به گزارش یکتا پرس، اظهارات مداخله جویانه و نسنجیده اردوغان در مراسم رژه روز پیروزی در باکو، نشان داد که اردوغان در مسیر جاه طلبی های خود سودای تجزیه ایران را در سر دارد. اگرچه مقامات دولتی به ویژه محمد جواد ظریف در مقام وزیر امور خارجه به این سخنان اردوغان واکنش نشان داد اما سوال اینجاست که چه چیزی سبب شده است تا اردوغان به خود اجازه گستاخی می دهد و از تجزیه ایران سخن می گوید؟ و آیا ایران تنها باید به واکنش هایی از این قبیل بسنده کند؟
در راستای پاسخ به این سوالات، پیش از ورود به بحث باید گفت که آنچه موجب شده است تا اردوغان به خود اجازه گستاخی بدهد، ماحصل وضعیت انفعالی بود که تهران در ارتباط با بحران قره باغ اتخاذ نمود و صرفاً به موعظه گویی و اعلام بی طرفی بسنده کرد.
واقعیت امر این است که انفعال مسئولان ذیربط در دستگاه دیپلماسی کشور از جمله مهمترین دلیل در این باره به شمار می آید. در واقع اردوغان با درک این موضوع که تهران گرفتار سیاستی شده است که طراح آن خود اوست به سمت آشکار سازی اهداف از پیش تعیین شده خود گام برداشته است. به بیان جامع تر اینکه وقتی اردوغان در جریان درگیری ها در قره باغ، تحریک کردن مناطق ترک زبان را در دستور کار قرار داد و برایش نیز موفقیت آمیز بود، با ارزیابی شرایط موجود، از ایده ای ساخته و پرداخته در قالب تجزیه ایران رونمایی کرد.
به واقع نتیجه رهیافت موجود در سطح عملیاتی از سوی اردوغان با اظهارات مداخله جویانه و تجزیه طلبانه درباره ایران، بازخورد برنامه ها و اهدافی است که اردوغان در زمان درگیری ها در قره باغ، از شرایط دولتی(انفعال)– مردمی در جامعه(فعال شدن گسل های هویتی - نژادی) در ایران برآورد کرده است. قابل ذکر است آنچه که اردوغان در ارتباط با ایران سیاستگذاری کرده، بر مبنای رویکرد سیاسی – هویتی – ژئوپلیتیکی می باشد، که عمده آسیب های رفتار مزبور از سوی اردوغان در ابعاد ذکر شده برای ایران، متوجه دولت و بی برنامه بودن آن در برابر حوادث غیرمترقبه این چنینی است.
فقدان داشتن برنامه و سوءمدیریت ها از سوی دولت و دستگاه دیپلماسی کشور بدان معناست زمانی که ایران نیازمند تصمیم گیری و کنش گری به عنوان یک بازیگر منطقه ای در مناقشه قره باغ بود خود را به لطف متولیان امر از مناقشه دور نگه داشت و صرفاً به آموزه های حقوقی بسنده کرد؛ که نتیجه آن این شد که امروز باید کاشت های تهدید زای قریب به شش هفته نبرد در قره باغ را برداشت کنیم و با رجز خوانی های اردوغان برای تجزیه ایران روبرو شویم.
اما در پایان باید تأکید کرد که ایران باید ضمن اتخاذ رفتار واکنشی و تقابلی در این باره، از مراجع قانونی پیگیر موضوع باشد و آنکارا را مجبور به عذرخواهی از ایران کند.