گروه فرهنگ و هنر یکتا؛ نگاهی اجمالی به فیلم بی بدن/ آریا صادقی نسب
در تاریخ سینمای ایران به تصویر کشیدن پرونده های جنایی طرفداران خاص خودش را داشته است و کارگردان ها و نویسندگان به وسیله ی این دست مایه، مردم را به سمت پرده های سینما ترغیب کرده، اتفاقات تلخ جامعه را یادآورد می شوند و مردم را نسبت به آنها آگاه می سازند. درواقع این آثار بازگویی و بازآفرینیِ معظلات اجتماعی اند.
این دسته از فیلم ها که از آن جمله می توان به ماهی و گربه، علفزار، عنکبوت و طلاخون اشاره کرد، جنبه تجاری نیز به خود به گرفته و توانسته اند مخاطبان زیادی را به خود جذب کنند؛ مخاطبانی که این وقایع را در اجتماع دنبال می کردند در سینما نیز نظاره گر آن وقایع شدند.
پرونده های جنایی سوژه های خوبی برای فیلمسازان است که در این راستا مولفه های آنها جذابیتِ خاصی را به مخاطبان القا کرده و چشمان شان را تر می کنند، که بی شک در مسیر آگاه سازیِ اجتماعی به عنوان عملکردی موفق بازتاب پیدا می کند.
البته که استفاده نادرست نویسندگان و کارگردانان از این سوژه ها با کم شدن جذابیت شان ارتباط مستقیمی دارد و صرفا هر سوژه ی خوبی نمی تواند بر پرده سینما نیز جذاب تلقی شود؛ پس همه چیز به کارگردان، نویسندگان و دیگر عوامل فیلم بستگی دارد.
پرونده آرمان و غزاله یکی از پرنده های پلیسی عجیب و مبهم ایران محسوب می شود که زمانی محفل داغی را در جامعه به راه انداخته بود و به همین سبب اظهار نظرات گوناگونی از سمت مردم مطرح شد و جبهه گیری خاصی در اجتماع به راه افتاد.
بعد از گذشت دوسال از اعدام آرمان، فیلم بی بدن به روی پرده نقره ای جا خوش کرد. فیلمی پر از بازیگران مطرح؛ پژمان جمشیدی، الناز شاکردوست، سروش صحت، گلاره عباسی، و همچنین نوید پورفرج.
پورفرج با مغز های کوچک زنگ زده به کارگردانی هومن سیدی به اهالی سینما معرفی شد. پسرِ لات دوست داشتنی که با آن لفظ های جالبش به کاراکترش جذایبتی خاص می بخشید. این بار قرار بود نقش متفاوت تری را ایفا کند. نقش یک بازپرس جدی، غیرتی و آگاه؛ بازی خوب او در جامه ی این نقش به خوبی نمایان بود.
همچنین او برای نقشش از هیچ چیز دریغ نکرد و به خوبی توانست از پس این نقش بر بیاید. درواقع نوید پورفرج نویدِ ظهور بازیگر قابلی را به اهالی سینما داده است. البته از بازی خوب الناز شاکردوست نیز نمی توان گذشت ؛ درواقع او دقیقا همان مادرِ داغدار و دلسوز بود، بدون هیچ کم و کاستی. پژمان جمشیدی و سروش صحت نیز از این قائله مستثنی نبوده و بازی ِ خوب و قابل قبولی ارایه دادند.
بی شک فیلم در قصه گویی ضعیف است و نمی تواند به لایه های داستان عمق بدهد و بعضی از گره هایی که در داستان به وجود می آیند، نمی تواند مثمر ثمر باشد.
درواقع این پرونده با سوژه ی بی نقصش پتانسیل بالایی را برای به تصویر کشیدن داشت؛ اما همانگونه که قبل تر اشاره شد با پرداخت خوبی مواجه نبودیم و همین باعث شد که از جذابیتش کاسته شود؛ البته که اگر از حق نگذریم داستان به خوبی می تواند به دل مخاطب بنشیند و آن غمِ مادر و حال و هوای دادگاه را به خوبی به ذهن او القا کند(به خصوص با دیالوگ هایی که در سکانس دادگاه رد و بدل می شود)
البته نویسنده سلایق شخصی ِخود را نیز بیش از حد وارد داستان کرده است؛ از جمله می توان به گناهکار نشان دادن پدر سروش و همکاری در قتل با پسرش اشاره کرد. درواقع پدر آرمان در واقعیت تفاوت زیادی با پدر سروش ِقصه دارد. ولی می توان اذعان کرد که نویسنده برداشتی آزاد از یک پرونده جنایی داشته و روایت شخصی ِ خود را به مخاطب نشان داده است.
در پایان که بیننده غم در دلش شکفته است و شاید قطره اشکی بر گونه هایش جاری باشد، فیلم با موسیقی تیتراژ ضربه ی آخر را کاری تر می زند؛ آهنگی ماندگار با صدای محسن چاوشی که درواقع حرف های دختر به مادر است. بی شک آن را می توان یکی از بهترین آثار محسن چاوشی دانست.
در آخر این را هم متذکر شوم که بی بدن چه در سینما وچه در اکران آنلاین فروش خوبی را تجربه کرد و توانست دوباره این پرونده مبهم و از جنس عاشقانه های نوجوانی را دوباره به سر زبان بیاندازد.
انتهای پیام/
