به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی یکتاپرس؛ کارگرانی که به خاطر محدودیت‌های کرونایی، اخراج شدند و مجبورند ماه‌ها در صف دریافت مقرری بیکاری منتظر بمانند. کارگرانِ قربانیِ رسمی‌زدایی صاحبان مشاغلی هستن که سال‌ها به طور غیررسمی و بدون بیمه کار کرده‌اند، در شرایط امروز تعطیلی و محدودیت‌های کرونایی مشاغل، شغل خود را از دست داده اند و بدون درآمد، در این اوضاع نابسامان اقتصادی و تورم شدید زندگی خود را می‌گذرانند.
سیاست‌های تعدیلی دولت‌ها که این سیاست مثل باقی اقدامات دولت دامن‌گیر قشر ضعیف جامعه بخصوص کارگران شده است. کارگرانی که مشمول بیمه می‌شوند نیز به دلیل استیلای «قرارداد‌های موقت» از حقِ «اشتغال دائم» محروم شده‌اند و ممکن است در بزنگاه‌های حساس، خیلی راحت شغل خود را از دست بدهند.
یکی از بزرگترین بحران‌هایی که طی این دو سال همه کشور‌های جهان درگیر ان شده اند «بحران شیوع کرونا» است که هر روز هم شاهد پیک اعدادی این بیماری و جهش کشور‌های مختلف (کرونای انگلیسی، آفریقایی، هندی و ..) روبرو هستیم. بسیاری از مشاغل برای اجرای محدودیت‌های کرونایی به تعطیلی کشیده شده است.
می‌توان ادعا کرد به یک بحرانِ غیرقابل پیش‌بینی در حوزه روابط کار نیز منجر شده است. خیل عظیم کارگرانی که شغل خود را از دست داده‌اند و بدون برخورداری از حمایت‌های اجتماعی به حال خود رها شده‌اند و دولت هم برای این افرادی که معیشتشان به خطر افتاده است اقدامی نمی‌کند.
باید گفت وضعیت کارگران مساعد نیست؛ گروهی که با وجود برخورداری از بیمه تامین اجتماعی، بعد از بیکار شدنِ کاملاً غیرارادی که براساس قانون باید مشمول بیمه بیکاری شوند، ماه‌ها در انتظار مقرری ناچیز بیکاری ماندند و در نتیجه بسیاری از این کارگران، مجبور شدند مشکلات و مصائب معیشتی بسیار تجربه کنند.
مشاغل تعطیل شده به خاطر کرونا، در دو دسته عمده جای می‌گیرند: اول کارگاه‌هایی که از حربه تعدیل نیرو به بهانه‌های مختلف استفاده میکنند که این کارگران بیمه شده، اما قرارداد موقت که شغل خود را یا به دلیل تعطیلی کامل کارگاه‌ها از دست داده‌اند یا مشمولِ حکم کلی و همیشگیِ تعدیل به بهانه عدم نیاز شده‌اند؛ گفتنی است «تعدیل به بهانه عدم نیاز» خیلی ساده تعدادی از کارگران قرارداد موقت را پس از پایان مدت قرارداد بیکار میکنند.
گروه دوم، کارگران فاقد بیمه هستند که در کارگاه‌های کوچک یا در اصناف، به صورت روزمزدی یا حقوق ثابت کار می‌کرده‌اند و با آمدن کرونا، شغل خود را از دست داده‌اند.
کرونا هم با دولت دست به یکی کرده و زندگی را برای قشر ضعیف جامعه تنگتر و سخت‌تر کرده است تعطیلی کامل کارگاه، گناه کارگران نیست. گرانی و تورم و اجاره خانه و پول قبض و آب و برق گاز و تلفن که قیمت آن‌ها هم روز به روز افزایش داشته است یک طرف خرید الکل و ماسک و این موارد هم باری اضافی بر دوش کارگران بی شغل شده است.
