به گزارش گروه اجتماعی یکتاپرس، معمولا تا یک سالگی کودک باید کاملا در دسترس مادر باشد. مادر باید صدای او را بشنود و به راحتی متوجه تقلا و احساس نیاز او شود. از یک سالگی به بعد این تغییر به روحیه کودک بستگی دارد.
همه کودکان به راحتی قبول نمی کنند که اتاق مادر را ترک کنند یا از او دور شوند. از قالب های سنتی و قالب های غربی که گاهی با فرهنگ مان همخوانی ندارد باید به طور جدی پرهیز کنیم. ما باید ببینیم فرزندمان چه شخصیتی دارد. آیا می پذیرد یا می ترسد و گریه می کند و وحشت زده می شود؟ اگر چنین است مادر باید در اتاق کودک بخوابد. اینها مواردی نیست که از نظر سنی زمان مشخصی داشته باشد یعنی بگوییم حتما راس دو سالگی باید کودک را در اتاق جداگانه ای بخوابانیم. ما در اینباره باید انعطاف داشته باشیم.
برخی از کودکان با بالاتر رفتن سن شان توانسته اند از مادر جدا شوند و حتی در بعضی از فرهنگ ها، بچه ها در هفت سالگی توانسته اند اتاق جداگانه را بپذیرند. پس باید از افراط و تفریط بپرهیزیم یعنی نه از بدو تولد فرزند را از مادر جدا کنیم و نه اجازه دهیم تا هفت سالگی در کنار مادر بخوابد. در فرهنگ ما معمولا بچه ها در سه سالگی این جا به جایی را بهتر می پذیرند ولی استثنا هم وجود دارد یعنی همانطور که بزرگسالان با هم تفاوت دارند کودکان نیز با هم متفاوتند و رفتارشان با یکدیگر فرق دارد.
مثلا برخی از بچه ها خیلی دیرتر این جا به جایی را می پذیرند. در مورد این کودکان به والدین توصیه می شود که اگر فرزندتان حاضر نیست جدا از شما بخوابد، بهتر است شما در اتاق او بخوابید و نگذارید که او در اتاق شما بخوابد وعادت کند و جدا کردن او از خودتان به یک مشکل تبدیل شود. کاملا آزادانه در اتاق او بخوابید، برایش داستان بگویید و نوازشش کنید زیرا کودکان از سنین پایین به همدم نیاز دارند. برای کودکان پیش از سن دبستان باید قبل از آنکه به خواب بروند، در اتاق خودشان داستان بگویید و نوازش شان بکنید و بعد به اتاق خودمان بروید.
در این حالت بچه ها اصرار زیادی دارند که حتما باید فردا شب هم پیش آنها باشید و تا صبح بمانید. در این صورت نباید اصرار کنیم که حتما باید جدا باشیم. به او بگویید که یکی دوبار دیگر هم می آیم و در اتاقت می خوابم.
*دکتر سیما فردوسی، دکترای روان شناس بالینی، عضو هیات علمی گروه روان‌شناسی دانشگاه شهیدبهشتی
انتهای پیام/
