به گزارش یکتاپرس به نقل از همشهری آنلاین با روی کارآمدن حکومت پهلوی و ساخت مغازه‌هایی که ویترین و قفسه‌هایی به تقلید از اروپایی‌ها داشتند، قانونی تصویب شد تا مغازه‌دارها بالای سر مغازه خود تابلو نصب کنند. با اعلام این موضوع، مخالفت دکان‌دارها و بازاری‌ها به‌گوش رسید، اما حکومت همه را ملزم به انجام این کار کرد.
طولی نکشید که نصب تابلو به مذاق مغازه‌دارها خوش آمد و از آن طرف بام افتادند؛ چرا که برای چشم‌وهمچشمی، تابلو مغازه‌هایشان را عریض‌تر و طویل‌تر ساختند. عده‌ای هم کنار جملات نوشته شده روی تابلوها، تصاویر عجیب و غریب می‌کشیدند و برخی‌ها به‌قدری در این کار تفریط می‌کردند که به‌سختی می‌شد داخل دکان را دید.
شرایط به‌نحوی پیش رفت که تابلوهای بزرگ و درهم و برهم، همه در و دیوارهای شهر را گرفت و به یکی از مشکلات تهران تبدیل شد. مسئولان حکومتی این‌بار قانونی تصویب کردند و به‌گفته «جعفر شهری» در کتاب طهران‌قدیم، همه ملزم شدند تابلو مغازه خود را جمع‌آوری و در ابعاد ۵۰ در ۶۰سانتی‌متر نصب کنند. در بیشتر این تابلوها از واژه «مغازه» استفاده می‌شد. به‌عنوان مثال، روی تابلو می‌نوشتند مغازه فراهان، مغازه اغذیه فروشی، مغازه خیاطی حسینی و...
«علیرضا زمانی» تهران‌شناس درباره نحوه نامگذاری مغازه‌ها در این دوره می‌گوید: «برخی‌ها اسم مغازه خود را براساس مکان یا اسم خیابان انتخاب می‌کردند؛ عده‌ای هم براساس نام مغازه‌دار و مالک و برخی هم بر اساس مد روز.»
