به گزارش گروه اجتماعی یکتاپرس؛ امید به زندگی یک شاخص آماری است که نشان می‌دهد متوسط طول عمر در یک جامعه چقدر است و یا به عبارت دیگر، هر عضو آن چند سال میتواند توقع طول عمر داشته باشد. واژه امید به زندگی در لغت به معنای تعداد متوسط سال‌هایی است که یک شخص زندگی خواهد کرد و در اصطلاح عبارت است از تعداد سال‌هایی که انتظار می‌رود یک فرد از یک سن تا سن دیگر زنده باقی بماند.
امید به زندگی یکی از مهم‌ترین شاخص‌های سلامت و برآیند عوامل مختلف اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و سایر عوامل موثر است. هرچه شاخص‌های بهداشتی و درمانی بهبود و ارتقاء یابد، امید به زندگی افزایش خواهد یافت و از این رو، این شاخص یکی از شاخص‌های سنجش پیشرفت و عقب ماندگی کشورها است.
ژاپن یکی از کشورهایی است که بعد از جنگ جهانی دوم، شاخص »امید به زندگی« در آن به طرز چشمگیری افزایش یافت؛ بهطوری که یک دهه بعد از جنگ، «نرخ امید به زندگی» ژاپنیها 13.7 سال بیشتر شد. دولت ژاپن در سالهای بعدی نیز توانست با افزایش سطح خدمات بهداشتی و درمانی، آموزش سبک زندگی سالم و به ویژه اصلاح الگوهای تغذیه‌ای، شاخص «امید به زندگی» را در این کشور افزایش دهد.
هند نیز یکی دیگر از کشورهایی است که در دهه اخیر توانسته شاخص امید به زندگی‌اش را به خوبی ارتقا دهد. هندی‌ها که در سال 2004 امید به زندگی‌شان 63.9 سال بود، موفق شدند این رقم را در سال 2014 به 69.6 سال برسانند. آنها نیز به راه ژاپنیها رفتند و با کاهش هزینه‌های خدمات بهداشتی و درمانی و ارتقای سطح آموزش سلامت در جامعه به هدفشان دست یافتند.
در سال 2011 نیز تحقیقی جامع درباره نرخ «امید به زندگی» در کشورهای کم درآمد و پردرآمد جهان نشان داد که میانگین نرخ «امید به زندگی» در کشوهای کم درآمد، حدود 60 سال و در کشورهای پردرآمد، حدود 80 سال است. این نتیجه، نشان دهنده نقش پررنگ شرایط اقتصادی در امید به زندگی ساکنان یک کشور است.
مرکز ملی آمار سلامت ایالات‌متحده یا سی.دی. سی در گزارش خود اعلام کرده است که سن امید به زندگی در آمریکا از ۷۸.۸ سال در سال ۲۰۱۹ به ۷۷.۳ سال در سال ۲۰۲۰ کاهش‌یافته است.
لازم به ذکر است که امید به زندگی یا متوسط طول عمر یک شاخص آماری است که نشان می‌دهد اعضای یک جامعه به‌طور میانگین چقدر عمر می‌کنند، یا به‌عبارت‌دیگر، انتظار می‌رود چقدر عمر کنند. بنابراین هرچه سطح بهداشت و درمان در جامعه‌ای افزایش یابد، متوسط طول عمر افزایش خواهد یافت و امید به زندگی هم بیشتر خواهد بود. ازاین‌رو، این شاخص یکی از شاخص‌های سنجش پیشرفت و یا عقب‌ماندگی کشورهاست.
حال با توجه به گزارش سی.دی.سی، امید به زندگی در ایالات‌متحده در سال گذشته میلادی نسبت به سال قبل از آن ۱.۵ سال کاهش یافت که بیشترین کاهش از زمان جنگ جهانی دوم نام گرفته است.
نگرانی کارشناسان از بروز بحران سلامت روانی در جامعه آمریکا
بدون شک ساختار سیاسی و اجتماعی تبعیض‌آمیز ایالات متحده در بخش بهداشت و سلامت هم زخ نموده است آنچنان که آمریکایی‌های اسپانیایی‌تبار بیشترین کاهش امید به زندگی را در سال 2020 تجربه کردند و پس‌ازآن سیاه‌پوستان آمریکایی قرار گرفتند.
