به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی یکتاپرس، این بار شیوع بیماری کویید 19، عوارض ریوی و سندرم زجر تنفسی مبتلایان و همچنین مرگ و میر قابل توجه این ویروس، محققان و پژوهشگران دنیا را بر آن داشت تا به فکر روش درمانی این بیماری از طریق سلول های بنیادی باشند.
پژوهشگران پژوهشگاه رویان نیز از غافله این علم به دور نمانده اند و اکنون مطالعات و کارآزمایی های بالینی نیز پیرامون این مساله به انجام رسانده اند.
دکتر مسعود وثوق، مدیر گروه پژوهشی پزشکی بازساختی و سلول درمانی پژوهشگاه رویان در این خصوص به یکتاپرس گفت: کرونا، ویروسی است که در نقاط مختلف بدن امکان ایجاد بیماری را دارد. در ابتدای شیوع این ویروس، محققان گمان می کردند این بیماری با درگیری ریه ها و مجاری تنفسی به ویژه لپ های تحتانی ریه، باعث نشانه های بالینی مشخصی به نام سندروم زجر تنفسی می شوند. بعدها به تدریج در بازه زمانی طولانی مطالعات نشان داد این ویروس می تواند نشانه های بالینی دیگری نیز داشته باشد که بارزترین و شایع ترین آنها علایم گوارشی است.
وی افزود: این ویروس گیرنده ای به نام ACE2 دارد. گیرنده این پروتئین در بافت های روده، گنادهای مردانه، ریه و تا حدودی بافت های قلب وجود دارد اما می تواند در بافت های مختلف بدن ساکن شود به همین دلیل علاوه بر نشانه های اولیه تنگی نفس، تب زیاد، سرفه های ممتد و خشک، علایم گوارشی، نارسایی کلیوی و قلبی نیز در بیماران مبتلا به این ویروس مشاهده می شود.
به گفته وی، در موارد پیشرفته نیز ویروس نهایتا تمامی ارگان ها را درگیر می کند و بدن دچار نارسایی می شود. این نارسایی باعث می شود بیمار یک وضعیت بحرانی را تجربه کند که صدمات جبران ناپذیری به او وارد می کند.
وی خاطرنشان کرد: زمانی که این ویروس در بافت های مختلف بدن ساکن می شود، سیستم ایمنی بدن برای مقابله با این ویروس وارد عمل می شود و با تولید و ترشح یک سری سایتوکین‌های التهابی باعث بروز علایم عمومی مانند تب، ضربان بالای قلب می شود.
وی درباره پدیده سندروم آزاد شدن سایتوکین گفت: پدیده آزاد شدن انواع رادیکال های آزاد در خون و مایعات میان بافتی را سندروم آزاد شدن سایتوکین می نامند. زمانی که بیمار دچار این عارضه می شود، سایتوکین های التهابی به صورت وسیع و گسترده در بدن آزاد می شود. در این زمان بیمار از جهات مختلف تحت خطر قرار می گیرد زیرا طوفان آزاد سازی سایتوکین علایم مختلفی را به بیمار تحمیل می کند.
جنگ با ویروس کرونا با کمک سلول درمانی
وثوق در پاسخ به اینکه چگونه می توانیم با کمک سلول درمانی با ویروس کرونا مقابله کنیم؟ اظهارداشت: هم اکنون نوعی از سلول های بنیادی مزانشیمی وجود دارد که از منابع مختلفی قابل استحصال است. این سلول ها زمانی که در محیط التهابی قرار می گیرند، فرایندهای سیستم ایمنی ملتهب شده را مدیریت و کنترل می کنند. در نهایت این سلول ها کمک می کنند تا بدن فرد مبتلا هنگام طوفان آزاد شدن سایتوکین ها، عوارض و صدمات کمتری را تحمیل کند. در واقع سلول درمانی می تواند به بیمار کمک کند تا طوفان آزاد شدن سایتوکین مهار یا کنترل شود.
این پژوهشگر پژوهشگاه رویان تصریح کرد: ما در پژوهشگاه رویان در یک کارآزمایی بالینی از سلول های بنیادی مزانشیمی که از بافت های جنین بدست آمده بودند استفاده کردیم و با تزریق سیستماتیک این سلول ها به بدن بیمارانی که دچار علایم بحرانی و حاد این بیماری بودند، سعی کردیم تا شرایط بیمار به حالت پایدار برسد و از فاز بحرانی خارج شود.
وی درباره نحوه عملکرد این سلول ها در بدن بیان کرد: این سلول ها هنگامی که به بدن بیمار تزریق می شوند، ابتدا وارد مویرگ های ریه شده و آنجا لانه گزینی می کنند، سپس به صورت هوشمندانه در مکان هایی که دچار التهاب شده اند، می روند و بافت های آن قسمت را ترمیم و التهاب آن ناحیه را کنترل می کنند.
شانس بهبودی بیماران
وثوق در پاسخ به این سوال که شانس بهبودی افراد با این روش درمانی چقدر است؟ گفت: افرادی که بیماری زمینه ای و صعب العلاجی مانند سرطان دارند نسبت به افراد سالم، نسبت به این بیماری آسیب پذیری بیشتری دارند. ظرفیت حیاتی اندام های مختلف فردی که سرطان دارد یا از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی و شیمی درمانی استفاده می کنند، کمتر از فرد عادی و سالم است زیرا بخشی از ظرفیت حیاتی در اندام های مختلف این فرد، درگیر آن بیماری زمینه ای است و به صورت کامل نمی تواند به فرد خدمت رسانی کند.
وی افزود: همچنین افرادی که دچار نارسایی کلیه هستند و قسمت عمده ظرفیت حیاتی کلیه شان از بین رفته، نسبت به افراد سالمی که تنها به بیماری کرونا ابتلا شده اند، آسیب پذیر تر هستند؛ فردی که قسمت عمده ای از کلیه یا ریه اش را به خاطر بیماری های التهابی و فیبروز کننده از دست داده است، وقتی به ویروس کرونا مبتلا می شود، به دلیل اینکه ظرفیت حیاتی کمتری و تحمل پایین تری دارد، سریعتر به آستانه ای می رسد که دیگر آن اندام یا بافت قادر به پاسخگویی به نیازهای فیزیولوژیکی و پایه ای بدن نیست. در نهایت آن اندام به طور کلی وارد فاز نارسایی می شود به همین دلیل به بیماران زمینه ای توصیه می شود، ترجیحا در خانه بمانند و کمتر در تماس مستقیم افراد جامعه قرار گیرند.
گزارش: فرزانه صدقی
انتهای پیام/
