به گزارش گروه اجتماعی یکتاپرس؛ بیکاری امروزه به معضل اصلی کشور تبدیل شده است. این مشکل به صورت تقریبی همه خانواده ها را درگیر کرده است. کمتر خانواده ای وجود دارد که این روزها دغدغه اشتغال فرزندان خود را نداشته باشد.
بیکار به شخصی گفته می‌شود که توانایی انجام کار را داشته یا به دنبال یافتن کار باشد؛ اما هیچ کاری یافت نشود که اخیراً بیکاری، برای افرادی که تحصیلات شان را به پایان رسانده، ولی به دلیل نداشتن مهارت لازم و عدم تجربه کافی فرصت‌های کاری ندارند نیز اتلاق می‌شود.
شاخص بیکاری با بررسی نرخ آن مشخص می‌شود و از جمله دلایل بروز آن در یک جامعه می‌توان به پیشرفت تکنولوژی و ظهور اختراعات جدید، وضعیت اقتصادی و رکود آن، رقابت‌های حاصل از جهانی‌سازی و تجارت بین‌المللی، سیاست‌های دولتی و قوانین تجاری اشاره کرد.
ایران به دلیل وضعیت اقتصادی و سیاسی خاص خود، از کشور‌های شایسته توجه در زمینه نرخ بیکاری است. براساس اطلاعات ارائه شده توسط مرکز آمار ایران، بیش از ۲۵ درصد هموطنانمان بیکار هستند. این مقدار با تمرکز بر جوانان، به ۲۱.۸ درصد می‌رسد. از دلایل بیکاری در کشورمان می‌توان به فرصت ندادن سازمان‌ها به نیرو‌های جوان و محدودیت‌های فراوان کاری بر سر راه گروه‌های مستقل و با انگیزه اشاره کرد. تمامی این موارد منجر به سرخوردگی نیروی کار و بی‌علاقگی آنها به زندگی روزمره خود می‌شوند که با توجه به تعداد بالای دانشجویان فارغ‌التحصیل، باید انتظار افزایش نرخ بیکاری را در سال‌های آینده داشته باشیم.
آنچه که اخیرا مرکز آمار ایران در رابطه با وضعیت نیروی کار در بهار امسال منتشر کرد؛ نشان داد که ۹۳درصد بیکاران ۱۵ تا ۳۵ سال سن دارند و در این میان ۶۲.۷ میلیون نفر جمعیت ۱۵ ساله و بیشتر هستند که ۲۵.۹ میلیون نفر آنها را مجموعه شاغلان و بیکاران تشکیل می‌دهد، به طوری‌که ۲۳.۶ میلیون نفر از آنها شاغل و ۲.۲ میلیون نفر بیکارند.
این در حالی است که در بهار ۱۴۰۰ نرخ بیکاری کاهش یافته بود و از ۹.۸ در بهار سال گذشته به ۸.۸ درصد رسید و بر جمعیت شاغلان افزوده شد، ولی این گزارش توضیح نمی‌دهد، چطور رشد افراد شاغل بسیار بالاتر از رشد افراد فعال (شاغل و در جستجوی کار) بوده است.
البته مسئله‌ای که در دهه‌های اخیر در خصوص ارائه آمار بیکاری مورد استفاده قرار می‌گیرد تغییر تعریف شاخص بیکاری است که به وسیله آن شاهد کاهش چشمگیر نرخ بیکاری در کشور هستیم؛ به این صورت که هر فرد اگر یک ساعت در هفته کار کند، شاغل محسوب می‌شود.
روزنامه شرق نوشت؛ اکثر جوانان این روزها برای فرار از بیکاری یا به سمت تحصیل در مراتب بالاتر علمی هستند و امید دارند که در مرحله بعدی در صف جویندگان کار نباشند و شغل مورد نظر خود را پیدا کنند. تعداد دیگر از جوانان که هم توان مالی برای ادامه تحصیل را ندارند و هم شرایط معیشتی برای آنها به گونه ای است که ضرورت کسب درآمد را می طلبد، وقتی کار مناسبی متناسب با شرایط خود پیدا نمی کنند به سمت مشاغل کاذبی مانند راننده آژانس یا تاکسی های اینترنتی و دستفروشی می روند.
مدرک‌گرایی یکی از ابعاد افزایش معضل بیکاری در برخی از کشورها می‌باشد. یکی دیگر از عوامل بیکاری پایین بودن سطح مهارت کارجویان و عدم انطباق نظام آموزشی با نیاز بازار کار می باشد .
در برخی از كشورها افراد زیادی برای پیدا کردن کار از محل زندگی خود مهاجرت می کنند و به کلان شهرها و شهرستان‌های دیگر سفر می کنند. دلیل اصلی این امر فقدان مشاغل پایدار در روستاها و شهرهای کوچک می باشد. بنابراین چنانچه اشتغال‌زائی در روستاها و شهرستان ها افزایش یابد و کسب و کارهای روستایی رونق پیدا کند، تا حد بسیار زیادی از رشد بیکاری و میزان مهاجرت افراد به کلان‌شهرها کاسته می شود.
گفتنی است: تا به امروز هیچ گاه در کشورمان به موضوع کار و استخدام به چشم یک صنعت نگاه نشده است. درواقع تاکنون مرجع تخصصی کار و استخدامی که بتواند پاسخ گوی نیاز شغلی همه افراد با هر سطح از مهارت و سن باشد، وجود نداشته است.
انتهای پیام/