به گزارش گروه اجتماعی یکتاپرس؛ دومین جشنواره ملی زیبایی اسب اصیل عرب موسوم به جام «ای جی داریج» با شرکت 120 اسب از سراسر ایران به مدت سه روز (23 تا 25 تیرماه) با قضاوت دو داور از کشورهای روسیه و بلژیک در اردبیل برگزار شد.
دومین جشنواره ملی اسب اصیل عرب با نظارت فدراسیون جهانی سوارکاری در اردبیل برگزار شد و هدف از برگزاری این جشنواره ملی، بازاریابی ،تولید و پرورش اسبهای زیبا و حمایت از تولید کنندگان اعلام شد.
بهاءالدین ایلخانی، رئیس هیات سوارکاری استان اردبیل با بیان اینکه اردبیل در حال تبدیل شدن به قطب تولید و پرورش اسب در ایران است، درحال حاضر 150 اسب اصیل عرب با زیبایی‌های منحصر به‌فرد در اردبیل وجود دارد.
متخصصین اسب در دنیا عمدتاً اسب اصیل را مهم‌ترین عامل در اصلاح انواع نژادهای اسب دنیا می‌دانند و چون این نژاد پایه و اساس نژاد تروبرد می‌باشد برای این موضوع اهمیت زیادی قائل هستند.
از آنجایی که این اسب با شرایط اقلیمی گوناگون به راحتی سازگاری پیدا می‌کند و در حال حاضر در اغلب کشورهای دنیا از مناطق سردسیر تا مناطق استوایی پراکنده است و زیر نظر سازمان بین‌المللی اسب عرب می‌باشد. اسب اصیل از خالص‌ترین و قدیمی‌ترین نژادهای دنیا می‌باشد.
نژادی که امروز بنام عرب شناخته می‌شود، کهن‌ترین گونه اسب و تنها نژاد کاملاً خالص و اصیل می‌باشد که نقشی اساسی در تاریخ انسان و اسب بازی کرده‌است. اسب عرب در مراتع غنی در امتداد بین‌النهرین (که اکنون شامل کشورهای عراق، سوریه، قسمت‌هایی از ایران و شبه جزیره عربستان می‌گردد) رشد و تکامل یافت.
مبدأ اسم"عرب" مبهم است. بنا به عقیده برخی ممکن است از کلمه عبری "arabha"به معنی سرزمین تاریک یا جلگه وسیع بی‌درخت مشتق شده باشد. اگرچه خاستگاه اسب عرب به صورت یک معما باقی‌مانده ولی بر اساس شواهد باستان‌شناسی آنچه مشخص است این نژاد قدمتی حدوداً پنج‌هزار ساله دارد. اجداد اسب عرب کمی کوچک‌تر از اسب عرب امروزی بوده‌اند ولی در سایر موارد اسب عرب امروزی بسیار شبیه به اجداد باستانی خود است.
چندین خصوصیت ویژه اسب عرب را ازدیگر نژادهای اسب متمایز کرده‌است که برجسته‌ترین آن‌ها سر اسب عرب است. ویژگی‌های سر در اسب عرب نیمرخ مقعر، چشمان برجسته، منخرین بزرگ، پوزه ظریف و گوش‌های کوچک و شکیل است. در باور عرب، در سیمای اسب اصیل مفاهیم روحانی و الهی متجلی است. پیشانی فراخ در بردارنده تقدیر الهی، دم بلند سمبلی از غرور و سربلندی و گردن قوسی شکل و یال بلند نمایانگر رشادت و دلاوری است.
به‌درستی مشخص نیست اسب عرب در ابتدا برای کار مورد استفاده قرار گرفت یا برای سواری. اما آنچه مسلم است این نژاد حدود 1500 سال قبل از میلاد مسیح توسط مردم مشرق زمین اهلی شد و با گذر زمان به یک ضرورت جهت تضمین بقای مردم بدوی بدل شد. اسب‌ها اعتبار بزرگی برای قبایل بدوی بودند. بزرگ هر قبیله می‌توانست تاریخ شفاهی و اصل و نسب هر خانواده از اسبان را به‌خوبی شجره نامه اجداد خانواده خود در عشیره شرح دهد
در اکثر نژادهای اسب، نریان‌ها از شأن و جایگاه بالاتری نسبت به مادیان‌ها برخوردارند در حالی که در مورد نژاد عرب مسئله متفاوت است. بدوی‌ها مادیان اصیل را جزء ارزشمندترین دارایی‌های قبیله محسوب می‌کردند.
مادیان‌ها بهترین مرکب جهت میادین رزم بودند چراکه (بر خلاف نریان‌ها) در پاسخ به نزدیک شدن اسبان دشمن شیهه نمی‌کشیدند و ایجاد خطر برای مردان قبیله نمی‌کردند. بهترین مادیان‌های جنگی در صحنه پیکار رشادت و قدرت خود را به نمایش می‌گذاشتند و بدون اینکه به زمین بخورند سنگینی بار و زخم سرنیزه‌ها را تحمل می‌کردند. یک سوارکار ماهر بدوی می‌توانست به کمک چنین مرکبی به دشمن قبیله خود حمله کرده و با تصاحب رمه‌های گوسفند، شتر و بز دشمن، آن‌ها را به دارایی‌های قبیله خود بیفزاید. پیروزی در این پیکارهای محلی مستقیماً وابسته به قدرت، سرعت و چالاکی اسبان هر قبیله بود. بدوی‌ها با اسبان خود مسابقه نیز می‌دادند و برنده مسابقه بهترین اسب از قبیله مغلوب را دریافت می‌کرد. دریافت یک مادیان به عنوان هدیه افتخار بزرگی محسوب می‌شد.
در مورد مادیان‌های اصیل خرید و فروش معمول نبود ولی در صورت معامله، مبلغ مورد معامله بین طرفین اغلب باور نکردنی بود. ارزش و جایگاهی که عرب بدوی برای مادیان قائل بود موجب شد نام و نشان هر دسته از اسبان بر اساس نام ونشان مادرانشان تعیین شود و طبیعتاً اگر مادر اسبی مادیانی خوش‌نام بود این محبوبیت به او نیز به ارث می‌رسید اسم فامیل (تیره) اسبان اغلب بر اساس نام قبیله یا شیخ پرورش‌دهنده آن‌ها تعیین می‌شد. عرب بدوی بیش از هر چیز برای خلوص نژاد اسبانش ارزش قائل بود و هر قبیله معمولاً پرورش دهنده تیره‌ای خاص بود.
انتهای پیام/