به گزارش یکتاپرس گوهر یسنا انزانی، با تاکید بر اینکه زوجین نباید هر کسی را به عنوان دوست خانوادگی به خانه خود راه دهند، اظهار کرد: اولویت زوجین پس از ازدواج باید خودشان، همسرشان و سپس خانواده یکدیگر باشد. درواقع در ابتدا تفریحات دو نفره با همسر و سپس با خانواده ها باید اولویت زوجین باشد و دوستان نیز می توانند در این مسیر کنار زوجین و نه اولویت آنها برای تفریح باشند.
این روانشناس معتقد است که زن و شوهر پیش از ازدواج باید ابتدا از علایق خود شناخت کافی پیدا کرده و بدانند که تمایل به برقراری کدام نوع از صمیمیت با همسر خود را دارند و با مطرح کردن خواسته ها و نیازهایشان با همسر سعی کنند این نیاز صمیمیت را از طریق همسر و سپس خانواده ها تامین کنند.
وی "صمیمیت" را به انواع صمیمیت عقلانی (صحبت درباره افکار و عقاید خود)، روانشناختی (صحبت درباره موضوعات مهم)، عاطفی (صحبت درباره احساسات خود با دیگران)، معنوی (صحبت درباره کارهای خیر)، زیبایی شناختی (صحبت درباره هنر و موسیقی)، اجتماعی و تفریحی (رفتن به سینما و سفر و گردش)، زمانی (صرف زمان با یکدیگر) و جسمی تقسیم کرد و توضیح داد: اگر به حد کافی در رابطه زناشویی صمیمیت بین زوجین وجود نداشته باشد، راه برای رابطه های فرازناشویی باز می شود. زوجین در ابتدا باید بدانند از همسر خود کدام نوع از صمیمیت را خواستار هستند و همسرشان کدام نوع صمیمیت را از آنها انتظار دارد و سپس درصدد رفع نیاز یکدیگر برآیند. اینگونه برای رسیدن به این صمیمیت‌ها با همسر خود زمان صرف می‌کنند و به اشتباه آن را در دوستی های خانوادگی جستجو نمی کنند. این به آن معنا نیست که نباید دوستان و رفت و آمدهای خانوادگی با دوستان داشت اما اولویت ما برای رفع خواسته هایمان باید همسر و خانواده های خود باشد.
به گفته این روانشاس، بیشتر افراد درون‌گرا نیاز به ارتباط کمتر و صمیمیت‌های معنوی، عقلانی و روانشناختی دارند و در مقابل افراد برون گرا معمولا نیاز به صمیمیت‌های زمانی، اجتماعی و تفریحی دارند و در ابتدا زوجین باید نوع صمیمیت مورد نیاز یکدیگر را بشناسند.
این روانشناس همچنین خطاب به زوجین توصیه کرد که احساسات خود را در ابتدا با همسر در میان گذاشته و اگر خواسته ای دارید به او بیان کنید تا بتوانید نیازها و صمیمیت لازم را از طریق یکدیگر به دست آورید.
وی در ادامه با بیان اینکه دوستان خانوادگی حتما باید با ما صادق و بی ریا باشند و برای رشد فردی و خانوادگی به ما کمک کنند و در عین حال حد و مرز رفتاری را نیز رعایت کنند، تصریح کرد: راجع به هرفرد و علایق او واقع بینانه فکر کنید و تصمیم بگیرید که آیا می توانید با او رفت وآمد خانوادگی داشته باشید یا خیر، دوستان خود را بدون نقاب در شرایط مختلف امتحان کنید تا اصل وجودی آنها را بشناسید و ویژگی های منفی آنها را هم ببینید. بدون شناخت کافی از دوستان وارد رابطه صمیمی با آنها نشوید. نباید اطلاعات شخصی خود را در اختیار دوستان خانوادگی قرار دهید و در هر مقطع زمانی و تحت هر شرایط خانوادگی آنها را به خانه خود راه دهید، چه بسا دوستی‌های خانوادگی که گرفتار حسادت شده و خانواده‌ها را متلاشی کرده است.
به گفته انزانی، بسیاری از افراد دارای اختلالات شخصیتی جز به کمک آزمون‌های روانشناختی و از طریق مراجعه به روانشناس شناخته نمی‌شوند، از این رو بسیاری پیش آمده که زوجین با چنین افرادی وارد دوستی‌ها و رفت و آمدهای خانوادگی شده و در نهایت زندگی خود را از دست داده‌اند، از این رو در انتخاب دوستان خانوادگی باید دقت نظر بیشتری داشته باشیم.
وی با یادآوری اهمیت وجود حد و مرز در روابط دوستانه خانوادگی، افزود: برای مثال فرد دارای اختلال شخصیت ضد اجتماعی ممکن است در دوستی‌های خانوادگی کارهای هنجار گریزی نظیر برقراری روابط فرا زناشویی و یا مصرف مواد مخدر انجام دهد. از این رو در دوستی ها و رفت و آمدهای خانوادگی باید دقت کنیم که این افراد دارای اختلال شخصیت را به خانه خود راه ندهیم و در صورت لزوم از مشاوره روانشناسان برای شناخت بهتر افراد بهره گیریم.
انزانی با بیان این که زوجین باید دوستان خانوادگی خود را بر اساس خط قرمزهای خانوادگی خود انتخاب کنند، ادامه داد: زوجین پیش از ازدواج باید درباره حد و مرزهای روابط دوستانه خود صحبت کنند و بر اساس خط قرمزهای خود و همسر، حد وسطی را در نظر گرفته و آن اصل را در روابط خود با دوستان رعایت کنند. در این راستا زوجین باید اصول رفت و آمدی مخصوص خود را بشناسند و بدانند هدف‌شان از برقراری ارتباط دوستانه با افراد چه هست.
انزانی همچنین کاهش میزان "صمیمیت" زوجین را از جمله عوامل سوق دادن رابطه زناشویی به سمت "طلاق عاطفی" دانست و خاطر نشان کرد: در چنین شرایطی زوجین بدون آنکه هیچ حس، میل، رغبت و عاطفه‌ای نسبت به یکدیگر داشته باشند، زیر یک سقف با هم زندگی می‌کنند و زندگی مشترک بدون هیچ تفریح و هدف دو نفره‌ای پیش می‌رود. کاهش ارتباط کلامی بین زوجین، سواد عاطفی کم، کاهش صمیمیت و سرگرمی میان زوجین به طلاق عاطفی دامن می‌زند و می‌تواند کیفیت زندگی را در ابعاد فردی، خانوادگی، سلامت جسم، رضایت از محیط زندگی و روابط با فرزندان کاهش دهد. از این رو میزان صمیمیت میان زوجین را باید جدی گرفت.
