به گزارش گروه اجتماعی یکتا پرس؛ در طی این چند سال و مشکلات اقتصادی حداقل دو دهک از طبقه متوسط جامعه فقیر شده اند و یا سرمایه زندگی خود را با سرمایه گذاری در بورس و سکه و طلا و دلار و موارد دیگر از دست داده اند.
در شرایطی که حدود نیمی از فارغ‌التحصیلان کشور نمی‌توانند کاری پیدا کنند و به دلیل رشد اقتصادی منفی هر روز بر تعداد بیکاران اضافه می‌شود نیروی کار کشور به هر دری می‌زند تا درآمد اندکی داشته باشد. دستفروشی یکی از این درهاست. به همین دلیل بنا به برخی گزارش‌ها تعداد دستفروشان در برخی از مناطق کشور سه برابر شده است. متروی تهران عملا به یک بازار بزرگ تبدیل شده است. دستفروش‌ها در پل‌های عابر پیاده، میدان‌ها، و چهارراه‌ها به چشم می‌خورند. در برخی دوره‌ها تعداد دستفروشان در مناطق مرکزی شهر‌ها آن چنان افزایش می‌یابد.
این مشکلات اقتصادی باعث رواج مشاغلی از قبیل دست فروشی بخصوص در مترو تهران شده است. یکی از دستفروشان می‌گفت در تهران سکونت داشته، اما اکنون به اطراف تهران نقل مکان کرده است؛ بنابراین برخی افراد نه تنها از مرکز شهر به جنوب یا حاشیه شهر بلکه به نقاط دور از تهران رفته اند.
دستفروشی مسئله مهمی است و این اهمیت درباره موضوع دیگری مانند کودکان مشغول به کار در خیابان‌ها و چهارراه‌ها نیز صدق می‌کند، ولی آیا جمع آوری آن‌ها راه حل موضوع است؟
مشکلات اقتصادی و ناکارآمدی اقتصادی و بالا رفتن ده برابر قیمتها باعث شده که بسیاری از افراد از طریق دست فروشی در مترو امرار معاش کنند و نمی‌توان جلوی ایستگاه مترو ایستاد و نگذاشت کسی که باری به همراه دارد وارد مترو شود یا چنین فردی را از مترو بیرون کنیم.
به طور قطع راه حل مسئله دستفروشی در مترو جمع آوری دستفروشان نیست؛ این در حالی است که برخورد با آن‌ها نارضایتی و اعتراضاتی به همراه دارد و از سویی مسئله رضایت سایر مسافران مترو نیز مطرح است، بنابراین یک دوگانگی وجود دارد، اما اولویت با مسافران است، زیرا مترو وسلیه سفر است نه کسب درآمد با این حال اقدام برای حل این مشکل از طریق ساماندهی، در بسیاری از موارد موفقیت‌آمیز نخواهد بود و آیا می‌توان در این وضعیت اقتصادی چنین کاری کرد؟
مردم گرفتار هستند و مشکلات اقتصادی وجود دارد بنابراین یک جایی باید تحمل کرد، اصولا مترو وسیله رفت و آمد و آرامش مردم است و باید با دستفروشان صحبت کرد؛ آن‌ها نیز باید کمک کنند در ساعات پیک فعالیت نکنند و روی سکوی ایستگاه‌ها نباشند.
نمی‌توان جلوی این افراد و امرار معاش و کسب درآمد را گرفت، در حالی که به خاطر شیوع کرونا بسیاری از مشاغل از بین رفته و این افراد بیکار شده اند. دولت هم که وظیفه دارد به مشکلات این افراد رسیدگی کند، بطور کامل فراموش کرده است که چه وظایفی نسبت به مردم دارد.
انتهای پیام/
