به گزارش یکتاپزس به نقل از همشهری آنلاین دور پارک را هم طارمی چوبی می‌کشند و با وجود یک حوض پر از آب دیگر تبدیل به یک پارک تمام‌عیار می‌شود. زمین مسطحی را هم در پارک برای ورزشکاران آماده می‌کنند. این باغ قرار بود برای همیشه به این شکل باقی بماند اما بعد از مدتی اطرافیان شاه هرکدام بخشی از زمین را مانند گوشت قربانی برداشتند و تصاحب کردند.
سند بذل و بخشش ملوکانه را هم گرفتند و کم‌کم شروع کردند به ساختن دکان و عمارت و پارک‌های کوچک‌تر. پارک یا خانه اتابک از جمله این زمین‌های تصاحب شده است. بعدها خیابان لاله‌زار هم از وسط آن گذشت، خیابانی که هیچ اثری از درخت و لاله و سبزی در آن دیده نمی‌شود.
این خیابان که از جنوب به میدان امام خمینی(ره) و از شمال به خیابان انقلاب می‌رسد، آن زمان به دلیل وجود سینماها و سالن‌های تئاتر و کافه‌هایش مرکز تجمع زنان و مردان آلامد و روشنفکر شد و به‌عنوان یک گذر فرهنگی در خاطر طهران قدیم ماند. هرچند که حالا لاله‌زار در قلب قطب تجاری تهران تبدیل به راسته الکتریکی‌ها شده است اما روزگاری نخستین هتل در تهران به نام «گراند هتل» در آن ساخته شد و هنرمندانی مانند میرزاده عشقی بهترین کارهای خود را در سالنش به صحنه بردند. لاله‌زار در اواخر دوره قاجار و اوایل پهلوی نماد مدرنیته و هنر در ایران بود و «شانزه‌لیزه تهران» لقب گرفته بود.
بسیاری از تئاترها، رستوران‌ها، تجارتخانه‌ها، کافه‌ها، خیاطخانه‌ها، سینماها و فروشگاه‌های معروف ایران در این خیابان قرار داشتند. مانند فروشگاه پیرایش که نخستین فروشگاه بزرگ به سبک اروپایی در ایران بود، فروشگاه جنرال مد، خانه اتابک، مجموعه مسکونی خانواده اتحادیه، انبار ببرازخان، گراندهتل، کافه افق طلایی، کافه پارس، سینما ونوس یا همان سینما سارا، سینما رکس یا همان سینما لاله، سینما خورشید نو، سینمافردوسی، تئاتر پارس، تماشاخانه گبومر و روسیخان، تماشاخانه گیتی و...
تلاش‌هایی برای تبدیل این گذر به یک گذر فرهنگی انجام شد اما همگی ناکام ماند و دیگر از لاله‌زار قدیم چیزی باقی نمانده است جز چند عکس قدیمی و خاطراتی در ذهن شهر.
