به گزارش گروه فرهنگی یکتا پرس،شاهچراغ یا شاه چراغ آرامگاهی معروف و متبرک است که امروزه به صورت یکی از مهمترین نقاط دیدنی شیراز تبدیل شده است. آرامگاه شاهچراغ محل خاکسپاری میر سید احمد، پسر امام موسی کاظم، امام هفتم شیعیان است و از اینرو شاهچراغ زیارتگاه بسیاری از شیعیان گشته است.
احمدبن موسی شاهچراغ؛ پسر ارشد امام موسی کاظم (ع) و برادر امام رضا (ع) در راه پیوستن به برادر خود به سوی خراسان سفر نمود ولی در راه توسط افراد مأمون، خلیفه عباسی، در شهر شیراز به شهادت رسید.
تاریخ دقیق تولد حضرت احمد بن موسی شاه چراغ سلام الله علیه مشخص نیست. اخیراً در شورای فرهنگ عمومی استان فارس نامگذاری یک روز به نام بزرگداشت آن حضرت مطرح شد و متولیان امر تصمیم گرفتند که روز تولد آن حضرت را به عنوان مراسم بزرگداشت انتخاب کنند.
لذا برای مشخص شدن روز دقیق تولد، مورخان و محققان تحقیقات خود را آغاز کردند. اما پس از بررسی های به عمل آمده کارشناسان به این نتیجه رسیدند که روز تولد حضرت شاه چراغ بدرستی مشخص نیست و در این خصوص نقلهای متفاوتی وجود دارد. از این رو تصمیم بر این شد که در دهه کرامت یعنی حدفاصل تولد حضرت معصومه سلام الله علیها و امام رضا علیه السلام یک روز به عنوان روز بزرگداشت حضرت احمد بن موسی «شاه چراغ» تعیین شود.
بنای شاه چراغ در دوره اتابکان فارس در سده ششم هجری قمری ساخته شد. حیاط شاهچراغ دارای دو در اصلی ورودی است كه در سمت جنوب و شمال حرم از زیر دو سردر بزرگ كاشی كاری شده گذشته و وارد حیاط وسیع حرم می‌‌شود. حرم شاهچراغ در سمت غرب حیاط و حرم سید میر محمد؛ برادر شاه چراغ، در سمت شمال شرقی حیاط قرار دارد.
دور تا دور حیاط شاهچراغ، اتاق هایی دو طبقه ساخته شده كه پیشانی و جرزهای جلو آنها كاشی كاری شده است. ستون های آهنی ایوان حرم به وسیله چوب های نفیس پوشش داده شده و در سقف مسطح آن نیز چوب منبت كاری شده به كار رفته است.
احمد بن موسی بن جعفر ملقب به شاهچراغ و مشهور به سید السادات الاعاظم، از فرزندان امام کاظم(ع) است. او از امامزادگان مشهور در ایران است که در زمان خلافت مأمون به ایران سفر کرد و با شنیدن خبر شهادت امام رضا(ع)، در شیراز ماند و در همان‌جا به شهادت رسید. مقبره وی در شیراز، مدت‌ها مخفی بود.
احمد بن موسی(ع) فردی کریم النفس، جلیل القدر و پرهیزکار بود که پدرش او را دوست داشت و بر دیگر فرزندان مقدم می‌کرد. امام کاظم(ع) مزرعه خویش را که به «یسیره» معروف بود به او بخشید و احمد بن موسی بن جعفر(ع) هزار بنده را آزاد کرد.
قُتلُغ خان، حاکم شیراز و عامل مأمون در خان زینان در هشت فرسخی شیراز با احمد بن موسی(ع) و کاروان همراه وی ملاقات کرد و خبر شهادت امام رضا(ع) را به آنان رسانید. این خبر باعث تضعیف روحیه و پراکندگی آنان گردید. احمد به همراه نزدیکان خود راهی شیراز شد و در آن جا در جریان جنگ به شهادت رسید.
درباره لقب شاه چراغ برای حضرت احمدبن موسی باید متذکر این نکته شد که در منابع قدیمی اثری از آن یافت نشده است و این کتب متأخر هستند که آن را به عنوان یکی از القاب ایشان برشمرده اند.یکی از معروف ترین داستان هایی که به عنوان وجه تسمیه این لقب، ذکر شده چنین است که، در زمان عضد الدوله – که این مدفن هنوز کشف نشده بود – پیرزنی در پایین تلی که بعدها مزار آن جناب در آنجا کشف شد خانه ای داشت و در هر شب جمعه، در یک سوم انتهایی شب، درخشش چراغی را بالای تل می دید.
این حادثه آن قدر برای او تکرار شد تا اینکه با این گمان که شاید آنجا مزار یکی اولیای الهی باشد، به نزد عضدالدوله رفت و آنچه را دیده بود تعریف کرد. در ابتدا درباریان عضدالدوله به شرح آنچه پیرزن تعریف کرده بود وقعی ننهادند، اما موضوع برای خود عضدالدوله به قدری از جدیت درآمد که برای کشف اسرار آن، شب جمعه به سرای آن پیرزن درآمد و مترصد فرا رسیدن ثلث آخر شب شد. درست طبق گفته آن زن، شب که به اینجا رسید، درخشش آن نور نیز آغاز شد و عضدالدوله در شگفتی و حیرتی عمیق درآمد تا اینکه با همین حیرت به خواب رفت و در رؤیای صادقه ای سیدی جلیل القدر را ملاقات کرد که خود را احمدبن موسی معرفی کرد و از محل مدفن خود در بالای آن تل خبر داد.
بعدها اتابک ابوبکر، حاکم محلی منطقه فارس در همان قرن هفتم بنایی بلندتر از آنچه از قبل بر قبر ساخته شده بود بر آن افزود و سپس زنی نیکوکار به نام خاتون تاش در قرن هشتم گنبدی بزرگ برای آن بنا کرد و در جنب آن مدرسه ای ساخت.
انتهای پیام/