متاسفانه بسیاری از سخنان آقای رئیس‌جمهور پس از انتخابات حالت شعاری دارد و با عملکرد بخش‌های مختلف حتی تحت نظر دولت هم سازگار نیست.
گفت‌وگو با آقای کرباسچی را می‌توانید در ادامه بخوانید:
در انتخابات ۱۴۰۳ یکی از حامیان پزشکیان بودید و برای انتخاب او تلاش گسترده‌ای داشتید. با اتفاقات یک سال گذشته از آن تلاش‌ها و انتخاب پشیمان نشدید؟ به مردمی که با اشاره به مشکلات از عملکرد دولت پزشکیان ناامید شدند چه پاسخی دارید؟
در هر انتخاباتی روش معقول این است که بین گزینه‌های مطرح و یا عدم شرکت بسنجیم که چه راهی برای کشور و مردم احتمالا بهتر است.
در سال ۱۴۰۳ حتما گزینه‌ی عدم شرکت منتهی به انتخاب جلیلی می‌شد که سابقه‌ی عملکرد و اظهارات او در همان انتخابات مسیر فاجعه‌آمیز آینده‌ی او در مسئولیت ریاست جمهوری را نشان می‌داد.
بین قالیباف، پزشکیان و دیگر کاندیداها در صداقت، سوابق عملکردی و نیز آنچه در آن ایام مطرح می‌کردند با فاصله‌ی زیاد پزشکیان از دیگران بهتر بود.
آنچه بعد از انتخابات پیش آمد که از همان آیه‌ی روشن تفال هنگام ورود به ساختمان ریاست جمهوری می‌شد حدس زد ترکیبی بود از کارشکنی‌های رقبا و ضربه‌های سهمگین خارجی و ناتوانی‌های ترکیب انتخابی پزشکیان.
به نظر من از آنجا که همه‌ی بدخواهان ایران می‌دانند که تنها راه نجات کشور از اصلاحات تدریجی امور و یاری گرفتن از وفاق ملی و جلب نظر عموم ملت برای حل مشکلات اقتصادی، سیاسی و فرهنگی عبور میکند از همان روز اول حمله‌ی خارجی با ترور اسماعیل هنیه شروع شد که برنامه‌ریزی دولت را به جای توجه به حل مسائل مردم مصروف برنامه‌های دفاعی کند.
کشاندن فضای عمومی از نشاط بعد از انتخابات و گفتمان توسعه و سازندگی به سمت حرکات دفاعی و متعاقب آن برانگیخته شدن فضای امن و آرام کشور به سمت ترورها و تهاجمات بعدی تا زد و خوردهای منتهی به جنگ و دفاع ۱۲ روزه کشور از دیگر نتایج آن بود.
شاید اگر پزشکیان انتخاب نمی‌شد دشمنان ایران از شروع حرکت کشور به سمت توسعه و سازندگی و پر کردن شکاف‌های خطرناک بین ملت و دولت اینقدر احساس خطر نمی‌کردند که با ریسک‌پذیری زیاد و پذیرش این خسارات فراوان که ایران در مقام دفاع و بازدارنگی به آنها وارد کرد این تهاجم وحشیانه را شروع کنند.
مشکلاتی که امروز دولت با آن درگیر است محصول سال‌ها فاصله گرفتن کشور از نگاه توسعه‌ی سیاسی و اقتصادی و حاکم شدن شعارهای رویایی و سوق دادن سرمایه‌های انسانی، مالی و فیزیکی به سمت و سویی غیرسازنده و تحقق اهدافی غیرقابل تحقق است.
هر چند من معتقدم در همین شرایط هم با مدیریت بهتر در بخش‌های مختلف و نوآوری و حرکت با جسارت و استفاده از نیروهای توانمند، با تجربه و متخصص دولت می‌تواند شرایط بهتری را فراهم کند.
رییس جمهور از آمادگی برای گفت‌وگو با اپوزیسیون گفت و برخی در داخل پاسخ دادند که فضای گفت‌وگو با جریان منتقد داخل کشور هم محدود است چه رسد به اپوزیسیون. شما چه نگاهی به این مسیر تازه‌ی دولت پزشکیان دارید و تا چه حد قابل انجام است؟
در همین مساله‌ی گفت‌وگو با اپوزیسیون از آن خالی‌بندی‌های تابلو است که خود ایشان هم می‌داند.
