مراسم خاک سپاری مفتون امینی/ رضوان ابوترابی
مفتون امینی: دنیا محل گذر است و ما مسافرانی هستیم که قرار است چند صباحی در این دنیا بمانیم و برویم، خدماتی که ارائه می‌کنیم و مهربانی نسبت به دیگران، اجاره منزلی است که در این دنیا اشغال کرده‌ایم. باید سعی کنیم اجاره‌مان را به موقع بپردازیم و سعی کنیم به انسان و انسانیت محبت کنیم.
امروز (یکشنبه، 13 آذرماه) همراه مترجم نامی کشور اسدالله امرایی برای تدفین پیکر مفتون امینی راهی بهشت زهرا شدیم . باران زودتر از همه آمده بود.
تا این که کامیار عابدی، ابوالقاسم ایرانی، فرهاد عابدینی، پونه ندایی، مهدی مظفر ساوجی، نوروزی، مدیر بنیاد مقبره الشعرا شهریار، سهیل محمودی به اتفاق خانواده مرحوم امینی، پیکر شاعر را آوردند.
مراسم تشییع از منزل مفتون با شعرخوانی، به زبان ترکی آذربایجانی و سخنان کامیار عابدی برای بدرقه این پیشکسوت دنیای شعر و ادب آغاز شد: شخصی که پیکرش اینجاست، از بزرگان فرهنگ وادب کشورمان بود و آثارش همچنان پاینده و جاویدان است زیرا ایشان در هفت دهه با اخلاص تمام اندیشه‌ها، تامل‌ها، لحظه‌ها، حس‌ها و تصویرها و صورت‌های ذهنی خود را هم به زبان فارسی و هم به زبان مادری‌اش ترکی آذربایجانی، در کلام ریخت.
وجود مفتون برای کشور بسیار غنی بود. او جزو مفاخر کشور و جزو نسل طلایی است که از دهه ۱۳۲۰ فعالیت شعری خود را آغاز کرد؛ هوشنگ ابتهاج، سپهری از این نسل بودند. این‌ها آدم‌های برجسته‌ای بودند که تمام وجود خود را در شعر و کلام، ارزشمند خود ریختند. مفتون امینی جزو آخرین نفر از نسل طلایی بود که با رفتن او پرونده این نسل طلایی به لحاظ جسمی بسته و به لحاظ روحی به تاریخ ادبیات کشور ما سپرده می‌شود.
بعد از مراسم تدفین که پیکر مفتون امینی در قطعه 111، ردیف 16، شماره 62 بهشت زهرا به خاک سپرده شد. اسدالله امرایی در سخنانی گفت: در این هوای سرد بارانی سخن را کوتاه می‌کنم. درباره آثار مفتون بسیار صحبت کرده اند و نوشته‌اند. من می‌خواهم درباره سجایای اخلاقی او بگویم. سال‌های زیادی به لطف فرهاد عابدینی و غلامحسین سالمی که به دلیل بیماری امروز حضور ندارد با مفتون امینی حشر و نشر داشتم. آخرین بار با آقای عابدینی که به دیدنش رفته بودیم، گفت: «من شمع رو به خاموشی» هستم، به نظر به شاعر الهام شده بود امسال را به پایان نخواهد رساند.
یکی از ویژگی‌های مفتون این بود که ندیدم پشت کسی حرف بزند یا از کسی گله کند، یا بحث‌هایی که در بین دیگران است. نگاهش به دنیا نگاه خیر بود، به اطرافیان با محبت نگاه می‌کرد و هیچگاه ایشان را در حالت عصبانیت ندیدم. توصیه‌اش این بود، دنیا محل گذر است، مسافرانی هستیم که قرار است چند صباحی در این دنیا بمانیم و برویم، خدماتی که ارائه می‌کنیم و مهربانی نسبت به دیگران اجاره منزلی است که در این دنیا اشغال کرده‌ایم. باید سعی کنیم اجاره‌مان را به موقع بپردازیم و سعی کنیم به انسان و انسانیت محبت کنیم.
محمد متینی‌زاد( داماد آن مرحوم) نیز بعد از سخنان امرایی عنوان کرد: مفتون امینی، نزدیک به هفتاد سال بلند ترین قله‌های شعر را فتح کرد، از خود ۱۶ دفتر شعر، چند مجموعه و بی‌شمار مصاحبه به یادگار گذاشت و آخرین روزهای زندگی‌اش هم هنوز پرکار و خلاق بود.
او همیشه امیدوار بود و به فردا فکر می‌کرد، از امروز، برای فردا برنامه داشت. مفتون علاوه بر نوشته‌هایش در زندگی و رابطه‌هایش هم شاعر بود. مفتون همیشه خودش بود و در زندگی‌اش خود را به دست هیچ جریانی نسپرد، با این که می‌دانست این شیوه برای شهرت و موفقیت و محبوبیت سودی نخواهد داشت اما به جد بر روی آن اصرار داشت.
هرگز در زندگی به دنبال ثروت و مقام و شهرت نبود اما همواره دغدغه وجدان و شرافت و انسانیت داشت، چه در شعرش و چه در زندگی و رابطه‌هایش به دنبال خلق معنی و زیبایی بود. اکنون زمان جدایی فرا رسیده اما تاثیر او بر تک‌تک ما همیشگی و جاودانه است و بی‌شک شخصیت و منش آموزه‌های او راهنمای زندگی ما خواهد بود.
انتهای پیام/
