به گزارش خبرنگار اجتماعی یکتاپرس؛ امروزه اغلب كشورها براي دست يابي به توسعه پايدار، «توانمندسازي» را كارآمدترين روش اعلام می کنند كه در برنامه چهارم توسعه جمهوري اسلامي ايران به خصوص در مورد اقشار آسيب پذير، بدان اشاره شده است. از آن جا كه زنان سرپرست خانوار جزو اقشار آسيب پذير به حساب مي آيند، روش هایی برای توانمند سازی زنان سرپرست خانوار به حساب می آید تا مشکلات اقتصادی این قشر در جامعه حل شود.
با بهره گیری از برنامه های توانمندسازی به ارائه برنامه ها و حمایت های فردی، خانوادگی و اجتماعی می پردازد و موجب ایجاد فرصت های برابر، دستیابی به منابع موجود در جامعه و ارتقاء کیفیت زندگی و سرمایه اجتماعی گروه های هدف شده و در نتیجه توانمندسازی پایدار این اقشار را با مشارکت فعال آنان فراهم می آورد.
اهداف کلی که دولت باید به آن توجه کند
۱- افزایش و ارتقاء توانایی ها و مهارت های زیستی، روانی، اجتماعی و کیفیت زندگی جمعیت هدف.
۲- توانمندسازی خانواده های زن سرپرست.
اهداف اختصاصی
۱- شناسایی قابلیت ها و استعدادها، رغبت ها، خصیصه های روانشناختی، مهارت های فنی و حرفه ای، مسائل و مشکلات افراد و خانواده های خدمت گیرنده
۲- ارتقاء سطح دانش زنان سرپرست خانوار تحت پوشش در زمینه شیوه های مناسب روابط اجتماعی با یکدیگر و فرزندان
۳- دریافت خدمات تخصصی و حمایتی از مراکز و مؤسسات غیر دولتی جهت جامعه هدف
۴- فراهم آوردن زمینه های اشتغال و فعالیت مولد و پایدار جهت خانوارهای تحت حمایت سازمان، به منظور حفظ کرامت انسانی و ایجاد امنیت اجتماعی، اقتصادی و تأمین شرایط و موقعیت های پایدار برای خودکفایی نسبی آنان
۵- کمک به بهبود شرایط زندگی خدمت گیرندگان و دسترسی آنان به سطح مناسب زندگی
۶- توجه به نیازهای جسمی و روانی افراد و خانواده های نیازمند در جهت بهینه سازی خدمات و ارتقاء کیفیت زندگی جمعیت هدف از طریق سلامت نگری و سلامت محوری.
جامعه هدف در دولت سیزدهم
۱- زنان سرپرست خانوار و افراد تحت تکفل آنان
۲- زنان و دختران خودسرپرست
۳- افراد و خانواده های نیازمند
۴- کلیه خانواده هایی که به نحوی دچار بحران های اجتماعی و خانوادگی شده و یا در معرض آن هستند.
راهبردها
۱- شناسایی موانع بر سر راه توانمندسازی خانواده های خدمت گیرنده و برنامه ریزی برای مرتفع نمودن آن
۲- شناسایی مسائل و مشکلات خانوادگی و روابط اجتماعی خانواده های خدمت گیرنده و تلاش در جهت کاهش یا کنترل موانع آن.
۳- جلب مشارکت بخش غیر دولتی و کاهش تصدی دولت در امور اجرایی.
۴- ایجاد، توسعه و جهت دهی به فعالیت مراکز و مؤسسات غیر دولتی، با توجه به استعدادها و ظرفیت های موجود.
۵- تسریع و سهولت دستیابی خدمت گیرندگان به خدمات اجتماعی.
۶- فراهم آوردن زمینه هایی در جهت بهبود وضع تغذیه جمعیت هدف.
۷- تعیین سطوح توانمندی خدمت گیرندگان به منظور برنامه ریزی جهت سطح بندی خدمات قابل ارائه به آنان
