به گزارش گروه سیاسی یکتاپرس؛ پرویز امینی نویسنده،محقق و پژوهشگر جامعه شناسی سیاسی در یادداشتی نوشت: در پی سخنان نسنجیده و سخیف یکی از میهمانان برنامه زاویه در شبکه چهار، علی رغم اعلام موضع منفی و شفاف تولید کنندگان این برنامه نسبت به گوینده این سخن حین و بعد از پخش برنامه، رییس صدا و سیما از رییس جمهور عذرخواهی کرد و گوشزد کرد که با قصور و تقصیر در بروز این خطا نیز، برخورد قاطع خواهد کرد. در این باره چند نکته قابل توجه وجود دارد:
نکته نخست این است که این اقدام جناب عسگری به عنوان عالی ترین مقام سازمان صدا و سیما مصداق ضرب المثل گنه کرد در بلخ آهنگری به شوشتر زدن گردن مسگری است که طبیعتا و کاملا بلاوجه بود. حداکثر انتظار از رییس سازمان صدا و سیما در این باره، اعلام موضع مخالفت با سخنان ان فرد بود نه عذرخواهی!
نکته دوم تفاوت بین مخالفت کردن با یک مسئله و پوزش طلبی نسبت به آن است. در مقام مخالفت، افراد یا گروهها یا نهادها بر اساس مانیفست فکری و اخلاقی خود نسبت خویش را با مسایل روشن می کنند. اما پوزش طلبی حاکی از این است که افراد به نوعی خود را در شکل گرفتن آن مسئله، قاصر یا صاحب قصور می دانند. به این معنا، موضع عذرخواهی رییس سازمان دانسته یا نادانسته پای او در بروز این خطا به میان می کشد و وعده برخورد قاطع با قصور و تقصیر مشمول برخورد جناب عسکری با خود نیز می شود.
نکته سوم بدعت گذاری است که در این اظهارات جناب عسگری وجود دارد. این سخن اگر گوینده بخواهد به لوازمش پایبند باشد، یا به در و تخته کردن گفتگوهای آزاد و زنده دانشوران درباره حمکرانی و حکمرانان ختم خواهد شد چون هیچ تضمینی برای عدم لغزش کلام حاضران در گفتگو های زنده نمی توان داد. یا باز شدن باب عذرخواهی های مکرر رییس رسانه ملی از صدر تا ذیل حکمرانان کشور در پی هر گفتگویی و خطای سهوی یا عمدی کلامی و گفتاری طرفین بحث خواهد شد که هر دوی این پیامدها نامعقول و ناشدنی و نتیجه طبیعی این بدعت است.
نکته چهارم، بحث اصیل بودن یا ابزاری بودن امور اخلاقی است. اگر نارواگویی یک خطای عام اخلاقی است، ارتکاب این خطا، رییس جمهور و غیر رییس جمهور نمیشناسد و دست کم برای همگان به یک سطح باید محکوم باشد. اگر این خطا را شهروندی مثل کارشناس برنامه زوایه کرد و براساس آن رییس صدا و سیما موظف شد به لحاظ اخلاقی از رییس جمهور عذرخواهی کند به همین نسبت نارواگویی های رییس جمهور نسبت به سایر سطوح حکمرانی و شهروندان نیز که در این دوره کم نبوده است و از طریق رادیو و تلویزیون منتشر شده است، نیز باید جناب عسگری را به عذرخواهی از مردم موظف کند. مگر این که اخلاق و هنجارهای اخلاقی عام نباشد و بنا به جایگاه افراد در قدرت رتبه بندی بشود که در این فرض، اخلاق به شکل اصیل آن بلا موضوع و تابع قدرت سیاسی خواهد شد.
نکته پنجم، بحث توازن «آزادی و قدرت» است. طبیعی است کسانی که قدرت بیشتری دارند باید آزادی کمتر و کسانی که قدرت کمتر دارند باید آزادی بیشتری داشته باشند تا توازن بین قدرت و آزادی به بالانس رابطه بین حکمرانان و شهروندان منجر شود.
آزادی بیشتر شهروندان چه در مقام آزادی بیان و پس از بیان به مثابه سنگری برای مصونیت شهروندان از تعرض حکمرانان و راهی برای مسئولیت پذیر و پاسخگو کردن آنهاست. بنابراین شهروندان ابزاری جز سخن گفتن شفاهی و مکتوب برای اظهار آزادی بیان خود ندارند و اگر حرف نسنجیده شهروندان نسبت به صاحبان قدرت مستوجب عذرخواهی عالی ترین مقام رسمی رسانه ای باشد که این سخن در خلال گفتگویی در انجا بیان شده است، رییس رسانه ملی به طریق اولی و شبانه روز باید از اظهارات نسنجیده و فراوان رییس جمهور نسبت به دیگران اعم از سایر حکمرانان و نیز شهروندان عذرخواهی و پوزش طلبی کند تا تعادل بین آزادی شهروندان و قدرت حکمرانان محفوظ بماند.
انتهای پیام/
