به گزارش گروه اجتماعی یکتا پرس، محل سکونت مشترک، از جمله حقوق مشترک زوجین به حساب می‌آید. هدف اصلی ازدواج را می‌توان در این خلاصه کرد که زن و مرد در کنار هم و زیر یک سقف زندگی کنند و در صورتی که زوجین از هم جدا باشند، چنین امری محقق نمی‌شود؛ بنابراین زن و شوهر از نظر اخلاقی و حقوقی مکلف به حفظ روابط و سکونت مشترک هستند.
سکونت مشترک در ماده 1103 قانون مدنی نیز که مقرر می‌دارد: «زن و شوهر مکلف به حسن معاشرت با یکدیگرند» مستتر است. در ادامه منظور از سکنی در روابط زناشویی که محل اقامت زوجین یعنی جایی که زوجه باید در آنجا سکونت و تمکین کند، محلی که نفقه زن در آن باید پرداخت شود و زوج هزینه‌های آن را برعهده دارد، در گفت‌وگو با «عاطفه زاهدی»، حقوقدان بررسی می‌شود.
حق تعیین مسکن توسط زن
مطابق ماده ۱۱۱۴ قانون مدنی زن باید در منزلی که شوهر تعیین می‌کند زندگی کند. در واقع یکی از جلوه‌های تمکین، سکونت زن در منزلی است که شوهر تهیه کرده است. از طرفی ماده ۱۱۱۹ و ۱۱۱۴ قانون مدنی این اجازه را صادر کرده است که به‌صورت شرط ضمن عقد، اختیار تعیین حق مسکن به زن واگذار گردد.
قانون‌گذار اختیار تعیین محل زندگی را بر عهده مرد گذاشته است اما ملاک تعیین مسکن را شان زن در نظر گرفته و نه توان مالی مرد؛ هم‌چنین مسکن یکی از مصادیق نفقه برای زن در نظر گرفته شده است.
ماده ۱۱۰۷ قانون مدنی نفقه را این‌گونه بیان کرده است که: ” نفقه عبارت است از همه نیاز‌های متعارف و متناسب با وضعیت زن از قبیل مسکن، البسه، غذا، اثاث منزل و هزینه‌های درمانی و بهداشتی و خادم در صورت عادت یا احتیاج به واسطه ناتوانی یا بیماری”.
از مصادیق عسر و حرج برای مرد ناتوانی در تهیه مسکن است که در این صورت به استناد ماده ۱۱۲۹ قانون مدنی به دلیل تامین نکردن نفقه، زن می‌تواند از دادگاه تقاضای طلاق کند.
برای اینکه زن بتواند حق تعیین مسکن و محل زندگی را داشته باشد، باید این شرط در سند ازدواج و در قسمت شروط ضمن عقد نوشته شود و با امضای زوجین به رسمیت برسد. فقط در این صورت است که زن می‌تواند محل سکونت و مسکن را تعیین کند.
انتهای پیام/