کارگران قرارداد موقت، هدف اصلی تعدیل‌ها در مواقع بحران هستند؛ اگر در دهه ۷۰ به قرارداد‌های موقت کار، لباس قانون نمی‌پوشاندند، امروز که کرونا آمده، کارفرمایان نمی‌توانستند به محض کم شدن سود، خیلی راحت کارگران خود را تعدیل کنند؛ قرارداد‌های موقت در کار‌های مستمر، به کارفرمایان این «مجوز» را داده که تا احساس خطر کردند، کارگران را بیکار کنند و از خودشان رفع تکلیف نمایند.
براساس آمار‌های رسمی، بیشتر از یک میلیون کارگر بیمه شده، به دلیل بحران کرونا کار خود را از دست دادند و در صف بیمه بیکاری ایستادند؛ سوال اینجاست که آیا تعطیلی دو هفته‌ای شهر‌های بزرگ یا محدودیت‌هایی که قرار است از هفته آینده اعمال شود، این صف را طولانی‌تر نخواهد کرد؟! آیا اگر پیش از این، جلوی
مقررات‌زدایی و رواج قرارداد‌های موقت گرفته می‌شد، امروز کارفرمایان در دوران رکود می‌توانستند این قدر ساده و بی‌دردسر، کارگران را به محض خاتمه قرارداد بیکار کنند و به بیمه بیکاری بفرستند؟!
امروز در بحران کرونا دیگر نمی‌توان جلوی کارفرمایان را گرفت تا کارگران خود را اخراج نکنند و قدری از سود‌های کلان سال‌های گذشته را خرج کنند تا بحران از سر اقتصاد عبور کند.
کارگران بسیاری بعد از سال‌ها اشتغال در کارگاه‌های کوچک، در بحران کرونا بیکار می‌شوند و امیدی به دریافت مقرری هم ندارند
با این حساب، کارگران بسیاری در دهه‌های گذشته قربانی «مقررات‌زدایی» و «رسمی‌زدایی از اقتصاد» شده‌اند؛ کارگرانی که قربانی مقررات‌زدایی شده‌اند، امروز برخلاف الزامات قانونی در کار‌های با ماهیت مستمر، قرارداد موقت چندماهه -حتی یکماهه- دارند و ممکن است به خاطر محدودیت‌های کرونایی، اخراج شوند و مجبور شوند ماه‌ها در صف دریافت مقرری بیکاری منتظر بمانند.
اما کارگرانِ قربانیِ رسمی‌زدایی که سال‌ها به طور غیررسمی و بدون بیمه کار کرده‌اند، در صورت تعطیلی موقت مشاغل، شغل خود را از دست خواهند داد و بدون درآمد، به امان خدا رها می‌شوند؛ به نظر می‌رسد قرار نیست کسی برای اینهمه کارگرِ «قربانی»، کاری صورت دهد!
محمدباقر مجتبایی، دبیر کل اتاق اصناف ایران ۱۴ فروردین ماه سال جاری پیش بینی کرده بود که اگر وضعیت قرمز شود روزانه سه میلیون نفر بیکار می‌شوند. در شرایط قرمز کرونایی فقط مشاغل گروه یک مجاز به فعالیت هستند، بنابراین بیش از یک میلیون واحد صنفی در وضعیت قرمز کرونایی تعطیل می‌شوند که با توجه به متوسط اشتغال صنوف می‌توان گفت در شرایط قرمز کرونایی سه میلیون نفر به تعداد روز‌هایی که قرمز هستند در کشور بیکار خواهند شد.
مدیر کل بیمه بیکاری وزارت کار در بحث کرونا بیش از ۷۳۰ هزار نفر شغل خود را از دست دادند و برای دریافت بیمه بیکاری اقدام کردند.
پرداخت بخشی از افرادی که برای بیمه بیکاری اقدام کرده بودند تا اواخر سال ۹۹ ادامه یافت. اکنون با توجه به اینکه شرایط مشابه سال گذشته تکرار و بار دیگر مشاغل مورد آسیب قرارگرفتند. آیا دولت برنامه‌ای برای حمایت از مشاغل آسیب دیده و کارگران بیکار شده از کرونا دارد؟
انتهای پیام/