به گزاش یکتاپرس به نقل از همشهری آنلاین بیشتر این دندانپزشکان آرایشگر و دلاک بودند و در کنار حجامت، مشت‌ومال دادن در گرمابه‌ها و شکسته‌بندی، دندان‌های پوسیده مردم را می‌کشیدند.
در زمان قاجار تعداد دندانپزشکان کم بود و حتی گفته می‌شود سال۱۳۰۰ فقط ۳نفر در پایتخت مشغول این کار بودند. به‌همین دلیل مردم ناچار بودند تن به روش‌های آنها بدهند که تجربی و سنتی بود.
وقتی روش آنها برای درمان عفونت دندان بیماران با نمک، زغال‌سابیده، صمغ کتیرا، شیره انجیر، آب‌پیاز، روغن نخود و حتی تریاک کارگر نمی‌افتاد، دست به انبر می‌شدند که به آن «کَلبَتین» می‌گفتند و دندان بیمار را می‌کشیدند. البته آنها روکش دندان را هم انجام می‌دادند و قطعه‌ای از طلا روی دندان می‌کشیدند. این رویه تا سفر ناصرالدین شاه به فرنگ ادامه داشت و دندانپزشکانی برای دربار خود استخدام کرد. البته آنها در کشور نماندند و پس از آن پزشکی سوئدی به اسم «برتراند باتیست انسگاریوس هیبنت» با حقوق سالانه ۸۰۰تومان وارد ایران شد که حرفه‌اش دندانپزشکی و دندان‌سازی بود. او هم فقط به دندان‌های شاه و درباریان رسیدگی می‌کرد و با هزینه دولت، ابزارهایی مثل پلاتین، دندان‌مصنوعی و روکش طلای سفید به کشور آورد.
سال‌ها بعد ۲دندانپزشک از لهستان و اتریش به تهران آمدند و مطب خود را برای کشیدن و درمان دندان پوسیده مردم دایر کردند. همان زمان یک بانوی اتریشی و یهودی هم به نام «ماتیلدا والد» به کشور آمد و دندانپزشک ویژه «مسعود میرزا ظل‌السلطان» پسر ناصرالدین‌شاه شد، اما کمی بعد در اصفهان ساکن شد.
این دندانپزشکان هم از القاب بی‌بهره نماندند و لقب‌هایی همچون «سلطان‌الحکما»، «حکیم‌الممالک» و «ملک‌الحکما» به آنها دادند. این دندانپزشکان علاوه بر حقوق ماهانه‌ای که از دربار می‌گرفتند، برای ساخت یک‌دست دندان‌مصنوعی ۱۵۰تومان و برای رفتن به خانه بیماران در اطراف شهر۳۰تومان دستمزد می‌گرفتند. کشیدن دندان هم ۲تومان و ترمیم همه دندان‌ها ۲۰تومان هزینه داشت.
