود و دمای آب را افزایش می دهند، می توانند بسیار خطرناک باشند و حیات گونه های مختلف گیاهی و جانوری دریا را به مخاطره بیندازند. این مساله در وهله اول به روی حیات مرجان ها تاثیر می گذارد؛ مرجان ها یکی از مهمترین مولفه های بهبود کیفیت اکسیژن و اکوسیستم های دریایی هستند که روی کیفیت آبزیان تاثیر دارند. جدا از مرجان ها، حیات حیوانات دیگر از پلانکتون ها گرفته تا دیگر آبزیان بزرگتر نیز به مخاطره می افتد.
وی در پاسخ به این سوال که کشتی های باربر چقدر می توانند در ایجاد آلودگی های محیط دریایی نقش داشته باشند؟ گفت: هم اکنون کشتی ها آبی به نام آب تبادل دارند که می تواند به شدت محیط های دریایی را آلوده کند. علاوه بر این رزمایش هایی که در خلیج فارس و دریای عمان انجام می گیرد نیز به شدت کیفیت اکوسیستم های دریای را به مخاطره می اندازد. از سوی دیگر زمانی که مشکل فنی برای کشتی ها پیش می آید یا هنگامی که کشتی های نفتی تصادف می کنند، محموله هایشان وارد محیط آبی می شود که این مساله نیز می تواند به شدت خطرناک باشد.
به گفته وی، تنها راهکار اصلی برون رفت ازچنین مشکلی این است که مجلس شورای اسلامی نظارتی بر قوانینی که وضع کرده داشته باشد و مشکلات مردم این نواحی را رفع کند.
