به گزاش یکتاپرس به نقل از همشهری آنلاین در سال ۱۲۲۰ هجری قمری در روستای کن در خانواده میرزا قربان علی آملی پسربچه‌ای به دنیا آمد که دست تقدیر رهبری جهان تشیع را در یکی از حساس‌ترین زمان‌های تاریخ ایران، برایش رقم زد. نام او را علی نهادند. نیاکانش از اهالی آمل بودند که از آن شهر کوچ کرده و در قصبه کن ساکن شده بودند.
علی پس از پشت سرنهادن دوران کودکی شوق فراوانی به درس و فراگیری خواندن و نوشتن در خویش احساس کرد. اما از آنجا که پدرانش همه کشاورز بودند و دانش در میان نیاکانش سابقه‌ای نداشت، پدر با تقاضای فرزند مخالفت کرد. کودک که در سراسر وجودش لبریز از عشق به فراگیری دانش بود، دست از طلب برنداشته و با التماس مکرر موفق شد تا به مکتب رود و در آنجا خواندن و نوشتن و برخی مقدمات را فراگیرد.
از همان اوان کودکی علائم نبوغ در وی پدیدار بود. حافظه قوی، ذکاوت و هوشیاری او باعث شد تا به‌زودی از مکتب و معلم بی‌نیاز شود و به‌سوی علوم دینی تمایل پیدا کند. لکن این بار با ممانعت شدیدتر خانواده‌اش روبرو شد که بر این مخالفت اصرار می‌ورزیدند و بیست سال از ادامه درس خواندنش جلوگیری کردند. سرانجام پس از بیست سال موفق شد رضایت پدر را جلب کند و برای ادامه تحصیل به تهران بیاید. طلبه سختکوش حوزه تهران که بعدها به حاج ملاعلی کنی معروف شد از محضر اساتیدی چون سید اسدالله اصفهانی، صاحب جواهر، شیخ حسن کاشف الغطاء و شیخ مشکور نجفی بهره برد.