این شعار و سخنان چه نسبتی دارد با لایحه‌ای که در همین روزها با قید دو فوریت به مجلس فرستاده‌اند و زبان و قلم افراد را در رسانه‌ها و فضای مجازی به بگیر و ببند تهدید میکند؟! یا رفتاری که وزارت اطلاعات و وزارت فرهنگ و ارشاد با همین رسانه‌های نیم‌بند و ضعیف داخلی دارد و دائماً به سانسور و بستن و فیلتر کردن و مجازات‌های دیگر تهدید می‌کنند.
بعضی معتقدند فرقی ندارد چه کسی رئیس جمهور شود و اتفاقا برای تایید حرفشان به ناکامی‌های دولت در یک سال اخیر استناد می‌کنند. آیا واقعا در وضعیت مردم در جنگ و مشکلات دیگر تفاوتی داشت چه کسی رییس جمهور بود؟
من معتقدم که فرق میکند چه کسی رئیس جمهور باشد. حتما نقاط درخشانی در کارنامه‌ی دولت چه قبل از جنگ و چه در بحبوحه‌ی جنگ وجود دارد و می‌توان لیست بلند بالایی را از آنها تهیه کرد. و واقعا بررسی کرد که اگر رقبای پزشکیان انتخاب شده بودند در برابر این مسائل چه رفتاری داشتند.
انتقادات ما ناظر به تشویق دولت و دیگر دستگاه‌ها به عملکرد بهتر است و در مسائل اقتصادی و سیاست داخلی و خارجی حتما با این شرایطی که عملکرد افراطیون برای کشور ایجاد کرده‌اند و بدخواهان ایران هم از خارج با همه‌ی تلاش و چنگ و دندان ظاهر شده‌اند حتما نقاط درخشانی وجود دارد که قابل مقایسه با رفتار رقبا در شرایط بسیار مناسب‌تر نیست.
در مباحث سیاست خارجی که گفتار و شعار دولت در جهت حفظ آرامش روشن است که چقدر متفاوت از رجزخوانی‌های بی‌حاصل است. در سیاست داخلی هم همین که با خواسته‌های بخش عظیمی از مردم در مورد لایحه‌ی حجاب و سخت‌گیری‌های دیگر همراهی کرده‌اند یا در بخش‌های اقتصادی که بالاخره با
همه‌ی تنگناها به سمت گشایش‌هایی حرکت می‌کنند و یا مسائل و موارد دیگر عملکرد خیلی روشن است.
اینکه مثلا در مورد مساله‌ی حصر که سال‌ها بی توجهی دولت‌ها باعث نگرانی بخش عظیمی از نیروهای سیاسی و با انگیزه بود بالاخره دولت تلاش کرده و با هماهنگی دستگاه قضایی بخشی را حل کرد و به دنبال حل بخش دیگر است. من شنیده‌ام گشایش‌هایی برای ملاقات برخی دوستان با جناب مهندس موسوی عزیز در همین یکی دو روز حاصل شده است. و نیز به دنبال حل مسائل برخی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستند و اینها جای امیدواری دارد.
به نظر می‌آید که پیروزی پزشکیان در انتخابات ۱۴۰۳ محصول مشترک حمایت بخشی از اصولگرایان، اعتدالگرایان و بخشی از اصلاح‌طلبان بود. چه پیش‌بینی از تداوم ادامه‌ی همکاری اضلاع این جریان میانه‌رو در آینده دارید؟ آیا این اثرگذاری در بزنگاه‌های دیگر هم قابل تداوم است و تحقق آن چه الزاماتی دارد؟
بله این واقعیتی است، و حتما یکی از خطرات برای کشور تفرقه و اختلاف نیروهای سیاسی و سر برآوردن افراطیون در سیاست و مدیریت اجرایی کشور است که همزمان با فشارهای خارجی از داخل نیز کشور را به سمت تندروی و رفتارهای تشنج‌آفرین سوق دهند. نیروهای معتدل در اردوگاه چپ و راست امروز بیش از همیشه به این وفاق و یکپارچگی برای توسعه و سازندگی کشور اعتقاد پیدا کرده‌اند.
با توجه به نقاط قوت و ضعف دولت چه توصیه‌ها و پیشنهادهای مشخصی به رییس جمهور و همکارانش برای سه سال باقی مانده از دولت دارید تا نقاط ضعف کاهش پیدا کرده و نقاط قوت تقویت شود؟
بنده که کسی نیستم بخواهم توصیه یا پیشنهادی بدهم، به‌نظرم اگر دولت خواست عموم مردم را مدنظر قرار دهد و در هر مساله‌ای از نیازها و نظرات اکثریت جامعه و نه نظرات و دستورات عده‌ای خاص پیروی کند. و در بخش‌های مختلف از تجربه و کارشناسان جوان و با سواد استفاده کنند شرایط بهتری فراهم می‌شود.
انتهای پیام/
