یادداشت: رضوان ابوترابی ________________________________________________________________
در خیابان کریمخان با این صحنه روبرو شدم و زود عکس گرفتم. وقتی رفتم تا از او اجازه نشر این عکس را بگیرم با لبخندی تلخ گفت: چه پارادوکسی! با حرف هایی که زد فهمیدم درد کشیده است و اهل کتابخوانی ..
از او که جدا شدم، به این موضوع فکر می کردم که به راستی ما بین نسل ها با پیشرفت تکنولوژی چه فاصله های زیادی به وجود آمده است و چنین فاصله برای بشریت چقدر زیان آور است.
اگر دقت کنیم گاهی تفاوت اهداف و آرمان های دو نسل حتی با یک دهه فاصله آن چنان ناهمخوان و دور از هم است که منجر به آسیب های خانواده و در نهایت جامعه می شود.
این که ما به نسل امروز دیکته کنیم که باید رفتارهای نسل گذشته را الگوی خود قرار دهند قطعا پذیرفتنی نیست. بی تردید یک سری مسائل اخلاقی و تربیتی در گذشته حضور پررنگ تری از امروز داشته است اما تحمیل این اخلاق بدون بستر سازی لازم نتیجه مثبتی نخواهد به بار نخواهد آورد.
آن چنان که از روزگار چند دهه پیش سراغ داریم دلتنگی مفهوم اینقدر گسترده ای نداشت که امروز دارد. مردم حتی واژه ای به نام ناراحتی اعصاب نداشتند. نه لباس، مفهوم امروزی را داشت نه امکانات زندگی اینقدر پر زرق و برق بود. و این کاملا واضح است که در زمانه ای که ماشین و هواپیما وجود نداشته باشد یقینا سفر هم مفهومی به این گستردگی نمی توانست داشته باشد. یا بدون تلویزیون و سینما تفریح به تعداد انگشت ها هم نمی رسید. به راستی چه کسی تصور می کرد که روزی خواهد رسید و انسان خواهد توانست با یک تلفن همراه در عرض چند لحظه با دورترین کشورها تماس تصویری داشته باشد؟
بی شک تمام تغییر در رفتارها را هم نمی توان به گردن تکنولوژی انداخت، بلکه آداب و رسوم ، اضافه شدن لغت های جدید به گفتارهای روزمره، سبک زندگی، بوجود آمدن آرمان ها، دوری اعضای خانواده از همدیگر، ادبیاتی که به دلیل سرعت زندگی و اشتغال های گوناگون فقط می توان ایستاده خواند! باید پذیرفت که دنیا با سرعت در حال تغییر است و ما ناچار باید تن به این تغییر بدهیم، البته با فرهنگ سازیِ کارشناسی شده و دور از یک سو نگری.
آبراهام مازلو( روانشناس آمریکایی) عقیده دارد: ما باید به شاگردان خود بیاموزیم، چگونه آفریننده باشند، یعنی دست كم بتوانند با نوآوری‌های امروز روبرو شوند و آنها را بپذیرند و دست به نوآوری بزنند؛ از دگرگونی نهراسند، بلكه در پذیرفتن دگرگونی‌ها و نوآوری‌ها آسوده باشند و در صورت امكان، بهترین روش این است كه حتی بتوانند از دگرگونی و نوآوری‌ها لذت ببرند.
حرف مازلو درست، اما بنظرم، ما آدم های نسل های چند دهه پیش بیشتر از شاگردان خود به این دگرگونی نیاز داریم تا فاصله ای که امروزه در خانواده ها بین پدر و مادر با فرزندان خود، و یا رفتار پر تنش مردم با همدیگر را که در جامعه شاهد هستیم، به حداقل برسانیم.
من این عکس را به یادگار نگه خواهم داشت، چرا که یقین دارم دو انسان یکی با کتاب و دیگری با تلفن همراه به راحتی می توانند کنار هم بنشینندو همدیگر را کامل کنند به شرطی که فرهنگسازی، پا را از دایره شعار فراتر بگذارد تا جامعه بتواند آشتی انسان ها را، حتی با فاصله سنی چند دهه ای، شاهد باشد.
انتهای پیام/