این فیلم در روزهای اخیر با واکنش‌هایی متفاوت و در برخی موارد با برداشت‌هایی تند و حتی تقلیل‌گرایانه مواجه شده است. برخی، فیلم را سیاه‌نما دانسته‌اند و بعضی آن را نگران‌کننده. این در حالی است که اگر خود را موظف به «شنیدن صدای مردم» می‌دانیم، می‌بایست تأکید کنیم که تنوع روایت‌ها، حتی اگر با لحن انتقادی یا تلخ همراه باشند، بخشی از زیست طبیعی فرهنگ یک جامعه سالم است.
فیلم «پیرپسر» روایت یک درد است؛ روایتی که ممکن است برای برخی از تماشاگران سخت یا سنگین باشد، اما به هر حال بازتابی است استعاری از تجربه زیسته ما.
این فیلم، همان‌طور که بسیاری از منتقدان اشاره کرده‌اند، نه تبلیغ خشونت است و نه دعوت به ناامیدی؛ بلکه تلاشی است برای نگاه کردن به ریشه‌های خشونت، به ساختارهای ناکارآمد و به زخم‌هایی که اگر درباره‌شان حرف نزنیم، عمیق‌تر و خطرناک‌تر می‌شوند.
سیاست فرهنگی دولت چهاردهم، مبتنی بر احترام به هنرمند و اثر هنری است، حتی اگر روایت آن اثر، آینه‌ای تمام‌نما از واقعیتی شیرین نباشد. آنچه مهم است، تلاش در روایت هنرمندانه، دغدغه‌مندی در تولید و پرهیز از سطحی‌نگری است. فیلم «پیرپسر» به‌درستی در این مسیر گام برداشته و سزاوار آن است که به جای برخوردهای سلیقه‌ای، در فضای کارشناسی و فرهنگی بررسی شود.
ضمن احترام به نقدهای منصفانه، باید تأکید کرد که فضای هنر باید فضایی برای بیان آزادانه تجربه‌های زیسته و بازتاب واقعیت‌های جامعه باشد. توقیف، حذف یا برخوردهای تند با آثار فرهنگی، ما را از گفت‌وگو دور می‌کند و در نهایت به بی‌اعتمادی و شکاف فرهنگی دامن می‌زند.
لذا باید از وجود آثاری همچون «پیرپسر» که امکان تأمل، بحث و گفت‌وگو را در فضای فرهنگی و اجتماعی کشور فراهم می‌آورند، استقبال کنیم. وظیفه ماست که به جای تعیین‌تکلیف کردن برای هنر، از آن حمایت کنیم تا جامعه بتواند در آیینه‌های متنوع و گاه تلخ، اما واقعی، خود را بار دیگر بنگرد.
ممکن است فیلم «پیرپسر» پایان روشنی نداشته باشد، اما آغازگر گفت‌وگویی مهم است؛ گفت‌وگو درباره مسائلی چون خانواده، قدرت، نگاه بین‌نسلی، خشونت، ساختارهای ناکارآمد و میراث‌هایی که خواسته یا ناخواسته از یک نسل به نسل دیگر منتقل می‌شوند. چراغ این گفت‌وگو را نباید خاموش کرد.
*سخنگوی دولت