درست است که مرگ‌ومیر ناشی از شیوع ویروس کووید-19 در آمریکا تقریباً 75 درصد کاهش امید به زندگی در این کشور را به خود اختصاص داده است اما همین امر هم میتواند دلیل محکمه‌پسند دیگری باشد بر چرخه معیوب بهداشت و درمان در این کشور ثروتمند.
علاوه بر مرکز ملی آمار سلامت، داده‌های جدید مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها نیز تأیید کرده است که همه‌گیری کووید -19 میانگین امید به زندگی در ایالات‌متحده را سال گذشته حدود 18 ماه کاهش داد و بزرگ‌ترین کاهش سالانه از زمان جنگ جهانی دوم را رقم زد. وقتی دو مرکز بزرگ آماری این‌گونه بر یک موضوع تمرکز کرده و به یک نتیجه برابر رسیده‌اند دیگر جای شکی باقی نمی‌ماند که کاهش امید به زندگی به چه میزان میتواند بر آینده این کشور تاثیرگذار باشد.
البته در گزارش سی.دی.سی به اثرات مخرب کرونا بر شاخص امید به زندگی اشاره شده است. این گزارش می‌گوید: کاهش امید به زندگی بین سالهای 2019 تا 2020 میتواند در درجه اول به مرگ افراد ناشی از همه‌گیری کرونا مربوط شود. بیش از 609 هزار آمریکایی در این‌همه گیری جان خود را ازدست داده‌اند که 375 هزار نفر از این تعداد در سال 2020 جان باختند.
این گزارش به دیگر جنبه‌های مرگ‌ومیر در آمریکا نیز پرداخته است. به عنوان مثال، حدود 11 درصد از کاهش امید به زندگی ناشی از افزایش تلفات ناشی از تصادفات یا جراحات غیرعمدی است. مرگ‌ومیر ناشی از مصرف بیش‌ازحد مواد مخدر که در دوران همه‌گیری 30 درصد افزایش یافت، سال گذشته حدود یک‌سوم آسیب‌های غیرعمدی را تشکیل می‌داد.
سیاه‌پوستان آمریکایی با کاهش تقریباً سه‌ساله از 74.7 سال در سال 2019 به 71.8سال در 2020، دومین کاهش بزرگ امید به زندگی را تجربه کردند که کمترین میزان از سال 2000 است. کووید مسئول 59 درصد کاهش امید به زندگی در سیاه‌پوستان بود.
اگرچه زیان اصلی را رنگین‌پوستان و اسپانیایی تبارها دیده‌اند اما اوضاع سفیدپوستان هم خیلی خوب نیست. در میان سفیدپوستان آمریکایی، امید به زندگی 1.2 سال در سال 2020 از 78.8 سال در 2020 به 77.6 سال کاهش یافت که کمترین میزان از سال ۲۰۰۲ است. کووید -۱۹ مسئول ۶۸ درصد از افت در بین سفیدپوستان در سال گذشته بود.
گزارش سی.دی.سی همچنین نشان می‌دهد که میزان مرگ‌ومیر کلی در بین سیاه‌پوستان غیر اسپانیایی و افراد سرخپوست غیر اسپانیایی آمریکایی یا بومی آلاسکا به بالاترین حد خود رسیده است.
در دنیای ماشینی امروز، استرس به بخشی جداییناپذیر از زندگی روزمره بیشتر شهرنشینان تبدیل شده است؛ این در حالی است که استرس میتواند به افزایش تدریجی فشار خون منجر شود و احتمال ابتال به بیماریهای قلبی عروقی و مرگ و میر زودرس را افزایش دهد. به این ترتیب، می توان از استرس به عنوان یکی از عوامل موثر در کاهش «امید به زندگی» یاد کرد و طبیعی است که آموزش فراگیر راه‌های مقابله با استرس میتواند به افزایش طول عمر و ارتقای کیفیت زندگی منجر شود.
یک پیشنهاد: در دنیای ماشینی امروز، اجتناب از برخی استرس های روزانه، اگر غیرممکن نباشد، دست کم دشوار به نظر می رسد. با این حال، می توان با آموزش و عمل به توصیه هایی ساده، از تعداد این استرس ها یا شدت آنها کاست.
انتهای پیام/
